Gisteren weer een echo gehad. TOP! 30 follikels (eiblaasjes) zijn aan het rijpen. Alle omgevingsfactoren voor een klein minimensje om te gaan groeien zijn perfect. De hormonen zijn een klein beetje opgeschroefd om al die follikels nog groter te laten worden. Technisch verhaal :)
Ik ben natuurlijk heel erg blij dat alle factoren gunstig zijn, dat geeft me hoop. Aan de andere kant ben ik ook heel bang dat de teleurstelling daarom des te groter zal zijn als het toch niet zou lukken. De kans dat het lukt is gemiddeld 25%. De kans op een miskraam is daarna ook weer 25%. Ik word al 3 1/5 jaar teleurgesteld, elke maand weer. Dus je zou denken dat ik daar inmiddels wel mee om weet te gaan. Maar nu voelt het zo anders. Als er zaadjes zijn (dat moeten we nog maar afwachten) en er is een mooi bevrucht eicelletje, een piepklein embryootje, dan zetten ze dat weer bij mij terug. Dan weet ik dus dat er een piepklein minimensje in me groeit, maar ik weet niet of hij het gaat redden. Dat worden twee helse lange weken met wachten of hij het redt. Of hij blijft plakken. Met zoveel hoop en liefde van ons om het op te laten groeien tot mooi mens. Maar wat nou als hij het niet redt? Als ik erover nadenk stort mijn wereld een beetje in. Ja, natuurlijk, dan zijn er nog meer kansen. Tuurlijk! Maar ja, ik wens dit al zo lang, ik wil gewoon niet meer wachten. Ik ben er al dik 15 jaar stellig van overtuigd dat het mijn missie, mijn doel in het leven is om kinderen te krijgen en ze de liefste, beste opvoeding te geven die ik kan. En straks lukt dat niet, straks kan dat misschien niet. Wat dan?
Poezen heb ik al, en onze planten blijven tegenwoordig ook leven. En dagelijks heb ik 70 lieve kinderen om me heen om op te voeden en liefde te geven. Maar dat gat, dat is er nog steeds.Ik ben gewoon niet af zo, niet compleet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten