Goed nieuws! Eindelijk...

Vanmorgen weer eens naar het ziekenhuis, was ik al zo lang niet geweest ;) Nicki was er gelukkig ook weer bij, zoals altijd, want ik ga dus echt nooit van mijn leven meer alleen!

Super aardige arts, maakt grapjes over dat ik wel erg vaak in die stoel heb gelegen dit jaar en begrijpt gelukkig ook dat wij geen topjaar hebben gehad. Zegt de beste man opeens "in de stukjes weefsel die de vorige keer zijn weggenomen zat wel het HPV virus, maar het was niet zo'n heel erg kwaadaardige vorm ervan". Ahum, niet zo'n heel erg kwaadaardige vorm dus. Dat wil ik toch ook niet horen? Maar het schijnt dat dat allemaal prima te behandelen is en geen kwaad kan en dat ik onder goede controle sta dus dat er niks kan gebeuren. Pfff, oké, ik geloof hem. Ik geloof alles wat enigszins positief voor me uitpakt.

En dan eindelijk, na een jaar ellende, kregen we een keer goed nieuws. Zo'n intiem onderzoek blijft rot, maar goed, daar zet ik me overheen. Heb het systeemplafond goed bekeken, er zitten 4 inbouwspotjes in. Je moet wat hè, als je ergens anders aan wilt denken en je probeert een beetje te ontspannen. Gelukkig zag het er bij mij al veel beter uit dan een half jaar geleden. Met azijn verkleuren stukjes weefsel die er niet horen te groeien en dat was nu een stuk minder dan vorig jaar. Joepie!!! Geweldig!! Wat ben ik daar blij mee zeg. Ik had die arts wel kunnen zoenen :)

Ik doe mee aan een onderzoek naar baarmoederhalskanker en het vroegtijdig constateren hiervan. Tevens onderzoeken ze een zelftest zodat elke vrouw thuis een uitstrijkje kan maken en gewoon met de post terug kan sturen. Dat scheelt iedereen een hoop tijd, moeite en naar gevoel en je kan het gewoon doen wanneer het jou uitkomt. Ik ben er super tevreden over, dus ik ben ook heel benieuwd wat er allemaal uit het onderzoek komt.

Na afloop moet ik dan een aantal vragen beantwoorden. Één van de vragen is "met hoeveel verschillende partners heeft u het afgelopen jaar geslachtsgemeenschap gehad?" Gelukkig kan ik daar gewoon eerlijk "één" op antwoorden terwijl Nicki naast me zit. Maar wat nou als dat niet zo was? Komt je overspel opeens aan het licht bij de gynaecoloog... Lijkt me niet best.

Zo zeg, wat ben ik blij dat er nu eens iets goed gaat. Op 5 januari krijg ik de definitieve uitslag van dit onderzoek, maar het zal in ieder geval beter zijn dan vorige keer. Ik zou spontaan een feestje geven :) Misschien doe ik dat eigenlijk wel... Toasten we op een geweldig en positief 2012. Wie komt er?

Het circus is afgeblazen

Ik heb gistermiddag zelf maar even gebeld naar het ziekenhuis. Om half 5 had ik nog niks gehoord! Gelukkig kreeg ik de liefste zuster aan de telefoon. Zij heeft zo'n heel lieve stem en begrijpt heel goed hoe alles voelt als je het meemaakt. De test van vanmiddag was negatief, dus niet zwanger. Geen verrassing, dat had ik totaal niet verwacht ook. Maar toen kwam de klap. De arts wil het traject een maand uitstellen omdat ik eerst het uitstrijkje moet doen. Deze maand is toch niet zo'n goede maand wat betreft baarmoederslijmvlies dus kan ik beter een maand wachten en eerst aan mijn gezondheid denken.

Slik.

Ik geloof niet dat ik dat wilde horen. Ja, ik ben blij dat ik geen punctie heb tijdens de kerst, dat ik toch naar de nieuwjaarsborrel op mijn werk kan die de kindjes helemaal zelf gaan voorbereiden, dat ik met Oudjaar niet als een kasplantje op de bank lig. Heel fijn. Maar ik had het er echt voor over gehad omdat dat ook weer een nieuwe kans is. En nu moet ik dus weer een maand wachten, heb ik voor niks die injecties gezet en me voor niks druk gemaakt over de hele kerstperiode. Conclusie: me nooit meer zorgen maken over de toekomst, want die is totaal onvoorspelbaar. Zo denk je dat het circus komt, je hebt de stoet met dieren en woonwagens voorbij zien komen, zo blijkt het een slechte droom te zijn.

Morgen dus eerst het uitstrijkje en eventueel meteen een behandeling. Dan halen ze kleine stukjes vreemd weefsel weg. Geen heel ingrijpende behandeling, maar prettig is anders.

Geen mooi kerstcadeautje voor mij dit jaar. Geen kerstwondertje. Gelukkig heb ik een superfamilie en lieve vriendinnen en vrienden die ik wel om me heen heb deze kerst. En daar ben ik blij mee.

Maar als ik mocht kiezen, dan was het nu al 2012! Is iedereen het daar mee eens? Ja? Top!

Dan wens ik iedereen bij deze een geweldig 2012!!!

Nieuwe les geleerd vandaag

Soms heb je dat hè, dat het niet je dag is. Vandaag is zo'n dag. Het is niet mijn dag!

Ik had vanmorgen de eerste echo van het traject. Ik was zo zenuwachtig, Joost mag weten waarom. Het is maar gewoon een echo, niks bijzonders. Nicki kon er niet bij zijn, terwijl hij er normaal altijd bij is. Hij hoefde van mij geen vrij te vragen voor een simpele echo... Had ik dat maar nooit gezegd!

Ik was zo nerveus dat ik per ongeluk de verkeerde spuit heb gezet vanmorgen. Het spul dat ik normaal 's avonds moet spuiten, heb ik opeens 's ochtends gespoten. Waarom deed ik dat?? Geen idee.

Vervolgens heb ik netjes mijn schema gevolgd en heb ik de eerste Puregon spuit gezet. Die is bedoeld om de eitjes allemaal te laten rijpen in plaats van maar één.

Ben ik bijna bij het ziekenhuis is de hele weg opgebroken!! Argh!! Waarom doen ze dat bij een ziekenhuis? Het zou verboden moeten worden. Ik was al niet echt vroeg, dus nu was ik te laat. Lieve zuster zei me dat ik maar even rustig een kopje koffie moest gaan drinken en dat ik een half uur later aan de beurt was. Haar advies van de koffie heb ik maar niet opgevolgd, thee leek me heftig genoeg. Al die adrenaline en gillende hormonen in mijn lijf kunnen geen cafeïne gebruiken.

Toen ik aan de beurt was bleek bij de echo dat mijn baarmoederslijmvlies nog dik was, en dat hoort dus niet zo te zijn. "Nou", zegt die zuster, "ik wil je dan vrijdag even zien voor een nieuwe echo om te kijken of je kunt beginnen met de Puregon." "Uhm.... op mijn schema staat dat ik die al moest doen, dus die zit er al in" zeg ik totaal vertwijfeld en redelijk over mijn toeren. Shit, waarom ben ik hier alleen heen gegaan? What was I thinking?? Dat zijn dus twee verkeerde spuiten op één ochtend, kan het nog erger? De zuster is inmiddels ook redelijk geïrriteerd, wat ik me wel voor kan stellen. Komt zo'n blond grietje te laat op haar afspraak en zet ook nog verkeerde spuiten. Zucht. Maar gelukkig gaf ze zelf toe dat de Puregon inderdaad op mijn schema staat dus dat ze begrijpt dat ik die heb gezet. Dan kan ik nu niet opeens een paar dagen niet spuiten en daarna weer beginnen, dat is niet goed voor de eitjes.

