"Himmelhoch jauchzend zum Tode betrübt"

Wat is zwanger zijn anders dan ik me had voorgesteld. Wauw! Ik had altijd gedacht dat het 9 maanden feest zou zijn. Zo'n mooie bolle buik, genieten van alle aandacht, oneindig verliefd en zweverig van winkel naar winkel om de mooiste kleertjes te kopen. Hahaha :) Die bolle buik komt pas als je de helft al gehad hebt. Natuurlijk ben ik oneindig verliefd, tussen de huilbuien door. Want man, wat kunnen hormonen een draken zijn zeg! Het is dat ik ze nodig heb om het kindje te laten groeien, maar anders zou ik ze zonder pardon de deur uit zetten. En waarom hè? Waarom krijg je huilbuien als je eigenlijk blij bent? Waarom word je kattig als je je ook zweverig gelukkig voelt?


Gelukkig was de 20 weken echo uitstekend en ook de afspraak vandaag bij de verloskundige was weer volgens het boekje. De dopper groeit perfect gemiddeld, met extra lange benen en vingers :) En we weten ook al wat het is, maar we zeggen niks! Althans, we doen een leuke poging om ons mond niet voorbij te praten, maar dat gaat wel eens mis. Voor de ouders en broer en zus konden we het nog geen dag geheim houden, dus dat hebben we ook maar opgegeven... Haha. Het leuke is dat we nu gericht kleertjes kunnen kopen, en daar word ik als aanstaande moeder heeeeel erg gelukkig van. De oma's trouwens ook!

Ach, ik neem de bandenpijn, de huilbuien, vermoeidheid en maagzuur maar voor lief. Als ik ons kindje voel schoppen en koppeltje duikelen in mijn buik, voel ik me gewoon hartstikke gelukkig. Wat een wonder!

17 weken

Vandaag alweer 17 weken zwanger! De tijd gaat best snel. Ik leef van maandag tot maandag :) Elke maandag is er weer een week voorbij. Heel soms voel ik het kindje bewegen. Kleine plopjes in mijn buik. Nog niet echt heel duidelijk, maar het is een begin. Heerlijk vind ik dat gevoel! De leuke momenten gaan gelukkig steeds vaker overheersen. Het treurige raakt langzaam maar zeker steeds meer op de achtergrond. Het voelt wel gek om losgelaten te zijn door het ziekenhuis. Mijn eerste afspraak met de verloskundige staat gepland over een week. Dan zijn we dik 4 weken aan ons lot overgelaten... Voor anderen de normaalste zaak van de wereld, voor ons even wennen. De week daarna, met 19 weken, hebben we een uitgebreide echo. Dat kan onze verloskundigenpraktijk kennelijk niet dus daarvoor moeten we naar de echopraktijk. En ik geloof dat we ook maar een pretecho gaan boeken. Gewoon, omdat het kan :)

Roelof (sorry, OOM Roelof) heeft een geweldige muurschildering gemaakt in de babykamer. Het is zo lief geworden. Als je ook zo'n geweldige schildering wilt, moet je even zijn site bekijken. Hij kan echt alles maken! Je favoriete foto, tropische eiland, stripfiguren, een naam, gewoon een mooie achtergrond, You Name It! Trouwens ook heel cool voor een kinderfeestje :) Stoere jongens en meiden mogen dan hun eigen graffiti kunstwerk maken. Veeeel leuker dan naar de bioscoop of de ballenbak. (Geloof me, ik werk met stoere kinderen, ik kan het weten...)

Ik vroeg me laatst af hoe de ideale man eigenlijk is. Een man die een half uurtje eerder uit zijn werk komt om een kopje thee voor me te zetten als ik me niet lekker voel. Een man die 's avonds naar de supermarkt rent, na een lange werkdag, om te zorgen dat de katten ook nog kunnen eten. Een man die bijna elke avond het eten op tafel zet. Mijn buik insmeert omdat hij dat zo leuk vindt. Meegaat naar elke afspraak in het ziekenhuis en alle afspraken bij de verloskundige en de echopraktijk al in zijn agenda heeft gepland. Zelf ook geen filet americain meer eet uit solidariteit. Romantische chickflicks met me kijkt op zaterdagavond. En dan is mijn overheerlijke conclusie dat die man precies mijn man is :) Wist ik natuurlijk al, maar toch heerlijk om nog een keer achter te komen. Bij deze: Bedankt liefste!!

