Onze grote wens

Iedereen die ons een beetje kent weet het wel, wij hebben één grote wens. De grootste Wens der Wensen. Een kindje van ons samen. Dat wensen we al een hele tijd. Maar onze wens is nog niet uit gekomen (anders had iedereen dat allang geweten!).

Zo moeilijk kan het toch niet zijn? We zitten nu precies in zo'n leeftijd dat al onze vrienden en kennissen kinderen krijgen. Echt waar, de één na de ander bevalt van mooie, gezonde kinderen. Allemaal schatjes om te zien. We worden binnenkort zelfs oom en tante, weer een klein hummeltje erbij. Ok, het is niet van ons, maar we zijn nu al zo supertrots en verliefd. Maar kennelijk is het dus niet zo moeilijk.

Regelmatig horen we "je hebt er maar één nodig!" Normaal gesproken is de concurrentie onder de zwemmertjes moordend. Met z'n miljoenen tegelijk zwemmen ze voor hun leven... letterlijk! Misschien gaat het daar dan toch fout. Deze zwemmertjes zijn zich er wellicht bewust van dat ze niet de enige zijn, dat ze echt gigantisch hun best moeten doen, alles moeten geven wat ze in zich hebben. Alleen de allerbeste, sterkste, geweldigste zwemmer is de kampioen. Ja, dat is denk ik het euvel. Onze potentiële kampioen heeft niet echt veel concurrentie... of eigenlijk géén concurrentie. Onze kampioen denkt misschien wel "Ik ben toch wel de kampioen, wat zal ik me druk maken zeg. Ik kijk onderweg nog even rond, nog even langs de kapper. Oh, ben ik te laat? Nou ja, geeft niet toch. Volgend keer dan maar." En dat denkt hij elke keer, want heel veel geheugen zal er wel niet in passen. Hij is allang vergeten dat hij de bus niet haalt als hij zo traag is, dus is hij gewoon weer net zo traag als de vorige keer. En zo blijf de arme stakker de bus missen. En blijven wij met onze grote wens zitten.

Nu is alle romantiek eraf. Al een half jaar zijn we vaste klant bij het Diaconessenhuis in Voorburg. Het ene onderzoek na het andere. We zijn allebei al meerdere malen binnenstebuiten gekeerd. Onze luie kampioen is de boosdoener. Leek hij maar wat meer op zijn vader! Die kan niet stilzitten, is altijd actief. Jammer dat die eigenschappen kennelijk niet vanaf het begin af aan erfelijk zijn.

11 augustus is voor ons een heel belangrijke dag. Dan hebben we ons officiële intakegesprek voor ICSI: Intracytoplasmatische Sperma Injectie. Jaja, dat klinkt goed! Muziekje aan, kaarsjes erbij... hoewel, wij zullen er helemaal niet bij zijn! Iemand gaat in een lab die luie donder gewoon injecteren in mijn eitje, terwijl wij op ons werk zitten of aan het squashen zijn. Tja, zo kan het ook. Romantisch, nee. Spannend, zeker wel! De zenuwen zitten nu al in mijn keel. Ik tel af tot de elfde. Zou er een wachtlijst zijn? Hoe lang moeten we wachten tot het echt gaat gebeuren? Zou het vervelend of pijnlijk zijn? Ik heb al van alles gelezen over het bij jezelf injecteren van hormonen en eitjes die uit je eileider gezogen worden. Brrr. Ja, dat is zeker spannend! Mensen waarschuwen al dat het veel energie zal gaan kosten. Dat kost het nu al! En we zijn nog niet eens echt begonnen... We hebben alleen nog maar een intakegesprek! Geduld is een schone zaak. En had ik het niet al, dan zou ik het nu zeker wel geleerd hebben!

Één ding is zeker: over dit kindje is heel goed en lang nagedacht, de beslissing is weloverwogen genomen en dit kindje is meer dan gewenst!