Maar toch is ze niet gerust op het baarmoederslijmvlies dat nog te dik is. Dat kan betekenen dat ik zwanger ben. Wááát?? Ik snap het niet meer. Ik begrijp er niks van, ik sta hier helemaal alleen, ik wil al de hele ochtend huilen en ik kan mijn tranen nu niet echt meer tegenhouden. Wat nu dan? Eerst maar bloed laten prikken om te kijken of ik niet toch zwanger ben. Ergens vonkt weer wat hoop, hoewel ik er ook van overtuigd ben dat het compleet onmogelijk is. Vanmiddag belt ze me op met de uitslag. Ondertussen geloof ik dat ik doordraai...

Om het nog iets ingewikkelder te maken stip ik even aan dat ik vrijdagochtend ook nog een onderzoek heb voor baarmoederhalskanker. Een half jaar geleden was mijn uitstrijkje niet goed. Toen hebben ze wat vreemde stukjes weefsel weggenomen. Nu, een half jaar later, moet ik op herhaling. Ik heb al twee keer gevraagd aan de telefoon of dit allemaal wel samen gaat, ICSI en uitstrijkjes en alles. Ja hoor, krijg ik te horen, dat kan prima samen. Het zal wel, zij zijn de artsen. Ik heb het twee keer gecheckt, het zal wel goed zijn. Nu vertel ik dit dus bij de ICSI-arts die me helemaal ongelovig aankijkt. Ze stelt voor om het ICSI traject dan even een maandje uit te stellen. Oh mijn god!! Nee toch? Heb ik me net druk zitten maken over hoe dat allemaal moet met de kerst, krijg ik even te horen dat we het ook wel een maandje uit kunnen stellen. Dat wil ik nu niet meer natuurlijk! Maar ja, het gaat ook om mijn gezondheid.

Keuzes, keuzes. Het enige wat ik nu wil is naar huis en heel hard huilen. Ik verman me nog even, haal vier keer adem en ga dan naar de bloedafname. Vergeet natuurlijk om een nummertje te pakken en ga gewoon braaf in de rij staan. Ben ik aan de beurt, moet ik eerst een nummertje pakken en weer wachten. Tuurlijk, dan kan er ook nog wel bij hoor. Ik wil naar huis mensen!! Ik wil helemaal niet in dit ziekenhuis zijn!

Eindelijk kan ik naar huis. Meteen schieten de tranen in mijn ogen. Ik kan het niet meer ophouden. Het blijft maar stromen. Niet meer te stoppen. Vanmiddag word ik gebeld of ik misschien opeens zwanger ben en morgen hoor ik dan of ik wel of niet door moet gaan met ICSI of eerst het uitstrijkje af moet wachten. Interne communicatie zou ook fijn zijn. Lang leven het digitale patiëntendossier zodat ik dit niet zelf hoef te regelen. Als ik niks had gezegd tegen de ICSI-arts dan was het dus allebei doorgegaan. Nu moet ik één van de twee afzeggen. En morgen weet ik pas welke het wordt.

Kan ik dit ook in mijn CV zetten? Staat best ok denk ik: Geduldig, flexibel, kan omgaan met uitersten en plotselinge veranderingen, stressbestendig. Alhoewel, dat laatste heb ik vandaag dan weer niet bewezen.

Wat ik geleerd heb vandaag: Nooit meer alleen naar een ziekenhuisafspraak gaan!

Stroomversnelling

Ik kan mijn leven wel vergelijken met een rivier. Soms kabbel ik rustig voort, maar vaak zijn er stroomversnellingen, stilstaande poelen, rotsen in het water waar ik omheen moet en hier en daar zelfs een waterval. Vorige week dacht ik nog in een stilstaande poel te zijn, maar vandaag ben ik opeens weer in een stroomversnelling beland.

Poging 2 is vandaag officieel begonnen. De spuiten kan ik morgen pas ophalen bij de apotheek, maar ik had nog wat over van de vorige keer en dat kan ik nu goed gebruiken. Vanavond gaat de eerste naald er weer in. Ik wilde steeds niet wachten, maar nu gaat het toch weer zo snel. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik wil. Tja, een kindje, dat is wat ik wil. En dit moet ik ervoor over hebben, en dat wil ik eigenlijk helemaal nog niet. Ik ben bang voor de pijn. Bang voor de punctie. En vooral bang voor de teleurstelling. En toch heb ik alles ervoor over, ook al mag het dan nu wel een maand uitgesteld worden. Gek hè, ik wil dat het sneller en langzamer gaat tegelijkertijd.

Mooi symbolisch is het wel dat de punctie hoogstwaarschijnlijk op eerste kerstdag zal zijn. Mijn lieve broer zei net al "als het kind er komt verklaar ik het onmiddellijk heilig!" Lief :) Ik hoop het zo ontzettend. Ondanks dat ik lekker pessimistisch ben, uit pure zelfbescherming, hoop ik natuurlijk dat het gaat lukken en geloof ik dat het ooit goed komt. Als ik dat niet zou geloven zou ik er absoluut niet mee doorgaan.

Lief kindje, ik hoop zo dat het lukt deze keer en dat je bij ons mag komen. Ik hou nu al zoveel van je. Ooit komt het wel goed. Ik hoop dat ooit nu bijna is.

Net zoals een rivier niets te kiezen heeft en zich gewoon mee laat voeren, laat ik mij ook gewoon meevoeren. Net als het rustig kabbelt, is daar opeens een waterval. En ik laat me maar gewoon mee stromen met de rivier van mijn leven. Here we go again! Zwemvest is aan boord en ik heb mijn diploma's op zak. Ik weet hoe ik mijn bootje weer rechtop krijg als ik omkieper. En gelukkig zijn er hier en daar de stapstenen om even op uit te rusten. Hoe dan ook, we redden het wel weer tot de volgende poel of waterval.

Ironie: ik raak mijn cadeautjes kwijt in december

Van poging 1, de eerste punctie, hadden we nog 2 bevruchte eicellen over gehouden. Die zijn allebei ingevroren om op een later tijdstip terug te kunnen plaatsen. Gisteren was het zover. Ik moest om 10 uur bellen naar het laboratorium om te vragen of er één goed ontdooid was. Ik was zo zenuwachtig toen het bijna 10 uur was. Maar ik was ook eigenlijk te bang om te bellen. Want wat nou als ze niet goed ontdooit waren? Laat ik daar maar niet vanuit gaan, dat is zo negatief. En toch voelde het al niet goed. Ik had een naar voorgevoel.

Ik belde toch maar, 10:04 uur. "Aha, mevrouw de Haaij-Schierbeek. We hebben beide cryo's ontdooit, maar de eerste is kapot gegaan door het proces en de tweede heeft nog geen teken van nieuwe delingen laten zien. We gaan vandaag dus niets terugplaatsen. Bel morgen maar even om 10 uur, dan weten we of de tweede toch nog is gaan delen." AUW!! Ik had er stiekem wel rekening mee gehouden, maar ik had het toch niet verwacht. Ik hoopte zo dat er toch op z'n minst één wel zo sterk zou zijn dat hij het zou redden. Niet dus. Vanmorgen voor de vorm nog even gebeld met het lab om te checken of de tweede misschien toch nog was gaan delen, maar nee. Het zou toch ook te bizar zijn als die paar cellen na 12 uur opeens denken "Oh, wacht eens even, volgens mij vergeten we iets! Wij moesten ons gaan delen! Nou, laten we daar dan nu maar weer mee beginnen." Het zou een wonder zijn, maar dat is dus niet gebeurd. Beide cadeautjes, zoals de arts het zo lief noemde, zijn weg. Stuk. Niet voor ons bestemd.

En dit is dan het eind van poging 1. Klaar, afgelopen. De shit kan weer van voor af aan beginnen. Weer spuiten, die vreselijke punctie en wachten wachten wachten... Ik wil niet meer wachten hoor! Ik ben nu klaar met wachten.

