"Zit 'ie in!"

Op woensdag 28 september was de punctie, de dag dat ze alle follikels leegzuigen om de eitjes eruit te halen. De artsen (wat zijn ze lief!) legden uit wat ze gingen doen. Ik zou eerst via een infuus een roesje krijgen en een pijnstiller. Van dat roesje zou ik me een beetje gek voelen in mijn hoofd. En als de pijnstilling ingespoten werd zou ik pepermunt proeven achter in mijn keel. Wat bizar! De vloeistof raakt mijn ader en ik proef pepermunt... Hoe kan dat?? Ik ga rustig liggen en kijk naar het plafond. Nou, ben benieuwd of ik me echt anders ga voelen in mijn hoofd. Zal wel niet he. Oh! Toch een beetje draaierig misschien.

Het volgende moment voel ik, totaal versuft, dat het heel erg pijn doet. Met een dikke naald gaan ze dwars door mijn vaginawand en mijn eierstok om de follikels leeg te zuigen. Van de meeste heb ik dus niks gemerkt, maar ik heb er inmiddels 32. Bij de laatste vier kunnen ze er niet zo goed bij. Ken je dat beeld van een liposuctie? Zo hard met een soort stofzuiger in je benen duwen? Zo voelde het, maar dan van binnen... Absoluut geen aanrader voor je vrije woensdagochtend. Ik probeer te zeggen dat het pijn doet en de lieve arts naast me zegt dat ik rustig moet ademhalen, dus dat probeer ik.

Het moment daarna mag ik rechtop gaan zitten en op een brancard kruipen. Nicki en de arts houden me goed vast, hoewel ik denk dat ik gewoon kan lopen. Ik ben echt totaal van de wereld. Ik ga liggen op de brancard. Iemand vraagt of ik mijn broek aan wil, maar ik ben alweer vertrokken.

Dan word ik wakker op de uitslaapkamer. Was het echt de bedoeling dat ik helemaal weg zou zijn? Zo totaal van de wereld? Ik dacht dat ik me een beetje dronken zou voelen, maar het grootste gedeelte van behandeling heb ik helemaal niet meegemaakt. Nou ja, prima! Wat ik wel heb gevoeld was zo vreselijk, dat ik blij ben dat dat maar heel even duurde.

Nicki komt binnen met een kopje thee en goed nieuws. Ze hebben 14 eicellen gevonden! Prima, boven gemiddeld veel. Daar ben ik blij om. Even later krijgen we nog meer goed nieuws van het lab: er zijn voldoende zaadcellen gevonden om deze eitjes te kunnen bevruchten. Wat heerlijk! Ik voel me meteen een stuk beter. Als ik me goed voel, mag ik naar huis. De rest van de dag lig ik op de bank, af en toe wat codeïne erin om het uit te houden, maar het valt me al met al best wel mee.

Donderdag 29 september.

Ik word al heel vroeg wakker en kan me niet bewegen van de pijn. De pijnstiller van het infuus is zeker uitgewerkt. Ik kan niet opstaan. Wat erg is dit. Mijn hele onderlichaam doet zoveel pijn!

Nicki is naar zijn werk gegaan, maar ik hou het niet uit zo! Ik bel hem op en gelukkig kan hij meteen naar huis komen. Ik kan alleen maar liggen. Ik bel nog even naar het ziekenhuis om te checken of het echt zoveel pijn kan doen. Helaas... dat hoort erbij.

Gelukkig heb ik 's middags acupunctuur van Leon Gobert. Nicki brengt me naar Zoetermeer (waarom had ik de illusie dat ik zelf wel kon rijden??). De acupunctuur helpt mijn baarmoeder om het bedje op te maken voor de embryo. Door alle hormonen ligt alles plat en de nieuwe hormonen die ik nu moet nemen moeten dat weer op gang helpen. En ik neem graag het zekere voor het onzekere. Deze acupuncturist heeft me al zo vaak goed geholpen, dat ik er alle vertrouwen in heb dat dit ook gaat helpen.

De rest van de dag lig ik op de bank. En vrijdag ook nog bijna de hele dag. Best saai, maar ja, ik kan echt geen kant op. En dan om 14.00 uur is het zover, we gaan samen naar het ziekenhuis. We mogen in het lab komen kijken naar onze embryo. Wauw! Er zijn uiteindelijk 8 eicellen bevrucht, waarvan er 2 hebben opgegeven. Uiteindelijk zijn er dus 6 embryo's ontstaan. 6 Kleine Nicki's en Cathjes. Gaaf! We mogen de embryo die ik straks teruggeplaatst krijg bekijken onder de microscoop. Volgens de lab-medewerker had hij 4 cellen, maar als we gaan kijken heeft hij zich net gedeeld. Het zijn er nu al 5. We kijken elkaar aan en zijn op slag verliefd. Haha, totaal verliefd op 5 cellen. De mooiste 5 bolletjes tegen elkaar. We zijn trots, dit is van ons samen!

Ik mag weer lekker gaan liggen in de beugels (ja, hoe vaker je het doet, hoe minder het je interesseert). Via een echo kunnen we meekijken. De artsen bepalen de juiste plek voor de embryo en maken alles gereed, en dan komt hij rechtstreeks uit het lab, via een klein slangetje in mijn baarmoeder. Hij zit erin!

Toen ik heel klein was, 3 of 4 misschien, dachten ze dat ik niet zo goed kon zien. Ik moest dus regelmatig naar de oogarts, plaatjes kijken en zeggen wat ik zag. Maar ik zei nooit wat. Tot er een plaatje kwam van een leeuw in een kooitje. Ik zei "Zit 'ie in!" Gelukkig heb ik daarmee bewezen dat ik gewoon kon zien. En nu zeg ik het weer... "Zit 'ie in!" En ik hoop dat hij blijft.

Ik voel me op de een of andere manier heel kalm. Ik heb een goed gevoel. Soms steekt even de angst de kop op dat het ook niet goed kan gaan, maar over het algemeen gaat het goed. Ik probeer positief te denken. En ik hoop dat de acupunctuur meehelpt. Natuurlijk, het kan fout gaan, maar de kans bestaat ook dat het goed gaat. Ik mag mezelf wel vertellen dat het goedkomt (als anderen het maar niet doen!). Ik voel me kalm, ik heb geduld. De test ligt al klaar voor over 2 weken, maar ik kan me goed inhouden. Berustend is het juiste woord denk ik. Als een zee zonder rimpels. Ik hoop, meer kan ik niet doen nu. Gewoon hopen.