14 weken

Ruim 14 weken zijn er voorbij. Afgelopen maandag waren we bij de gynaecoloog voor ons eindgesprek. Hij bepaalt dan of we weg mogen uit het ziekenhuis en verder als een 'normaal koppel' naar een verloskundige mogen voor de rest van de zwangerschap.

Dr. Jansen liet ruim 3 kwartier op zich wachten. Hij zal wel heel belangrijk zijn dat zijn afspraken zo enorm uitlopen. Uiteindelijk waren we aan de beurt. Na een kort praatje waarin hij zei dat we klaar zijn in het ziekenhuis en verder gewoon naar een verloskundige kunnen, was het tijd voor de echo.

"Ga maar liggen, we doen een buikecho" (eindelijk!!). Zo'n lekkere koude flatsh met gel op mijn buik, echokop erop en kijken maar. "Ja, kijk, hoofdje, armpjes, beentjes, hartje, even luisteren, ja klopt goed. Nou gefeliciteerd, mooi kind." ... Wow! Zo'n snelle echo heb ik echt nog nooit gehad! Óf we zijn nogal verwend met de uitgebreide, liefdevolle en enthousiaste echo's bij de IVF afdeling, óf dr. Jansen wilde gewoon even wat verloren tijd inhalen zodat hij ook nog kon lunchen voordat de volgende afspraken voor de deur zouden staan. Gelukkig heeft hij nog 1 echoplaatje geprint, want ik kan niet zeggen dat we tijdens de echo erg veel zagen. We herkennen het inmiddels wel, maar het ging zo snel! Ach, het goede nieuws is dat alles goed is en dat we weg mogen.

Ik heb de eerste drie maanden niet als leuke maanden ervaren. Wat ik niet verwacht had! Ik heb altijd gedacht dat alles vergeven en vergeten zou zijn zodra het eenmaal gelukt was. Dat ik dan dolgelukkig zou zijn en elke dag mijn stralende lach niet van mijn gezicht zou kunnen krijgen. De eerste dag was dat ook zo. Maar de drie maanden daarna niet meer. Af en toe voelde ik me heel blij, maar meestal voelde ik me doodongelukkig. Vooral als mensen tegen me zeiden "nou meid, heerlijk hoor, en nou lekker van genieten he!" Dat zijn moeilijke momenten. Ben ik nou gek? Ik kan er nog niet van genieten. Als je teleurstelling op teleurstelling gewend bent, dan is zo'n gigantisch wonder niet te bevatten. Zelfs nu denk ik af en toe nog dat het een droom is. Dat iedereen me voor de gek houdt met nepfilmpjes van echo's van anderen.

Ik kan niet goed uitleggen waarom ik me niet gelukkig voelde. Angst dat het alsnog fout zou gaan. Angst eigenlijk voor alles. Straks blijk ik toch nog een waardeloze moeder te zijn. Heb ik al die moeite gedaan omdat ik denk dat ik het kan, dat ik een goede moeder zal zijn, blijkt opeens dat ik er niks van bak!

Gelukkig zijn de ergste slechte buien nu over, zo lijkt het in ieder geval, en kan ik af en toe al echt even genieten van de bobbel onder mijn t-shirt. Ik heb voor mezelf toen ik 12 weken zwanger was een ketting gekocht. Een lange ketting met een hangertje van een levensboom en een klein Swarovski kraaltje. Ik draag hem elke dag, gewoon om mezelf eraan te herinneren dat het echt is. En ik ben elke dag even bezig in de babykamer. Schilderen, stofjes uitzoeken, ontwerpen hoe het moet worden en vooral nog veel meer schilderen.