In mijn achterhoofd ben ik bezig met andere opties. Zaaddonor? Adopteren? Pfff, wat een keuzes. Dit had ik even niet voorzien allemaal een paar jaar geleden. Vorig jaar nog niet eens! Maar nu komen dit soort keuzes dichterbij. En dat is moeilijk. Heel moeilijk.

Mensen zeggen dat ik positief moet blijven, optimistisch. Bedankt voor het goedbedoelde advies, ik ga het niet opvolgen. Laat mij maar lekker pessimistisch zijn, dan zijn de klappen wat minder hard. Ik ga volledig voor alle keuzes die ik maak, die wij samen maken, maar ik geloof nergens meer in.

Jagen of bidden?

Ronde twee.

De afgelopen maand was raar. We hebben ons best gedaan om gewoon, normaal, gezellig te leven. En dat is best aardig gelukt met wat dipjes hier en daar. We hebben een paar leuke wijnproeverijen en borrels georganiseerd. We zijn een heerlijk weekend naar Drenthe geweest. (Ik had nog nooit een hunebed gezien in het echie...) Ik heb een lezing gegeven over verlies- en rouw aan de MS club van Ypenburg. (Mijn allereerste!) Ik heb zelf kruidnootjes gebakken. (Had ik ook nog nooit gedaan.) En we zijn even in vier dagen op en neer geracet naar Oostenrijk om de jonge wijnen te proeven en inkopen te doen.

Een maand met veel nieuwe ervaringen en leuke tripjes. We hebben onszelf heerlijk verwend met nieuwe kerstballen, dinertjes, weekendjes-weg.

En als ik terugkijk op deze maand, denk ik... waren wij misschien op de vlucht? We hebben zo idioot veel gedaan in één maand. En ondertussen gewoon werken he. Want dat gaat ook door. Het was eigenlijk gekkenwerk. We hebben onszelf zo min mogelijk tijd gegund om na te denken over onze situatie en hebben ons gestort op zaken, werk, nieuwe ervaringen. En als we vrij waren gingen we er vandoor. Alsof we op de vlucht waren. Alles achterlaten en gewoon weg zijn. Nadeel van vluchten is dat je na een tijd toch ook weer terug moet naar huis. Dat wordt van je verwacht.

Ik las een interessant feitje over vogelvlucht. Ken je die vogels die zo mooi in de lucht hangen? Dat wordt bidden genoemd. Maar eigenlijk klopt dat niet. In het Engels heet dat preying. De vogel zweeft stil in de lucht op zoek naar een prooi, zijn prey. Wij hebben dat aangehoord voor praying (bidden). Maar eigenlijk zou het jagen moeten heten in plaats van bidden.

Ik voel me een beetje als die vogel. Maar moet ik tijdens mijn vlucht nou bidden of jagen? Bidden voor een positief resultaat in deze tweede ronde. Of jagen op nieuwe uitdagingen. Moet ik op zoek naar zingeving of gewoon lekker leven en op jacht naar leuke dingen. Moet ik me overgeven aan verdriet over mijn situatie of moet ik het leven oppakken en alle leuke dingen doen die ik wil doen.

Ach, interessante overpeinzing. Feit is dat we weer een maand geleefd gaan worden. Van echo naar echo, test naar test. En dan die twee lange rotweken wachten op het resultaat. Dus als ik tussendoor lekker kan vluchten dan doe ik dat. Jagen op nieuwe uitdagingen en bidden voor een positieve uitslag. En verder maar niet teveel nadenken.

Twee cadeautjes

Wat is tijd toch een raar fenomeen. Als je moet wachten duurt een dag een eeuwigheid. Maar als je je goed voelt en leuke dingen te doen hebt is een dag zo voorbij. Nu gaat de tijd weer lekker vlot gelukkig.

Vorige week donderdag hadden we een gesprek in het ziekenhuis. Een vriendelijke zuster die we nog niet eerder gezien hadden nam rustig een half uur de tijd voor ons. Het was wel een goed gesprek. Duidelijk verhaal. En toch voelt het ook weer niet zo goed. Ergens voelt het alsof je er toch alleen voor staat. Voor haar is het bijna routine, allemaal zo logisch. Voor ons dus niet. En dat verschil merk je in een gesprek. Wij hebben duizend vragen en zij probeert ons vooral duidelijk te maken dat we blij moeten zijn met de twee ingevroren embryo's. Dat zijn twee cadeautjes. Zij was er heel blij mee, of deed 'alsof' zodat wij daar ook heel blij van zouden worden. Ik lees op een forum van ICSI-genoten dat een vrouw maar 6 eicellen had maar dat ze alle 6 bruikbaar zijn. Zij heeft dus nog 5 kansen extra, terwijl zij begon met veel minder eicellen dan ik. Je moet jezelf natuurlijk niet vergelijken met de rest. Ja, mm, ok. Zijn er echt mensen die dat kunnen? Die zich nooit vergelijken met anderen? Heel knap hoor, ik kan het niet. Ik vergelijk me regelmatig met mensen om me heen. En soms pakt dat niet zo goed uit, maar soms ook wel. Er zijn ook genoeg vrouwen die de hele procedure doormaken en uiteindelijk geen eicellen hebben. Of ze hebben er wel een paar, maar ze kunnen niet bevrucht worden. Dat is zuur! En dan mag ik in mijn handen klappen met 3 mooie embryo's. De eerste heeft het helaas niet gered, maar die andere twee kanjers hebben nog een kans. En daar ben ik natuurlijk heel erg blij mee. Onze twee fantastische kanjers, diepgevroren in het lab.

Moet je je eens voorstellen dat de eerste die nu teruggeplaatst wordt uitgroeit tot een kindje. En die andere wacht rustig in de diepvries op zijn beurt. Over twee jaar besluiten we om die tweede ook terug te plaatsen en ook die groeit uit tot een kindje. Dan is dat eigenlijk dus een tweeling, maar dan met twee jaar ertussen :) Beiden gemaakt op dezelfde dag... Het zou uitzonderlijk zijn. Het is wel leuk om erover na te denken! Met alle medische wonderen die ze kunnen verrichten, krijg je bijzondere situaties.

Mijn tante schreef me vorige week dat ik bij het oversteken van een rivier beter van stapsteen naar stapsteen kan springen dan door het diepste gedeelte van de rivier te waden. En dat is ook zo. Op dat moment, een dieptepunt, zag ik niet eens stapstenen. Maar nu we een week en een heerlijk weekendje Drenthe verder zijn, zie ik ze wel. En volgens mij lukt het me nu ook om weer te springen in plaats van kopje onder te gaan.

Wat heeft dit traject een enorme impact op ons leven. Het is moeilijk om op de stapstenen te blijven. We doen ons best. Misschien moeten we maar accepteren dat we soms kopje onder gaan, uiteindelijk komen we weer boven drijven en helpen we elkaar terug op de stapstenen. Verdrinken zullen we niet! Voorlopig hebben we nog twee mooie cadeautjes om naar uit te kijken.

Pijnlijk

Vorige week dacht ik dat het eigenlijk wel goed met me ging. Ik had een weekje vrij en heb mezelf goed verwend. Nieuwe outfit, naar de kapper, uitslapen, squashen, bij mijn schoonzus op bezoek, koffie met mijn lieve buuf. Allemaal leuk. En af en toe voelde ik me nog wel een beetje verdrietig, maar het was alsof ik de wereld weer aankon. Ik had de eerste poging overleefd en ik ging weer verder.

Maar nu is alles anders. Zondag avond laat is het allerliefste jongetje van de hele wereld geboren, het zoontje van mijn schoonzus. Maandagochtend zijn we meteen bij hem gaan kijken. Oh, wat is hij mooi! Zulke lieve donkere ogen, zo'n mooi gezichtje, kleine handjes met piepkleine nageltjes. Ik mocht hem meteen vasthouden. Zo'n lief klein pakketje van een paar uur oud. Wauw! Nicki heeft zoveel foto's gemaakt. En ik voel me zo trots ook al heb ik er niks voor hoeven doen. Maar ik ben zijn tante!

