Twee cadeautjes

Wat is tijd toch een raar fenomeen. Als je moet wachten duurt een dag een eeuwigheid. Maar als je je goed voelt en leuke dingen te doen hebt is een dag zo voorbij. Nu gaat de tijd weer lekker vlot gelukkig.

Vorige week donderdag hadden we een gesprek in het ziekenhuis. Een vriendelijke zuster die we nog niet eerder gezien hadden nam rustig een half uur de tijd voor ons. Het was wel een goed gesprek. Duidelijk verhaal. En toch voelt het ook weer niet zo goed. Ergens voelt het alsof je er toch alleen voor staat. Voor haar is het bijna routine, allemaal zo logisch. Voor ons dus niet. En dat verschil merk je in een gesprek. Wij hebben duizend vragen en zij probeert ons vooral duidelijk te maken dat we blij moeten zijn met de twee ingevroren embryo's. Dat zijn twee cadeautjes. Zij was er heel blij mee, of deed 'alsof' zodat wij daar ook heel blij van zouden worden. Ik lees op een forum van ICSI-genoten dat een vrouw maar 6 eicellen had maar dat ze alle 6 bruikbaar zijn. Zij heeft dus nog 5 kansen extra, terwijl zij begon met veel minder eicellen dan ik. Je moet jezelf natuurlijk niet vergelijken met de rest. Ja, mm, ok. Zijn er echt mensen die dat kunnen? Die zich nooit vergelijken met anderen? Heel knap hoor, ik kan het niet. Ik vergelijk me regelmatig met mensen om me heen. En soms pakt dat niet zo goed uit, maar soms ook wel. Er zijn ook genoeg vrouwen die de hele procedure doormaken en uiteindelijk geen eicellen hebben. Of ze hebben er wel een paar, maar ze kunnen niet bevrucht worden. Dat is zuur! En dan mag ik in mijn handen klappen met 3 mooie embryo's. De eerste heeft het helaas niet gered, maar die andere twee kanjers hebben nog een kans. En daar ben ik natuurlijk heel erg blij mee. Onze twee fantastische kanjers, diepgevroren in het lab.

Moet je je eens voorstellen dat de eerste die nu teruggeplaatst wordt uitgroeit tot een kindje. En die andere wacht rustig in de diepvries op zijn beurt. Over twee jaar besluiten we om die tweede ook terug te plaatsen en ook die groeit uit tot een kindje. Dan is dat eigenlijk dus een tweeling, maar dan met twee jaar ertussen :) Beiden gemaakt op dezelfde dag... Het zou uitzonderlijk zijn. Het is wel leuk om erover na te denken! Met alle medische wonderen die ze kunnen verrichten, krijg je bijzondere situaties.

Mijn tante schreef me vorige week dat ik bij het oversteken van een rivier beter van stapsteen naar stapsteen kan springen dan door het diepste gedeelte van de rivier te waden. En dat is ook zo. Op dat moment, een dieptepunt, zag ik niet eens stapstenen. Maar nu we een week en een heerlijk weekendje Drenthe verder zijn, zie ik ze wel. En volgens mij lukt het me nu ook om weer te springen in plaats van kopje onder te gaan.

Wat heeft dit traject een enorme impact op ons leven. Het is moeilijk om op de stapstenen te blijven. We doen ons best. Misschien moeten we maar accepteren dat we soms kopje onder gaan, uiteindelijk komen we weer boven drijven en helpen we elkaar terug op de stapstenen. Verdrinken zullen we niet! Voorlopig hebben we nog twee mooie cadeautjes om naar uit te kijken.