Het kamertje wordt al heel mooi, nou ja, in mijn hoofd wordt het al heel mooi. In het echt is er nu een betonnen vloer met lijmresten, kale muren en een lelijk plafond. Maar voor mij begint het al vorm te krijgen. Van papa en mama heb ik een tijd geleden een antiek houten kastje gekregen. Dat heb ik opgeknapt en in een heel mooie kleur grijs geschilderd. Ik had ook nog een laag boekenkastje dat van de moeder van opa Wim is geweest. Dat heb ik ook in die mooie kleur grijs geverfd. En een bordenrekje uit de familie wordt een boekenrekje, ook grijs. Allemaal familiemeubeltjes die een nieuw leven krijgen en samen de basis vormen van onze babykamer. Verder is er veel wit en groen, een beetje ijsblauw en een klein beetje rood. Stoer voor een jongetje, vrolijk voor een meisje. Ja, ik zie het al helemaal voor me. Zo mooi. Nu staan alle geverfde meubeltjes in de huiskamer. Af en toe leg ik er wat kleertjes bij en het aankleedkussen ligt er per ongeluk heel toevallig ook al op...

Was het maar vast kerst, dan hoefde ik niet meer zo lang te wachten.

Filmpje van de derde echo, ruim 10 weken

Wat was het weer heerlijk. We zijn zo vreselijk verliefd. Gisteren hadden we alweer de derde echo! Onze lievelingsarts, dokter Lenie, was er weer. Zij heeft onze hele laatste poging gedaan.

'Maak maar een filmpje hoor met je telefoon' zei ze. Dat hebben we deze keer dus ook gedaan. En hier is 'ie (in verkorte versie...)! Onze kleine dopper, bewegend en wel :)

Ik vind het idee wel heel bizar. Er groeit een mensje in mij, maar ik voel er niks van. Het maakt je alleen maar heel erg moe. En het is nu toch al 44 mm! Een AA batterijtje ongeveer, maar dan zonder energie...

We mogen nu nog één keer terug naar de IVF afdeling voor de 12-weken echo. Daarna langs de opper-gynaecoloog die gaat bepalen of we weg mogen uit het ziekenhuis of dat we verder bij hem onder controle blijven. Enthousiast zei ik tegen dokter Lenie 'tot over 2 weken dan!'. Maar toen keek dokter Lenie me aan en zei dat ze de volgende keer op vakantie is, dus dat we haar niet meer zullen zien... Oh nee! Anderhalf jaar lang hou ik me sterk in het ziekenhuis, nooit een traan gelaten, maar als Lenie zegt dat we haar niet meer zullen zien breek ik opeens. Ik vraag of ik haar een knuffel mag geven en dat vindt ze prima. Ik probeer nog dankjewel te zeggen maar nu heb ik zo'n brok in mijn keel dat het er niet echt meer uit komt. Nicki staat ook met tranen in zijn ogen. Wat hebben we in de afgelopen tijd een band opgebouwd met haar. Nooit meer, nooit meer gaan we haar vergeten, de meest fantastische arts die er is, lieve dokter Lenie!

De eerste 8 weken

18 juni

Ik heb al een week een goed voorgevoel. Kramp laag in mijn buik, een raar soort spierpijn in mijn buik zonder dat ik gesport heb... Verdacht! Vandaag hield ik het niet meer uit. Het is precies 2 weken na de punctie. Nicki was het er gelukkig helemaal mee eens, we gaan de test doen! Samen op de wc met een bekertje en een teststaafje. Allereerst komt het teststreepje in beeld. Die doet het in ieder geval goed. En dan blijft een tijdje rustig. In onze beleving echt een half uur, het was misschien maar 1 minuut, of nog minder, ik weet het niet. En daar kwam de tweede streep. Steeds dikker en dikker en duidelijker en donkerder. Mijn voorgevoel klopt! Ik ben zwanger! Samen staan we gillend half in de gang, nog half in de wc. We lachen, we huilen, en we roepen dat we het niet kunnen geloven. En dat is ook zo. We kunnen het echt nog niet geloven. Dit is een wonder! Na dik 4 jaar is dit de allereerste test die zegt dat ik echt zwanger ben! En ik voel het ook. Wat is dit heerlijk :)

Helemaal door het dolle heen bel ik papa en mama, Roelof, mijn schoonouders en mijn schoonzus en 1 vriendin. Ik wil dit helemaal niet meer voor me houden, de hele wereld moet het weten! Maar zo ver ga ik toch maar niet. Nog heel even wachten.