En nu is het verdriet opeens keihard aangekomen. In de auto naar huis kon ik alleen nog maar huilen. Ik gun het ze zo ontzettend! Maar mezelf ook... Ik zou het geen jaloezie willen noemen. Zo voelt het niet. Het voelt echt als intens verdriet. Mijn hele lijf huilt zo hard. Ik kan het niet meer stoppen. Ik had geen idee dat ik zo blij en zo verdrietig tegelijk kan zijn. 's Nachts slaap ik niet meer. Ik kijk af en toe naar de foto's van kleine Florian. En ik droom over een wiegje dat naast mijn bed staat, waar ik dan mijn hand in steek om mijn eigen kindje te aaien. Maar als ik mijn ogen open doe is er niks. Leeg. En dan komen die stomme tranen weer. En weer en weer...

Ik geloof niet dat het mij niet gegund is. Ik geloof niet dat ik gestraft word voor wat dan ook. Ik geloof wel dat ik van alles op mijn pad krijg om ervan te leren en er wijzer van te worden. Maar KOM OP ZEG!!! Zo kan 'ie wel weer hoor! Papa heeft MS, ik heb absoluut niet de opleiding gedaan waar ik nu blij van word of enig carrière perspectief mee heb, ik heb agorafobie overwonnen en ik kan de waslijst nog een stuk langer maken. GENOEG NU! Nu wil ik ook eens iets leuks. Niet zoiets vluchtigs als een bezoek aan de kapper of leuke nieuwe kleding. Gewoon een positief jaar zonder tegenslag. Eentje maar! Sinds we getrouwd zijn hebben we alleen maar tegenslagen. En het maakt ons samen ijzersterk, dat is waar. Het zou zo leuk zijn als we ook een tijdje konden genieten van ons mooie huwelijk. Zonder al die ellende en tegenslagen.

Ik word moe van mensen die zeggen dat het heus wel goed komt. We zijn nog zo jong. We hebben toch nog genoeg kansen. Makkelijk gezegd als je zelf drie gezonde kinderen hebt en die ook nog eens op een aangename manier 'gemaakt' hebt. En dan zijn er zoveel mensen die denken dat het nu wel over is. Dat ik twee dagen verdrietig ben geweest en dat het nu wel klaar is. Hup, doorgaan, nieuwe ronde nieuwe kansen. je lichaam is weer gezond dus er is niets meer aan de hand. Je kunt gewoon werken en je kunt de hele wereld weer aan. Zo werkt het dus niet! Het liefst zou ik willen dat de wereld stil stond. Gewoon stopte met draaien. Niks is meer belangrijk. Werk niet, studie niet. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen, maar eigenlijk is dat het laatste wat ik wil. Ik wil de hele dag in mijn bed liggen en huilen. Onder mijn dekbed wegkruipen. Poesjes erbij, Nicki erbij. En verder helemaal niks! NIKS!!! Geen gezeur over roosters die niet kloppen, workshops waar geen budget voor is, een stom werk t-shirt dat ik eigenlijk over mijn jasje moet dragen omdat je het anders niet goed genoeg ziet (lang verhaal...).

Maar het kan niet. De wereld stopt niet met draaien. En er staat geen wiegje naast mijn bed. En de roosters kloppen niet en er wordt over gezeurd. Bah. Wat kan ik me soms toch onbegrepen voelen. En dat is ook wel begrijpelijk. De meeste mensen maken niet mee wat wij nu meemaken. En het is lastig om je erin te verplaatsen. Ik begrijp het wel. Het is alleen zo vreselijk pijnlijk.

Van het laatste strohalmpje gevallen

En daar viel ik vanmorgen dus, keihard van de laatste strohalm af. Definitief echt absoluut niet zwanger. Auw.

Ik weet nog even niet hoe ik mezelf moet herpakken. Wat ga ik nu doen? Korte cursus speksteenhakken? Die 3 kilo zijn er eigenlijk allang af... 7 zelfs. Dus dat is misschien toch niet zo'n best korte termijn doel. Ik weet het echt even niet.

We kregen net een brief van het ziekenhuis dat 2 embryo's zich nog heel goed ontwikkeld hebben en dat er dus 2 ingevroren zijn. Dat is natuurlijk positief, maar het valt me tegen. Van 32 follikels, naar 14 eicellen, 13 geïnjecteerd, 8 bevrucht, 6 gedeeld en dan maar 1 om terug te zetten en 2 om in te vriezen. Van 32 naar 3 dus. Een rendement van -90 %... Ik weet even niet of ik daar blij mee moet zijn of juist teleurgesteld. Of allebei misschien? En dan is het nog maar de vraag of de embryo's het invriezen en ontdooien goed overleven. Jeetje, een hoofd vol met vragen en verdriet. Wat valt dit tegen allemaal zeg.

Ik ben wel heel erg blij met alle lieve reacties van iedereen. Ik krijg kaarten, bloemen, chocola (fantastisch!) en zoveel lieve berichtjes. Soms vanuit onverwachte hoek en dat is leuk om te merken. Dat doet me echt goed en het helpt me enorm. Heel veel dank daarvoor.

Hoop, een klap in je gezicht en een strohalmpje

Al sinds de dag dat de embryo teruggeplaatst is, willen we testen of het misschien gelukt is. Natuurlijk kan dat niet meteen, dus we hebben braaf heeeeeeel erg lang gewacht. Maar gisteren hebben we het geprobeerd. Ik had eerst nog acupunctuur en die geweldige man zei dat alles er wel positief uitzag. We hadden dus redelijk goede moed toen we gingen testen.

En daar zit je dan, doodzenuwachtig op de wc met zo'n test. Ik had hem ondersteboven weggelegd zodat we het samen zouden kunnen bekijken. We draaiden samen de test om... en niks. Helemaal niks! Geen streepje. Niet eens een piepklein vaagachtig streepje. Gewoon niks. Spierwit!

Eerst haalden we onze schouders op. Tja, niks aan te doen, volgende keer beter. Jammer dan.
Die nonchalante houding hou je ongeveer een uur vol. Daarna komen de tranen. Ze kwamen echt vanuit mijn tenen en alle plekjes van mijn lijf. Zoveel tranen heb ik lang niet gehuild. Ik had er het hele huis mee kunnen dweilen als ik ze in een emmer had gedaan! Wat is dit keihard zeg. Ik had er wel rekening mee gehouden, maar ik had ook zoveel hoop. Ik voelde me al zo zwanger! (Stomme rot hormonen). Ook al had ik het verwacht, het kwam als een klap in mijn gezicht die ik echt niet aan had zien komen.

En dan komt de twijfel. Want ja, er waren wel een paar druppeltjes bloed, maar ongesteld ben ik nog niet. Dat kan heel goed komen door de hormonen die ik moet gebruiken. Maar het kan ook zijn dat ik zelf nog te weinig HcG heb aangemaakt (zwangerschaphormoon) om te kunnen testen. Misschien hebben we te vroeg getest? Misschien was het innestelingsbloed? Lang leve de twijfel...

Wat een klotetraject is dit zeg. Alles ligt door de war. Ons hele leven werd hier totaal door beïnvloed. Vier weken lang heb ik voor niks anders geleefd dan dit. En dan sta je aan het eind met lege handen. We klampen ons wanhopig vast aan dat laatste kleine strohalmpje, ons laatste beetje hoop. Maar ik ben bang dat we toch los moeten laten en dan keihard op de grond vallen. En dan moeten we weer opkrabbelen en verder gaan. Op zoek naar een doel om de komende lege weken mee te vullen. Nog even 3 kilo afvallen voor we weer een nieuwe poging doen? Grote schoonmaak in huis? Klusjes doen die al zo lang zijn blijven liggen?

Ik weet het nog niet. Ik hang nog even aan die kleine strohalm.

Alle buiken vs Cath

Alle buiken vs Cath...

