In de achtbaan

Ken je dat gevoel dat bij een achtbaan hoort? Je staat in de rij te wachten, beetje te wiebelen van je ene been op je andere been. Je hebt er zin in, maar het is ook spannend. Je bent een beetje zenuwachtig, en je kijkt er ook naar uit. Dan stappen de mensen vóór jou in de achtbaan en moet je nog één rondje wachten. Je lacht want je hebt er zin, maar allerlei kriebels vliegen door je lijf.

En dan is het jouw beurt. Lachend stap je in, je weet niet precies wat er gaat gebeuren want je gaat voor het eerst in deze achtbaan. Je had wel staan kijken beneden, maar ja, dat is toch anders. Je trekt de stang goed aan en checkt even of hij niet te los zit. En daar ga je. Zenuwen gieren door je keel en alles kriebelt in de buik. En je lacht. Je hoort de langzame tikjes als je omhoog gaat. Het lijkt zo lang te duren! Er gaat van alles door je heen. Gedachten en gevoelens buitelen over elkaar. Aan de top lijkt het wel of alles stopt. Vlak voordat je naar beneden vliegt staat alles even stil. Je slikt een keer. En daar ga je...

Je kunt niet meer terug, je wordt gewoon meegenomen in de snelheid. Het is totaal overweldigend. Misschien zelfs wel een beetje misselijkmakend, maar ook zo gaaf en spannend. Je lacht, je gilt. Ben je nou bang of juist vrolijk? Je hebt niks meer te zeggen, je gaat gewoon. Uitstappen kan niet, stoppen kan niet. Het houdt pas op als je bij het einde bent. De enige keus die je had, was de keus om in te stappen. En dat deed je.

In mei 2008 ben ík in de rij gaan staan. Het was een lange rij, maar dat wist ik toen nog niet. Er stonden geen bordjes aan de zijkant met hoelang je vanaf daar nog moest wachten. Maar het gaf ook niet. Want ik had al gekeken naar anderen en bedacht dat ik in die achtbaan wilde stappen. Ik had alleen geen idee dat deze rij en deze achtbaan zo lang en heftig zouden zijn. Als je kinderen wilt en je hebt de juiste man gevonden, dan stap je in de rij. Normaal gesproken is die rij spannend en leuk en duurt niet langer dan een jaar. Nicki en ik stonden al bijna drie jaar in de rij, en dat was best vermoeiend.

In februari zijn we in de achtbaan gestapt. Hoe lang en heftig deze achtbaan is? Ik weet het niet. Ik ben pas net bij de top aangekomen. De weg omhoog heeft bijna 8 maanden geduurd. De tikjes gingen tergend langzaam! Elke maand weer een klein stapje verder, maar dan kwam er weer een nieuw onderzoek en waren we weer een maand verder. Nu is het eindelijk zo ver, we staan op de top!

Alle medicijnen zijn in huis, een hele stapel spuiten met hormonen. Als je zwanger bent en dit leest, doe mee aan Moeders-voor-Moeders!! Dankzij deze organisatie en supermoeders-in-spé kan ik deze hormonen gebruiken.

Ooit keek ik toe hoe bij iemand een injectienaald uit zijn arm werd gehaald en ik viel spontaan flauw... Ik ben heel benieuwd hoe ik dit bij mezelf voor elkaar ga krijgen. Maar ergens in mij voel ik een soort oerkracht borrelen die zegt "Cath, je kunt het, je doet het gewoon". Ik geloof maar in dat stemmetje in mezelf. Natuurlijk heb ik nu wel een keuze, niet zoals in een echte achtbaan. Ik kan kiezen om niet mee te gaan, maar ja, dan weet ik zeker dat ik nooit moeder zal worden. Is dat een keuze? Niet voor mij.

Mijn emoties vliegen nu al alle kanten op. Ik ben superblij en gelukkig (ik ben nog nooit dichter bij een zwangerschap geweest en ik heb een lieve man die mij altijd support). En een uur later kun je me opvegen. Dan is alles klote (deze regen en storm helpt niet) en moet ik overal om huilen. Vreselijk! Ik ben alles behalve stabiel en kan niks incasseren. En de hormooninjecties beginnen pas over een week of twee! Dat belooft wat :)

Ik hou jullie wel op de hoogte!