Pijnlijk

Vorige week dacht ik dat het eigenlijk wel goed met me ging. Ik had een weekje vrij en heb mezelf goed verwend. Nieuwe outfit, naar de kapper, uitslapen, squashen, bij mijn schoonzus op bezoek, koffie met mijn lieve buuf. Allemaal leuk. En af en toe voelde ik me nog wel een beetje verdrietig, maar het was alsof ik de wereld weer aankon. Ik had de eerste poging overleefd en ik ging weer verder.

Maar nu is alles anders. Zondag avond laat is het allerliefste jongetje van de hele wereld geboren, het zoontje van mijn schoonzus. Maandagochtend zijn we meteen bij hem gaan kijken. Oh, wat is hij mooi! Zulke lieve donkere ogen, zo'n mooi gezichtje, kleine handjes met piepkleine nageltjes. Ik mocht hem meteen vasthouden. Zo'n lief klein pakketje van een paar uur oud. Wauw! Nicki heeft zoveel foto's gemaakt. En ik voel me zo trots ook al heb ik er niks voor hoeven doen. Maar ik ben zijn tante!

En nu is het verdriet opeens keihard aangekomen. In de auto naar huis kon ik alleen nog maar huilen. Ik gun het ze zo ontzettend! Maar mezelf ook... Ik zou het geen jaloezie willen noemen. Zo voelt het niet. Het voelt echt als intens verdriet. Mijn hele lijf huilt zo hard. Ik kan het niet meer stoppen. Ik had geen idee dat ik zo blij en zo verdrietig tegelijk kan zijn. 's Nachts slaap ik niet meer. Ik kijk af en toe naar de foto's van kleine Florian. En ik droom over een wiegje dat naast mijn bed staat, waar ik dan mijn hand in steek om mijn eigen kindje te aaien. Maar als ik mijn ogen open doe is er niks. Leeg. En dan komen die stomme tranen weer. En weer en weer...

Ik geloof niet dat het mij niet gegund is. Ik geloof niet dat ik gestraft word voor wat dan ook. Ik geloof wel dat ik van alles op mijn pad krijg om ervan te leren en er wijzer van te worden. Maar KOM OP ZEG!!! Zo kan 'ie wel weer hoor! Papa heeft MS, ik heb absoluut niet de opleiding gedaan waar ik nu blij van word of enig carrière perspectief mee heb, ik heb agorafobie overwonnen en ik kan de waslijst nog een stuk langer maken. GENOEG NU! Nu wil ik ook eens iets leuks. Niet zoiets vluchtigs als een bezoek aan de kapper of leuke nieuwe kleding. Gewoon een positief jaar zonder tegenslag. Eentje maar! Sinds we getrouwd zijn hebben we alleen maar tegenslagen. En het maakt ons samen ijzersterk, dat is waar. Het zou zo leuk zijn als we ook een tijdje konden genieten van ons mooie huwelijk. Zonder al die ellende en tegenslagen.

Ik word moe van mensen die zeggen dat het heus wel goed komt. We zijn nog zo jong. We hebben toch nog genoeg kansen. Makkelijk gezegd als je zelf drie gezonde kinderen hebt en die ook nog eens op een aangename manier 'gemaakt' hebt. En dan zijn er zoveel mensen die denken dat het nu wel over is. Dat ik twee dagen verdrietig ben geweest en dat het nu wel klaar is. Hup, doorgaan, nieuwe ronde nieuwe kansen. je lichaam is weer gezond dus er is niets meer aan de hand. Je kunt gewoon werken en je kunt de hele wereld weer aan. Zo werkt het dus niet! Het liefst zou ik willen dat de wereld stil stond. Gewoon stopte met draaien. Niks is meer belangrijk. Werk niet, studie niet. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen, maar eigenlijk is dat het laatste wat ik wil. Ik wil de hele dag in mijn bed liggen en huilen. Onder mijn dekbed wegkruipen. Poesjes erbij, Nicki erbij. En verder helemaal niks! NIKS!!! Geen gezeur over roosters die niet kloppen, workshops waar geen budget voor is, een stom werk t-shirt dat ik eigenlijk over mijn jasje moet dragen omdat je het anders niet goed genoeg ziet (lang verhaal...).

Maar het kan niet. De wereld stopt niet met draaien. En er staat geen wiegje naast mijn bed. En de roosters kloppen niet en er wordt over gezeurd. Bah. Wat kan ik me soms toch onbegrepen voelen. En dat is ook wel begrijpelijk. De meeste mensen maken niet mee wat wij nu meemaken. En het is lastig om je erin te verplaatsen. Ik begrijp het wel. Het is alleen zo vreselijk pijnlijk.