Nieuwe les geleerd vandaag

Soms heb je dat hè, dat het niet je dag is. Vandaag is zo'n dag. Het is niet mijn dag!

Ik had vanmorgen de eerste echo van het traject. Ik was zo zenuwachtig, Joost mag weten waarom. Het is maar gewoon een echo, niks bijzonders. Nicki kon er niet bij zijn, terwijl hij er normaal altijd bij is. Hij hoefde van mij geen vrij te vragen voor een simpele echo... Had ik dat maar nooit gezegd!

Ik was zo nerveus dat ik per ongeluk de verkeerde spuit heb gezet vanmorgen. Het spul dat ik normaal 's avonds moet spuiten, heb ik opeens 's ochtends gespoten. Waarom deed ik dat?? Geen idee.

Vervolgens heb ik netjes mijn schema gevolgd en heb ik de eerste Puregon spuit gezet. Die is bedoeld om de eitjes allemaal te laten rijpen in plaats van maar één.

Ben ik bijna bij het ziekenhuis is de hele weg opgebroken!! Argh!! Waarom doen ze dat bij een ziekenhuis? Het zou verboden moeten worden. Ik was al niet echt vroeg, dus nu was ik te laat. Lieve zuster zei me dat ik maar even rustig een kopje koffie moest gaan drinken en dat ik een half uur later aan de beurt was. Haar advies van de koffie heb ik maar niet opgevolgd, thee leek me heftig genoeg. Al die adrenaline en gillende hormonen in mijn lijf kunnen geen cafeïne gebruiken.

Toen ik aan de beurt was bleek bij de echo dat mijn baarmoederslijmvlies nog dik was, en dat hoort dus niet zo te zijn. "Nou", zegt die zuster, "ik wil je dan vrijdag even zien voor een nieuwe echo om te kijken of je kunt beginnen met de Puregon." "Uhm.... op mijn schema staat dat ik die al moest doen, dus die zit er al in" zeg ik totaal vertwijfeld en redelijk over mijn toeren. Shit, waarom ben ik hier alleen heen gegaan? What was I thinking?? Dat zijn dus twee verkeerde spuiten op één ochtend, kan het nog erger? De zuster is inmiddels ook redelijk geïrriteerd, wat ik me wel voor kan stellen. Komt zo'n blond grietje te laat op haar afspraak en zet ook nog verkeerde spuiten. Zucht. Maar gelukkig gaf ze zelf toe dat de Puregon inderdaad op mijn schema staat dus dat ze begrijpt dat ik die heb gezet. Dan kan ik nu niet opeens een paar dagen niet spuiten en daarna weer beginnen, dat is niet goed voor de eitjes.

Maar toch is ze niet gerust op het baarmoederslijmvlies dat nog te dik is. Dat kan betekenen dat ik zwanger ben. Wááát?? Ik snap het niet meer. Ik begrijp er niks van, ik sta hier helemaal alleen, ik wil al de hele ochtend huilen en ik kan mijn tranen nu niet echt meer tegenhouden. Wat nu dan? Eerst maar bloed laten prikken om te kijken of ik niet toch zwanger ben. Ergens vonkt weer wat hoop, hoewel ik er ook van overtuigd ben dat het compleet onmogelijk is. Vanmiddag belt ze me op met de uitslag. Ondertussen geloof ik dat ik doordraai...

Om het nog iets ingewikkelder te maken stip ik even aan dat ik vrijdagochtend ook nog een onderzoek heb voor baarmoederhalskanker. Een half jaar geleden was mijn uitstrijkje niet goed. Toen hebben ze wat vreemde stukjes weefsel weggenomen. Nu, een half jaar later, moet ik op herhaling. Ik heb al twee keer gevraagd aan de telefoon of dit allemaal wel samen gaat, ICSI en uitstrijkjes en alles. Ja hoor, krijg ik te horen, dat kan prima samen. Het zal wel, zij zijn de artsen. Ik heb het twee keer gecheckt, het zal wel goed zijn. Nu vertel ik dit dus bij de ICSI-arts die me helemaal ongelovig aankijkt. Ze stelt voor om het ICSI traject dan even een maandje uit te stellen. Oh mijn god!! Nee toch? Heb ik me net druk zitten maken over hoe dat allemaal moet met de kerst, krijg ik even te horen dat we het ook wel een maandje uit kunnen stellen. Dat wil ik nu niet meer natuurlijk! Maar ja, het gaat ook om mijn gezondheid.

Keuzes, keuzes. Het enige wat ik nu wil is naar huis en heel hard huilen. Ik verman me nog even, haal vier keer adem en ga dan naar de bloedafname. Vergeet natuurlijk om een nummertje te pakken en ga gewoon braaf in de rij staan. Ben ik aan de beurt, moet ik eerst een nummertje pakken en weer wachten. Tuurlijk, dan kan er ook nog wel bij hoor. Ik wil naar huis mensen!! Ik wil helemaal niet in dit ziekenhuis zijn!

Eindelijk kan ik naar huis. Meteen schieten de tranen in mijn ogen. Ik kan het niet meer ophouden. Het blijft maar stromen. Niet meer te stoppen. Vanmiddag word ik gebeld of ik misschien opeens zwanger ben en morgen hoor ik dan of ik wel of niet door moet gaan met ICSI of eerst het uitstrijkje af moet wachten. Interne communicatie zou ook fijn zijn. Lang leven het digitale patiëntendossier zodat ik dit niet zelf hoef te regelen. Als ik niks had gezegd tegen de ICSI-arts dan was het dus allebei doorgegaan. Nu moet ik één van de twee afzeggen. En morgen weet ik pas welke het wordt.

Kan ik dit ook in mijn CV zetten? Staat best ok denk ik: Geduldig, flexibel, kan omgaan met uitersten en plotselinge veranderingen, stressbestendig. Alhoewel, dat laatste heb ik vandaag dan weer niet bewezen.

Wat ik geleerd heb vandaag: Nooit meer alleen naar een ziekenhuisafspraak gaan!