Ga even lekker op vakantie allemaal met jullie dikke buiken!
Geniet ervan. Doe wat je wil doen. Maar ga niet massaal naar de Bogaard als ik daar net even rustig een rondje loop. Ok?

Wachten duurt lang.


Zucht.

Valse hoop

Soms googelen we op de eerste kenmerken van de zwangerschap. En laatst kwam ik dit lijstje tegen. Ik heb de helft eruit gehaald die pas later van toepassing was, maar dit kun je nu dus voelen en merken. 

1. Areola rond tepel wordt donkerder - Dit kan één van de eerste symptomen zijn. Het kan al één week na de conceptie verschijnen. Dit symptoom is het gevolg van een toename van het hCG hormoon, welke begint bij implantatie van de bevruchte eicel. Check!
2. Basale lichaamstemperatuur blijft hoog - Als je je basale lichaamstemperatuur bijhoudt en je ziet dat deze meer dan 18 dagen boven de coverlijn blijft ben je waarschijnlijk zwanger. Check!
3. Brandend maagzuur. Check!
4. Constipatie - Zwangerschapshormonen vertragen de spijsverteringfuncties om een maximale absorbtietijd te geven voor opname van vitaminen en voedingstoffen. Check!
5. Depressie - Naast de spanning die de zwangerschap met zich mee brengt kan dit veroorzaakt worden door vermoeidheid, slaapproblemen, emotionele veranderingen en gewichtstoename. Check!
6. Gevoelige of gezwollen borsten - Dit symptoom kan al één of twee weken na bevruchting optreden. Het houdt waarschijnlijk de gehele zwangerschap aan. Gevoelige of gezwollen borsten zijn het gevolg van het aanwezige hCG hormoon dat direct na innesteling van de eicel aangemaakt wordt. Check!
7. Lichte buikkramp - Maagkrampen. Check!
8. Misselijkheid - Misselijkheid is zeer gebruikelijk. De meeste vrouwen hebben ten minste een lichte vorm van misselijkheid, ongeveer een derde moet ook overgeven. Check!
9. Prikkelbaarheid - Hormonen zorgen voor vele humeurveranderingen en overgevoeligheid gedurende een zwangerschap. Check!
10. Vermoeidheid - Je lichaam ondergaat hormonale veranderingen. hCG vormt zich in je lichaam, je lichaamstemperatuur is hoger als gevolg van de hoeveelheid progesteron die in je lichaam circuleert. Dit maakt dat je je vermoeid voelt. Doe het rustiger aan, eet meer calorieën. (300 extra per dag) Check!
11. Zwanger voelen - Noem het een zesde zintuig, sommige vrouwen `voelen` zich gewoon zwanger. Check!

En weet je wat het gemene is... Al deze kenmerken zijn ook bijwerkingen van de Utrogestan (progesteron) pillen die ik moet gebruiken. Elke dag 4 stuks. Alles is dus nep! Wat ik voel zijn bijwerkingen.

Hoe bedoel je valse hoop?!?

Symboliek All Over

Onder invloed van de wetenschap dat er een embryo in mijn baarmoeder huist, maak ik mezelf redelijk gek. De eerste dagen zijn voorbij gegaan met zoveel pijn, dat ik er niet over na kon denken. Maar nu de pijn een stuk minder is, gaan mijn hersenen weer op volle toeren.

Overal zie ik symboliek, en zelfs anderen zien de symboliek voor mij!

Voorbeeld.

Op 30 september werd de embryo teruggeplaatst, dat was precies de trouwdag van Angela, mijn lieve vriendinnetje. En de dag dat ik de test mag doen is haar verjaardag! Toeval? Good luck? Ik vind het positief.

Nog een voorbeeld.

De week dat ik de test mag doen is de week dat mijn schoonzusje uitgerekend is. Zij krijgt dan haar eerste kindje, mijn allereerste neefje. Toeval? Ik word er blij van!

Nog een voorbeeld.

Ik stond net een paar glazen af te wassen en een belletje sop dwarrelde omhoog. Ik blies ertegen en hij ging hard omhoog. Maar in plaats van dat hij stukspat tegen het keukenkastje of het plafond, komt hij heel zachtjes weer naar beneden dwarrelen. Ik hou mijn hand op en denk nog "nou, dan zal hij nu wel stuk gaan", maar nee! Het piepkleine belletje landt in mijn hand en blijft daar gewoon plakken zonder stuk te gaan.... Toeval? Hmmm.

En laatst zag mijn schoonvader twee donkere wolken. De zon scheen erachter dus ze hadden een bijzonder rood randje. De wolken gingen naar elkaar toe en raakten elkaar. En even later lieten ze weer los en gingen weer hun eigen kant op. Een soort tijdelijke samensmelting. Toeval? Ik weet het niet hoor.

En, tja, ik kon het niet laten, ik heb natuurlijk even gekeken wanneer dit kindje geboren zou worden (als alles goed gaat he). Half juni... Nicki's verjaardag. Nog steeds toeval? Of gewoon meant to be?!

En zo zie je dat een mens zich volledig gek kan maken als hij weet dat er een levensvatbare, al gedeelde embryo in zijn baarmoeder zit. Zo totaal anders dan wanneer je gewoon hoopt dat het gelukt is als je niet in de MMM zit. (Voor de leken... MMM is de Medische Malle Molen). Echt, ik weet hoe het voelt als je er niet middenin zit, als je gewoon hoopt dat het gelukt is. Daar was ik ook dik drie jaar. En dat is een wereld van verschil! Nauwelijks vergelijkbaar. Dan is het spannend, leuk. Nu is het meer... uhm, wat is het woord. KILLING!!! Ik droom erover, word er mee wakker, doe er de afwas mee, vouw er de was mee op, speel ermee met de dochter van mijn vriendin en ga er mee naar bed. Alle dramatische grote woorden die je eigenlijk nooit ergens voor kan gebruiken komen nu uit de kast. Allesoverheersend, levensveranderend... 

Kan iemand de klok een paar uur vooruit draaien? Of een paar dagen misschien... Alsjeblieft?

"Zit 'ie in!"

Op woensdag 28 september was de punctie, de dag dat ze alle follikels leegzuigen om de eitjes eruit te halen. De artsen (wat zijn ze lief!) legden uit wat ze gingen doen. Ik zou eerst via een infuus een roesje krijgen en een pijnstiller. Van dat roesje zou ik me een beetje gek voelen in mijn hoofd. En als de pijnstilling ingespoten werd zou ik pepermunt proeven achter in mijn keel. Wat bizar! De vloeistof raakt mijn ader en ik proef pepermunt... Hoe kan dat?? Ik ga rustig liggen en kijk naar het plafond. Nou, ben benieuwd of ik me echt anders ga voelen in mijn hoofd. Zal wel niet he. Oh! Toch een beetje draaierig misschien.

Het volgende moment voel ik, totaal versuft, dat het heel erg pijn doet. Met een dikke naald gaan ze dwars door mijn vaginawand en mijn eierstok om de follikels leeg te zuigen. Van de meeste heb ik dus niks gemerkt, maar ik heb er inmiddels 32. Bij de laatste vier kunnen ze er niet zo goed bij. Ken je dat beeld van een liposuctie? Zo hard met een soort stofzuiger in je benen duwen? Zo voelde het, maar dan van binnen... Absoluut geen aanrader voor je vrije woensdagochtend. Ik probeer te zeggen dat het pijn doet en de lieve arts naast me zegt dat ik rustig moet ademhalen, dus dat probeer ik.

Het moment daarna mag ik rechtop gaan zitten en op een brancard kruipen. Nicki en de arts houden me goed vast, hoewel ik denk dat ik gewoon kan lopen. Ik ben echt totaal van de wereld. Ik ga liggen op de brancard. Iemand vraagt of ik mijn broek aan wil, maar ik ben alweer vertrokken.

