De afdaling

De afdaling in de achtbaan lijkt me tot nu toe nogal mee te vallen.
Natuurlijk denk ik er de hele dag aan, daar ontkom je niet aan als je hiermee bezig bent.
Maar het valt mee. Ik ben nu al 5 dagen bezig met hormooninjecties. Ik vond het doodeng om de eerste te zetten. Ik heb ruim 10 minuten met die spuit voor mijn buik gezeten, met de kriebels op mijn rug en kippenvel op mijn armen. En toen er uiteindelijk een druppeltje aan de naald hing dacht ik "nu moet ik wel, anders gaat er wat verloren en werkt het straks niet goed genoeg". Onzin natuurlijk, maar ja, je moet wat tegen jezelf zeggen. Het is een gek gevoel om zelf een naald in je buik te prikken. Eerst een beetje stug en dan heel zacht. De naald van de ene soort hormonen is iets minder scherp dan de andere lijkt het, maar misschien zit dat wel tussen mijn oren. Inmiddels draai ik mijn hand er al niet meer voor om, 3x per dag, even hoppa. Soms voel ik bijna niks, soms doet het echt wel pijn. Maar nooit langer dan 5 minuten, dan is het alweer weg.
Van de stemmingswisselingen heb ik nog weinig gemerkt, althans, niet anders dan normaal :) Ja, ik blijf een vrouw he... Wat ik merk is dat ik op dit moment niet zo goed tegen veel mensen om me heen kan, vooral omdat iedereen zwanger is, bijna gaat bevallen of al een paar kinderen heeft lopen.

En dan zijn er zoveel mensen die het wel even voor me willen relativeren. Mag ik je een tip geven? NIET DOEN!!
Als je van plan was om de volgende dingen tegen me te zeggen, nevermind. Laat maar even.
- Het komt echt wel goed hoor!
- Geniet er nog maar van!
- Nu kun je tenminste nog uitslapen/zomaar op vakantie gaan.
- Je weet maar nooit, je hebt er maar 1 nodig!
- Ik wil je wel even helpen hoor ;)
- Je bent nog zo jong joh! Je hebt nog alle tijd!
- Wacht maar tot je er een hebt, dan piep je wel anders.
- Als je straks zwanger bent ben je alles zo vergeten.
En dan afsluiten met het succesverhaal van de vriendin van de achterbuurman z'n broer...
Allemaal ongetwijfeld heel lief bedoeld, maar doe het maar even niet.
Nicki en ik kunnen samen alles heel goed relativeren zonder de realiteit uit het oog te verliezen, maar zodra anderen het gaan doen gaan onze nekharen overeind staan.

Afgelopen zaterdag had ik de eerste echo. Er liggen nu 25 eitjes klaar om te gaan groeien. Door de hormonen die ik spuit gaan ze allemaal rijpen in plaats van dat er maar een rijpt en de rest verpietert. Ik krijg zo'n gevoel alsof ik straks rondloop als zo'n paaskip waar je de geverfde eieren in bewaart. Laten we straks hopen dat er in ieder geval genoeg zaadjes zijn om bij de helft ervan een poging tot bevruchting te doen. Dan gaan de andere eitjes zo de prullenbak in, maar hebben we in ieder geval een kans. Als er helemaal geen zaadcellen aanwezig zijn gaan alle eitjes zo de prullenbak in! Dat kwam weer even hard aan zaterdag. Dan doe ik dus alles voor niks. Maar goed, we zijn nog wel enigszins hoopvol dat er straks een paar kampioentjes zijn.

Donderdag heb ik de volgende echo. Misschien moeten er nog wat hormonen bij, misschien gaat het al goed. Hopelijk groeien de eitjes gelijkmatig. We zullen het zien.

Over de punctie durf ik nog niet echt na te denken. Volgens de een is het best te doen, volgens de ander is het een hel. Niks over te zeggen dus. Maar leuk zal het niet worden. Ik wacht het maar af. Meer kunnen we niet doen.