19 juni

Voor de zekerheid toch nog een extra test gedaan, je weet maar nooit... Maar ook die zegt dat ik zwanger ben, digitaal zelfs. We bellen toch nog maar een paar goede vrienden die heel erg meegeleefd hebben het afgelopen jaar. Ojee, we maken iedereen aan het huilen! Ook mijn collega's vertel ik het, die moesten toch ook elke poging weer voor me invallen. Het voelt een beetje als een gezamenlijk project, ons 'zwanger worden'. En iedereen reageert zo lief, alsof we met z'n allen nu zwanger zijn.

23 juni

Het eerste cadeautje komt al binnen: een mega grote ballon van een vrolijke kikker met een heel lief briefje van Annie, Miguel en Chloé. En een superlieve kaart van Jeff en Marina en hun dochters.

25 juni

De paniek slaat een beetje toe. Ik ben vreselijk verkouden en ik wil absoluut geen koorts krijgen. Stomen, Vicks smeren, verse citroenthee met honing en homeopathische neusdruppels. Het helpt nog helemaal niks. Oh, als het maar geen kwaad kan voor het kindje, of voor de kindjes. Ik kan er echt paniekerig van worden als ik eraan denk. Maar ook stress is niet goed, dus ik mediteer erop los om mezelf zo relax mogelijk te houden. En toch die twijfel, als ik maar niks fout doe, geen verkeerde beweging maak, niet te weinig eet, niet teveel eet, als het maar goed gaat!! Als het nu fout gaat staan we alsnog met lege handen. Opeens wil ik het aan niemand meer vertellen. De mensen die het nu weten zijn er genoeg.

We moeten nog 9 dagen wachten op de eerste echo, dan ben ik 6 weken zwanger (denk ik). Ik begrijp nog niet helemaal hoe de telling nou gaat, maar dat vertellen ze me dan wel. Als het dan al 6 weken is ben ik in ieder geval op de helft van de cruciale 12 weken. Ik probeer mezelf maar steeds voor te houden dat de kans vele malen groter is dat het goed gaat, dan dat het fout gaat. Maar helemaal geloven doe ik het nog niet. Het is nog te onwerkelijk.

Misschien gaat het beter als ik het gezien heb op de echo. Het zouden er ook nog 2 kunnen worden trouwens :) Van dat vooruitzicht word ik heel erg blij. Nog 9 lange dagen, even doorbijten, en ondertussen maar 40 keer per dag naar wc en hopen dat het niet fout gaat tot die tijd.

En oja, genieten. Ik geniet, en toch ook niet. Misschien is dat wel heel typerend voor mensen die er zo lang op gewacht hebben en zoveel voor hebben moeten doen. De angst dat het fout gaat zal nog wel even blijven.

26 juni

Ik heb me vorige week meteen aangemeld voor Moeders voor Moeders. Dat is een organisatie die urine van zwangere vrouwen (tussen 6 en 16 weken) verzamelt om daar medicijnen voor vruchtbaarheidsbehandelingen van te maken. Ik heb deze medicijnen zelf gebruikt, dus als ik op deze manier iets terug kan doen dan doe ik dat met liefde. Gisteravond kwam iemand van Moeders voor Moeders bij ons langs. Eerst werd er een nieuwe test gedaan (weer die streep, zo heerlijk!!) en daarna moest ik een vragenlijstje invullen. Alles met 'nee' beantwoord en ik mag meedoen! Super. Het was een hele leuke vrouw, echt vriendelijk, die nog even gezellig bleef kletsen over onze onzekerheden en angsten, en we voelden ons echt een stuk beter toen ze weer weg ging. Fijn is dat, als iemand je echt even wat positiviteit weet in te praten en heel goed herkent dat wij als de dood zijn dat het alsnog fout zal gaan.

Elke dinsdag worden mijn blauwe containers opgehaald en krijg ik weer nieuwe terug. Ik mag meedoen tot 11 september. En ik ben meteen begonnen!

Als je net zwanger bent en je leest dit: DOE MEE!!