Dan word ik wakker op de uitslaapkamer. Was het echt de bedoeling dat ik helemaal weg zou zijn? Zo totaal van de wereld? Ik dacht dat ik me een beetje dronken zou voelen, maar het grootste gedeelte van behandeling heb ik helemaal niet meegemaakt. Nou ja, prima! Wat ik wel heb gevoeld was zo vreselijk, dat ik blij ben dat dat maar heel even duurde.

Nicki komt binnen met een kopje thee en goed nieuws. Ze hebben 14 eicellen gevonden! Prima, boven gemiddeld veel. Daar ben ik blij om. Even later krijgen we nog meer goed nieuws van het lab: er zijn voldoende zaadcellen gevonden om deze eitjes te kunnen bevruchten. Wat heerlijk! Ik voel me meteen een stuk beter. Als ik me goed voel, mag ik naar huis. De rest van de dag lig ik op de bank, af en toe wat codeïne erin om het uit te houden, maar het valt me al met al best wel mee.

Donderdag 29 september.

Ik word al heel vroeg wakker en kan me niet bewegen van de pijn. De pijnstiller van het infuus is zeker uitgewerkt. Ik kan niet opstaan. Wat erg is dit. Mijn hele onderlichaam doet zoveel pijn!

Nicki is naar zijn werk gegaan, maar ik hou het niet uit zo! Ik bel hem op en gelukkig kan hij meteen naar huis komen. Ik kan alleen maar liggen. Ik bel nog even naar het ziekenhuis om te checken of het echt zoveel pijn kan doen. Helaas... dat hoort erbij.

Gelukkig heb ik 's middags acupunctuur van Leon Gobert. Nicki brengt me naar Zoetermeer (waarom had ik de illusie dat ik zelf wel kon rijden??). De acupunctuur helpt mijn baarmoeder om het bedje op te maken voor de embryo. Door alle hormonen ligt alles plat en de nieuwe hormonen die ik nu moet nemen moeten dat weer op gang helpen. En ik neem graag het zekere voor het onzekere. Deze acupuncturist heeft me al zo vaak goed geholpen, dat ik er alle vertrouwen in heb dat dit ook gaat helpen.

De rest van de dag lig ik op de bank. En vrijdag ook nog bijna de hele dag. Best saai, maar ja, ik kan echt geen kant op. En dan om 14.00 uur is het zover, we gaan samen naar het ziekenhuis. We mogen in het lab komen kijken naar onze embryo. Wauw! Er zijn uiteindelijk 8 eicellen bevrucht, waarvan er 2 hebben opgegeven. Uiteindelijk zijn er dus 6 embryo's ontstaan. 6 Kleine Nicki's en Cathjes. Gaaf! We mogen de embryo die ik straks teruggeplaatst krijg bekijken onder de microscoop. Volgens de lab-medewerker had hij 4 cellen, maar als we gaan kijken heeft hij zich net gedeeld. Het zijn er nu al 5. We kijken elkaar aan en zijn op slag verliefd. Haha, totaal verliefd op 5 cellen. De mooiste 5 bolletjes tegen elkaar. We zijn trots, dit is van ons samen!

Ik mag weer lekker gaan liggen in de beugels (ja, hoe vaker je het doet, hoe minder het je interesseert). Via een echo kunnen we meekijken. De artsen bepalen de juiste plek voor de embryo en maken alles gereed, en dan komt hij rechtstreeks uit het lab, via een klein slangetje in mijn baarmoeder. Hij zit erin!

Toen ik heel klein was, 3 of 4 misschien, dachten ze dat ik niet zo goed kon zien. Ik moest dus regelmatig naar de oogarts, plaatjes kijken en zeggen wat ik zag. Maar ik zei nooit wat. Tot er een plaatje kwam van een leeuw in een kooitje. Ik zei "Zit 'ie in!" Gelukkig heb ik daarmee bewezen dat ik gewoon kon zien. En nu zeg ik het weer... "Zit 'ie in!" En ik hoop dat hij blijft.

Ik voel me op de een of andere manier heel kalm. Ik heb een goed gevoel. Soms steekt even de angst de kop op dat het ook niet goed kan gaan, maar over het algemeen gaat het goed. Ik probeer positief te denken. En ik hoop dat de acupunctuur meehelpt. Natuurlijk, het kan fout gaan, maar de kans bestaat ook dat het goed gaat. Ik mag mezelf wel vertellen dat het goedkomt (als anderen het maar niet doen!). Ik voel me kalm, ik heb geduld. De test ligt al klaar voor over 2 weken, maar ik kan me goed inhouden. Berustend is het juiste woord denk ik. Als een zee zonder rimpels. Ik hoop, meer kan ik niet doen nu. Gewoon hopen.

Unfinished

Gisteren weer een echo gehad. TOP! 30 follikels (eiblaasjes) zijn aan het rijpen. Alle omgevingsfactoren voor een klein minimensje om te gaan groeien zijn perfect. De hormonen zijn een klein beetje opgeschroefd om al die follikels nog groter te laten worden. Technisch verhaal :)

Ik ben natuurlijk heel erg blij dat alle factoren gunstig zijn, dat geeft me hoop. Aan de andere kant ben ik ook heel bang dat de teleurstelling daarom des te groter zal zijn als het toch niet zou lukken. De kans dat het lukt is gemiddeld 25%. De kans op een miskraam is daarna ook weer 25%. Ik word al 3 1/5 jaar teleurgesteld, elke maand weer. Dus je zou denken dat ik daar inmiddels wel mee om weet te gaan. Maar nu voelt het zo anders. Als er zaadjes zijn (dat moeten we nog maar afwachten) en er is een mooi bevrucht eicelletje, een piepklein embryootje, dan zetten ze dat weer bij mij terug. Dan weet ik dus dat er een piepklein minimensje in me groeit, maar ik weet niet of hij het gaat redden. Dat worden twee helse lange weken met wachten of hij het redt. Of hij blijft plakken. Met zoveel hoop en liefde van ons om het op te laten groeien tot mooi mens. Maar wat nou als hij het niet redt? Als ik erover nadenk stort mijn wereld een beetje in. Ja, natuurlijk, dan zijn er nog meer kansen. Tuurlijk! Maar ja, ik wens dit al zo lang, ik wil gewoon niet meer wachten. Ik ben er al dik 15 jaar stellig van overtuigd dat het mijn missie, mijn doel in het leven is om kinderen te krijgen en ze de liefste, beste opvoeding te geven die ik kan. En straks lukt dat niet, straks kan dat misschien niet. Wat dan?

 

Poezen heb ik al, en onze planten blijven tegenwoordig ook leven. En dagelijks heb ik 70 lieve kinderen om me heen om op te voeden en liefde te geven. Maar dat gat, dat is er nog steeds.

Ik ben gewoon niet af zo, niet compleet.

Unfinished.

De afdaling

De afdaling in de achtbaan lijkt me tot nu toe nogal mee te vallen.
Natuurlijk denk ik er de hele dag aan, daar ontkom je niet aan als je hiermee bezig bent.
Maar het valt mee. Ik ben nu al 5 dagen bezig met hormooninjecties. Ik vond het doodeng om de eerste te zetten. Ik heb ruim 10 minuten met die spuit voor mijn buik gezeten, met de kriebels op mijn rug en kippenvel op mijn armen. En toen er uiteindelijk een druppeltje aan de naald hing dacht ik "nu moet ik wel, anders gaat er wat verloren en werkt het straks niet goed genoeg". Onzin natuurlijk, maar ja, je moet wat tegen jezelf zeggen. Het is een gek gevoel om zelf een naald in je buik te prikken. Eerst een beetje stug en dan heel zacht. De naald van de ene soort hormonen is iets minder scherp dan de andere lijkt het, maar misschien zit dat wel tussen mijn oren. Inmiddels draai ik mijn hand er al niet meer voor om, 3x per dag, even hoppa. Soms voel ik bijna niks, soms doet het echt wel pijn. Maar nooit langer dan 5 minuten, dan is het alweer weg.
Van de stemmingswisselingen heb ik nog weinig gemerkt, althans, niet anders dan normaal :) Ja, ik blijf een vrouw he... Wat ik merk is dat ik op dit moment niet zo goed tegen veel mensen om me heen kan, vooral omdat iedereen zwanger is, bijna gaat bevallen of al een paar kinderen heeft lopen.

