Ironie: ik raak mijn cadeautjes kwijt in december

Van poging 1, de eerste punctie, hadden we nog 2 bevruchte eicellen over gehouden. Die zijn allebei ingevroren om op een later tijdstip terug te kunnen plaatsen. Gisteren was het zover. Ik moest om 10 uur bellen naar het laboratorium om te vragen of er één goed ontdooid was. Ik was zo zenuwachtig toen het bijna 10 uur was. Maar ik was ook eigenlijk te bang om te bellen. Want wat nou als ze niet goed ontdooit waren? Laat ik daar maar niet vanuit gaan, dat is zo negatief. En toch voelde het al niet goed. Ik had een naar voorgevoel.

Ik belde toch maar, 10:04 uur. "Aha, mevrouw de Haaij-Schierbeek. We hebben beide cryo's ontdooit, maar de eerste is kapot gegaan door het proces en de tweede heeft nog geen teken van nieuwe delingen laten zien. We gaan vandaag dus niets terugplaatsen. Bel morgen maar even om 10 uur, dan weten we of de tweede toch nog is gaan delen." AUW!! Ik had er stiekem wel rekening mee gehouden, maar ik had het toch niet verwacht. Ik hoopte zo dat er toch op z'n minst één wel zo sterk zou zijn dat hij het zou redden. Niet dus. Vanmorgen voor de vorm nog even gebeld met het lab om te checken of de tweede misschien toch nog was gaan delen, maar nee. Het zou toch ook te bizar zijn als die paar cellen na 12 uur opeens denken "Oh, wacht eens even, volgens mij vergeten we iets! Wij moesten ons gaan delen! Nou, laten we daar dan nu maar weer mee beginnen." Het zou een wonder zijn, maar dat is dus niet gebeurd. Beide cadeautjes, zoals de arts het zo lief noemde, zijn weg. Stuk. Niet voor ons bestemd.

En dit is dan het eind van poging 1. Klaar, afgelopen. De shit kan weer van voor af aan beginnen. Weer spuiten, die vreselijke punctie en wachten wachten wachten... Ik wil niet meer wachten hoor! Ik ben nu klaar met wachten.

In mijn achterhoofd ben ik bezig met andere opties. Zaaddonor? Adopteren? Pfff, wat een keuzes. Dit had ik even niet voorzien allemaal een paar jaar geleden. Vorig jaar nog niet eens! Maar nu komen dit soort keuzes dichterbij. En dat is moeilijk. Heel moeilijk.

Mensen zeggen dat ik positief moet blijven, optimistisch. Bedankt voor het goedbedoelde advies, ik ga het niet opvolgen. Laat mij maar lekker pessimistisch zijn, dan zijn de klappen wat minder hard. Ik ga volledig voor alle keuzes die ik maak, die wij samen maken, maar ik geloof nergens meer in.