Vandaag ben ik precies 5 weken zwanger, de 6de week is begonnen.

29 juni

Jeetje, wat kruipt de tijd. Ik moet nog wachten tot woensdag voor ik de eerste echo krijg. Had ik het toch even helemaal fout toen ik dacht dat ik na de test niet meer hoefde te wachten! Zouden het er 1 of 2 zijn? Zijn ze überhaupt wel doorgegaan met groeien of zijn ze gestopt? Blijven ze wel zitten? Zoveel vragen vliegen door mijn hoofd. En elke keer dat ik naar de wc moet ben ik toch een beetje bang. Misschien wordt dat minder als ik hem/haar/ze heb zien zitten. Nu ben ik nog zeker 10 keer per dag lichtelijk in paniek... Op aanraden van een vriendin bij de online drogist de Bach Bloesem Rescue spray aangeschaft (online shoppen blijft leuk, maakt niet uit wat je koopt...). Dat schijnt te werken tegen al dit soort rare angsten die ik heb dus ik ga het gewoon uitproberen. Meteen maar een lekkere mama-hydratatiecrème gekocht :) Nog lang niet nodig, maar ja, ik probeer er ook van te genieten en dan zijn dat soort kleine luxes volledig geoorloofd.

1 juli

 

Misschien nog te vroeg, maar ik probeer heel positief te blijven (wat me niet echt goed af gaat, maar goed). Ik wil voor ons kindje een merklap borduren, maar alles wat je kunt kopen aan voorbeelden is zo vreselijk truttig. Roze met bloemetjes, kruipende baby'tjes, Nijntje (dat is niet meer cool als je ouder wordt) of Disneydingen. Allemaal stom. Dus ik heb zelf een ideetje gemaakt. Nu nog overzetten zodat het 'borduurbaar' is, maar het idee is er al. Misschien dat ik de kleuren nog wel wat ga aanpassen, maar dat kan altijd nog. De blaadjes krijgen nog een patroontje, want zo zijn ze zo gewoontjes. Maar het begin is er, en het begint er al aardig op te lijken :)

4 juli

Vandaag de eerste echo gehad! Oh, wat waren we zenuwachtig. Echt vreselijk. Wat hebben de afgelopen twee weken ongelooflijk lang geduurd. Eindelijk, vanmiddag om 3 uur waren we aan de beurt. Dokter Leny kon ook niet wachten om het te zien :) Wat een lieverd. Ze vertelde eerst waar we naar op zoek waren. Een klein zwart rondje, met een ringetje erin, met daarin aan de zijkant een kleine witte rijstkorrel en in die rijstkorrel een piepklein knipperlichtje. En ja hoor, exact zoals ze het beschreef! Ons kindje is er echt. Met een piepklein maar heel enthousiast hartje dat al stevig klopte. Ons kindje is nu 4.6 mm groot (het witte dingetje tussen de plusjes) Wat ben ik verliefd...
Door alle hormonen van de afgelopen maanden zijn mijn eierstokken nog helemaal opgezwollen en beurs en de lege eiblaasjes (een stuk of 25) zijn veranderd in cysten. Dat verklaart waarom ik eruit zie alsof ik al ruim 3 maanden zwanger ben... Ach, allemaal prima. Ik word mama!!

16 juli

Ik moest vanmorgen voor het eerst overgeven :) Haha. Vond het eigenlijk wel cool! 

18 juli

Vanmiddag hebben we de tweede echo gehad. Wat heerlijk om ons kindje te zien! En we hebben zelfs het hartje horen kloppen. Echt geweldig. Het is nu 18 mm lang en we konden al kleine armpjes herkennen en zelfs een beginnetje van de beentjes. En de navelstreng. (Op de foto: bij het linker plusje zit de kruin en bij het rechter plusje het stuitje. Het ruggengraatje loopt aan de bovenkant van links naar rechts.)

De cysten zitten er nog, en ze zijn nog goed voelbaar, maar dat gaat vanzelf weg met een week of 12.

Volgens onze arts zijn we nu al net zo 'veilig' als je vroeger bij 12 weken was. Dus het grote nieuws gaat bij deze online!

 

Wachten en wachten en wachten en...