En dan zijn er zoveel mensen die het wel even voor me willen relativeren. Mag ik je een tip geven? NIET DOEN!!
Als je van plan was om de volgende dingen tegen me te zeggen, nevermind. Laat maar even.
- Het komt echt wel goed hoor!
- Geniet er nog maar van!
- Nu kun je tenminste nog uitslapen/zomaar op vakantie gaan.
- Je weet maar nooit, je hebt er maar 1 nodig!
- Ik wil je wel even helpen hoor ;)
- Je bent nog zo jong joh! Je hebt nog alle tijd!
- Wacht maar tot je er een hebt, dan piep je wel anders.
- Als je straks zwanger bent ben je alles zo vergeten.
En dan afsluiten met het succesverhaal van de vriendin van de achterbuurman z'n broer...
Allemaal ongetwijfeld heel lief bedoeld, maar doe het maar even niet.
Nicki en ik kunnen samen alles heel goed relativeren zonder de realiteit uit het oog te verliezen, maar zodra anderen het gaan doen gaan onze nekharen overeind staan.

Afgelopen zaterdag had ik de eerste echo. Er liggen nu 25 eitjes klaar om te gaan groeien. Door de hormonen die ik spuit gaan ze allemaal rijpen in plaats van dat er maar een rijpt en de rest verpietert. Ik krijg zo'n gevoel alsof ik straks rondloop als zo'n paaskip waar je de geverfde eieren in bewaart. Laten we straks hopen dat er in ieder geval genoeg zaadjes zijn om bij de helft ervan een poging tot bevruchting te doen. Dan gaan de andere eitjes zo de prullenbak in, maar hebben we in ieder geval een kans. Als er helemaal geen zaadcellen aanwezig zijn gaan alle eitjes zo de prullenbak in! Dat kwam weer even hard aan zaterdag. Dan doe ik dus alles voor niks. Maar goed, we zijn nog wel enigszins hoopvol dat er straks een paar kampioentjes zijn.

Donderdag heb ik de volgende echo. Misschien moeten er nog wat hormonen bij, misschien gaat het al goed. Hopelijk groeien de eitjes gelijkmatig. We zullen het zien.

Over de punctie durf ik nog niet echt na te denken. Volgens de een is het best te doen, volgens de ander is het een hel. Niks over te zeggen dus. Maar leuk zal het niet worden. Ik wacht het maar af. Meer kunnen we niet doen.

In de achtbaan

Ken je dat gevoel dat bij een achtbaan hoort? Je staat in de rij te wachten, beetje te wiebelen van je ene been op je andere been. Je hebt er zin in, maar het is ook spannend. Je bent een beetje zenuwachtig, en je kijkt er ook naar uit. Dan stappen de mensen vóór jou in de achtbaan en moet je nog één rondje wachten. Je lacht want je hebt er zin, maar allerlei kriebels vliegen door je lijf.

En dan is het jouw beurt. Lachend stap je in, je weet niet precies wat er gaat gebeuren want je gaat voor het eerst in deze achtbaan. Je had wel staan kijken beneden, maar ja, dat is toch anders. Je trekt de stang goed aan en checkt even of hij niet te los zit. En daar ga je. Zenuwen gieren door je keel en alles kriebelt in de buik. En je lacht. Je hoort de langzame tikjes als je omhoog gaat. Het lijkt zo lang te duren! Er gaat van alles door je heen. Gedachten en gevoelens buitelen over elkaar. Aan de top lijkt het wel of alles stopt. Vlak voordat je naar beneden vliegt staat alles even stil. Je slikt een keer. En daar ga je...

Je kunt niet meer terug, je wordt gewoon meegenomen in de snelheid. Het is totaal overweldigend. Misschien zelfs wel een beetje misselijkmakend, maar ook zo gaaf en spannend. Je lacht, je gilt. Ben je nou bang of juist vrolijk? Je hebt niks meer te zeggen, je gaat gewoon. Uitstappen kan niet, stoppen kan niet. Het houdt pas op als je bij het einde bent. De enige keus die je had, was de keus om in te stappen. En dat deed je.

In mei 2008 ben ík in de rij gaan staan. Het was een lange rij, maar dat wist ik toen nog niet. Er stonden geen bordjes aan de zijkant met hoelang je vanaf daar nog moest wachten. Maar het gaf ook niet. Want ik had al gekeken naar anderen en bedacht dat ik in die achtbaan wilde stappen. Ik had alleen geen idee dat deze rij en deze achtbaan zo lang en heftig zouden zijn. Als je kinderen wilt en je hebt de juiste man gevonden, dan stap je in de rij. Normaal gesproken is die rij spannend en leuk en duurt niet langer dan een jaar. Nicki en ik stonden al bijna drie jaar in de rij, en dat was best vermoeiend.

In februari zijn we in de achtbaan gestapt. Hoe lang en heftig deze achtbaan is? Ik weet het niet. Ik ben pas net bij de top aangekomen. De weg omhoog heeft bijna 8 maanden geduurd. De tikjes gingen tergend langzaam! Elke maand weer een klein stapje verder, maar dan kwam er weer een nieuw onderzoek en waren we weer een maand verder. Nu is het eindelijk zo ver, we staan op de top!

Alle medicijnen zijn in huis, een hele stapel spuiten met hormonen. Als je zwanger bent en dit leest, doe mee aan Moeders-voor-Moeders!! Dankzij deze organisatie en supermoeders-in-spé kan ik deze hormonen gebruiken.

Ooit keek ik toe hoe bij iemand een injectienaald uit zijn arm werd gehaald en ik viel spontaan flauw... Ik ben heel benieuwd hoe ik dit bij mezelf voor elkaar ga krijgen. Maar ergens in mij voel ik een soort oerkracht borrelen die zegt "Cath, je kunt het, je doet het gewoon". Ik geloof maar in dat stemmetje in mezelf. Natuurlijk heb ik nu wel een keuze, niet zoals in een echte achtbaan. Ik kan kiezen om niet mee te gaan, maar ja, dan weet ik zeker dat ik nooit moeder zal worden. Is dat een keuze? Niet voor mij.

Mijn emoties vliegen nu al alle kanten op. Ik ben superblij en gelukkig (ik ben nog nooit dichter bij een zwangerschap geweest en ik heb een lieve man die mij altijd support). En een uur later kun je me opvegen. Dan is alles klote (deze regen en storm helpt niet) en moet ik overal om huilen. Vreselijk! Ik ben alles behalve stabiel en kan niks incasseren. En de hormooninjecties beginnen pas over een week of twee! Dat belooft wat :)

Ik hou jullie wel op de hoogte!

De Pauw

Vorig jaar werd mijn moeder uitgenodigd voor een verjaardag van een vriendin van mijn ouders. Deze vriendin heet Ellis en was op 16 mei 2008 onze trouwambtenaar. Mama wilde graag naar de verjaardag gaan en vroeg mij mee. Er zou een vrouw komen uit India om een lezing te geven over bijzondere shawls en hoe ze deze maakten met speciale batik technieken. Interessant leek mij, dus ik zei dat ik mee zou gaan. Een zeer dierbare vriendin van Ellis en mijn ouders was kort voor deze verjaardag overleden, daarom wilde ze de verjaardag niet uitbundig vieren, maar met iets bijzonders.

Een paar dagen voor de verjaardag belde mama me op en zei dat ze helaas niet naar de verjaardag kon gaan, maar dat Ellis het vast wel heel leuk zou vinden als ik wel zou komen. Mijn cadeautje lag al klaar, dus ik ben gegaan. Ik was wel heel benieuwd eigenlijk naar de lezing.

Ik kwam binnen en ik kende niemand behalve Ellis. Spannend. Toen iedereen binnen was vertelde Ellis dat de vrouw uit India geen visum had gekregen en niet had kunnen komen. Maar ze wilde ons niet teleurstellen en toch een beetje haar verjaardag vieren, daarom had ze zelf een lezing voorbereid. Nu moet je weten dat Ellis heel vaak naar Nepal gaat en een zeer begaafd verhalenvertelster is, dus nu was ik nog meer benieuwd! Ik ben zelf met Nicki ook in Nepal geweest, 2 jaar geleden, en het is leuk om dingen te herkennen in wat zij vertelt.

Lang geleden, leefden er een prins Rama en prinses Sita. De tijd van de Ramayana. In deze tijd is ook de Madhubani schilderstijl ontstaan, ook wel Mithila genoemd. Mithila is een regio in Nepal.

Deze schilderkunst kent een lange traditie. Het zijn vooral vrouwen die de voorstellingen schilderen. Vroeger schilderden ze alleen op de muren van de hut, tijdens festivals, religieuze en sociale gebeurtenissen (een geboorte, huwelijk). Tegenwoordig schilderen ze ook op lappen stof, papier en canvas.

De schilderingen hebben religieuze motieven (goden als Krishna, Lakshmi, Hanuman of Kali), sociale gebeurtenissen als het huwelijk of onderwerpen uit de natuur (de zon, tijgers). Het schilderen van goden heeft een meditatieve betekenis, het is een manier om met de af te beelden god 'in contact' te treden. De schilders gebruiken kleurstoffen afkomstig van planten. De voorstellingen hebben geen witte plekken: elke lege plek wordt opgevuld met bloemen, dieren of geometrische figuren.

Wauw, wat een bijzondere lezing. Ellis had een hele presentatie gemaakt met foto's van vrouwen aan het werk, hutjes die volledig beschilderd zijn en de kunst van het verf maken van natuurlijke ingrediënten. Super interessant! Maar ze had ook wat voorbeelden meegenomen van de kunstwerken die ze in de loop der jaren verzameld had. En toen liet ze de mooiste van allemaal zien! Een pauw, zo prachtig. Een paarse kop met groene, lichtblauwe en oranje veren. En daaromheen groene bladeren. Wauw, ik was verliefd op die pauw! Zo ontzettend mooi. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden.

En toen kwam de mooiste verrassing. Omdat de vrouw uit India niet had kunnen komen (ik was haar allang vergeten...), wilde ze een kunstwerk verloten onder alle gasten (ongeveer 50). Het was De Pauw. Direct had ik het gevoel, die pauw hoort bij mij. Er ging een grote schaal rond met allemaal lootjes. Op één van de lootjes stond een tika (een stip). De schaal ging rond en ik had mijn oog op één lotje. Dat is mijn lootje. Toen de schaal bij mij was lag het er nog steeds en ik pakte het. Ik voelde dat het het lootje was dat ik moest pakken. Het klopte gewoon. Zo'n gevoel heb ik nooit eerder gehad. Iedereen had zijn lootje gepakt en we mochten het tegelijk open vouwen. En daar stond hij, de tika. Op mijn lootje! Ik had het lootje gepakt dat bij De Pauw hoorde. Meestal zeggen mensen dan, "ik kon het niet geloven!" Maar dat was niet zo, ik kon het wel geloven. Ik wist het, De Pauw hoort bij mij.

Het bijzondere is dat De Pauw jarenlang bij de vriendin die kort daarvoor overleden was heeft gehangen. Zij heet Pauline en ze was een waanzinnige vrouw.

Nu hebben we De Pauw in laten lijsten en hij hangt boven de piano. Alsof hij daarvoor gemaakt is. Ik ben zo blij met De Pauw. Ik krijg er maar geen genoeg van. Ik kan er uren naar kijken. En alle kleuren in De Pauw komen terug in ons huis. Toeval? Nee, onmogelijk! Wat mij betreft een duidelijk geval van "meant to be!

Onze grote wens

Iedereen die ons een beetje kent weet het wel, wij hebben één grote wens. De grootste Wens der Wensen. Een kindje van ons samen. Dat wensen we al een hele tijd. Maar onze wens is nog niet uit gekomen (anders had iedereen dat allang geweten!).

Zo moeilijk kan het toch niet zijn? We zitten nu precies in zo'n leeftijd dat al onze vrienden en kennissen kinderen krijgen. Echt waar, de één na de ander bevalt van mooie, gezonde kinderen. Allemaal schatjes om te zien. We worden binnenkort zelfs oom en tante, weer een klein hummeltje erbij. Ok, het is niet van ons, maar we zijn nu al zo supertrots en verliefd. Maar kennelijk is het dus niet zo moeilijk.

Regelmatig horen we "je hebt er maar één nodig!" Normaal gesproken is de concurrentie onder de zwemmertjes moordend. Met z'n miljoenen tegelijk zwemmen ze voor hun leven... letterlijk! Misschien gaat het daar dan toch fout. Deze zwemmertjes zijn zich er wellicht bewust van dat ze niet de enige zijn, dat ze echt gigantisch hun best moeten doen, alles moeten geven wat ze in zich hebben. Alleen de allerbeste, sterkste, geweldigste zwemmer is de kampioen. Ja, dat is denk ik het euvel. Onze potentiële kampioen heeft niet echt veel concurrentie... of eigenlijk géén concurrentie. Onze kampioen denkt misschien wel "Ik ben toch wel de kampioen, wat zal ik me druk maken zeg. Ik kijk onderweg nog even rond, nog even langs de kapper. Oh, ben ik te laat? Nou ja, geeft niet toch. Volgend keer dan maar." En dat denkt hij elke keer, want heel veel geheugen zal er wel niet in passen. Hij is allang vergeten dat hij de bus niet haalt als hij zo traag is, dus is hij gewoon weer net zo traag als de vorige keer. En zo blijf de arme stakker de bus missen. En blijven wij met onze grote wens zitten.

Nu is alle romantiek eraf. Al een half jaar zijn we vaste klant bij het Diaconessenhuis in Voorburg. Het ene onderzoek na het andere. We zijn allebei al meerdere malen binnenstebuiten gekeerd. Onze luie kampioen is de boosdoener. Leek hij maar wat meer op zijn vader! Die kan niet stilzitten, is altijd actief. Jammer dat die eigenschappen kennelijk niet vanaf het begin af aan erfelijk zijn.

11 augustus is voor ons een heel belangrijke dag. Dan hebben we ons officiële intakegesprek voor ICSI: Intracytoplasmatische Sperma Injectie. Jaja, dat klinkt goed! Muziekje aan, kaarsjes erbij... hoewel, wij zullen er helemaal niet bij zijn! Iemand gaat in een lab die luie donder gewoon injecteren in mijn eitje, terwijl wij op ons werk zitten of aan het squashen zijn. Tja, zo kan het ook. Romantisch, nee. Spannend, zeker wel! De zenuwen zitten nu al in mijn keel. Ik tel af tot de elfde. Zou er een wachtlijst zijn? Hoe lang moeten we wachten tot het echt gaat gebeuren? Zou het vervelend of pijnlijk zijn? Ik heb al van alles gelezen over het bij jezelf injecteren van hormonen en eitjes die uit je eileider gezogen worden. Brrr. Ja, dat is zeker spannend! Mensen waarschuwen al dat het veel energie zal gaan kosten. Dat kost het nu al! En we zijn nog niet eens echt begonnen... We hebben alleen nog maar een intakegesprek! Geduld is een schone zaak. En had ik het niet al, dan zou ik het nu zeker wel geleerd hebben!

Één ding is zeker: over dit kindje is heel goed en lang nagedacht, de beslissing is weloverwogen genomen en dit kindje is meer dan gewenst!