De laatste dagen zijn het ergst! Argh. Wachten is echt vervelend. Bij alles wat ik voel ren ik naar de wc. Ik weet niet eens meer wat ik voel en waar het door komt. Heb ik nou honger of niet, heb ik het warm of koud, is mijn maag nou juist te leeg of te vol? Lastig, zeker voor iemand die alles voelt en er dan over na gaat denken... Het geeft een soort unheimisch gevoel.

Vandaag bij een psycholoog geweest. Het viel hem ook al op dat ik zit te praten alsof het over iemand anders gaat. Misschien is praten gewoon niks voor mij. Misschien moet ik het maar bij schrijven houden, dat gaat prima. Ik voel alles wat ik schrijf en schrijf wat ik voel daarna is het voor mij al veel minder heftig. Of is het dan juist goed om te leren praten ergens over? He ja, laat ik daar nou eens over gaan piekeren :)

Ik ga nog maar eens naar de wc denk ik... Keep you posted!

Knopje on/off?

Ik vind het zwaar.

Lichamelijk vind ik het zwaar. Mijn lijf doet pijn waardoor ik maar weinig kan doen. En als ik niks kan doen, dan gaat de tijd nog langzamer! Bovendien zit ik tot de nok toe volgepompt met hormonen die zich op de meest onmogelijke momenten laten gelden. Beregezellig...

Een geestelijk vind ik het zwaar. Rare angsten, paniek en ik weet dat dit de laatste kans is. De laatste... En ook al wil ik daar niet over nadenken, dat gaat vanzelf. Die gedachten krijg ik niet uit mijn hoofd.

Opeens komen er allerlei andere zaken naar boven. Zoals mijn prachtige carrière. Die heb ik inderdaad niet. Ik heb wel een leuke baan, maar ja, is dit het? Op LinkedIn zie ik klasgenoten van het gymnasium die partner zijn van hulpedepup Advocatenbureau, hoofd management KPMG... Heb ik dan zo gefaald? Wanneer heb ik de keuzes gemaakt die me hier brachten? Zit er gewoon niet meer in? Of ben ik te bang om er voor te gaan? Als het nou niet lukt, als ik volgende week met lege handen sta, wat dan? Wat ga ik dan doen?

Als ik zo terugkijk op ons traject, dan heb ik toch wel een paar goede eigenschappen. Doorzettingsvermogen bijvoorbeeld. Zonder doorzettingsvermogen had ik het allang opgegeven. Incasseringsvermogen ook. Elke mislukte poging, embryo's die stuk gaan door het invriezen en een hele hoop pijn na elke punctie. Dat heb ik geïncasseerd en ik ga toch door. Flexibiliteit: afspraken zijn vaak op onmogelijke tijden, op zondagochtend, over een uurtje, morgenmiddag... Soms wel 10 afspraken in 18 dagen! En lef: elke dag injecties zetten als je echt doodsbang bent voor naalden... Ik noem dat lef! Maar toch durf ik daar nu niet op te vertrouwen. Alsof ik wel weet dat ik die eigenschappen bezit, maar er niets mee durf te doen. Hoe kan ik dat nou het best omschrijven? Misschien is het ook wel zo dat ik nu liever kies voor het vertrouwde, het bekende. Dat is tenminste veilig. Als alles dan mislukt, dan zit ik tenminste wel in mijn eigen vertrouwde omgeving, vertrouwde baan, collega's. Dan hoef ik me daar niet ook nog druk om te maken.

Wat ik heb geleerd, en daar ben ik echt heel blij mee, is dat ik veel meer vrienden heb dan ik dacht. Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze in tijden van 'nood' hun echte vrienden leren kennen, en dat er maar weinig overblijven. En dat zal ook vaak wel zo zijn. Maar ik ervaar het tegenovergestelde. En dat is wel een heerlijk gevoel. Daardoor heb ik ook niet het gevoel dat ik er alleen voor sta. Natuurlijk sta ik er sowieso niet alleen voor, want Nicki is echt met stip mijn beste vriend. Maar het gevoel dat wij er niet alleen voor staan, dat is fijn.

Wat ik ook heb geleerd is dat ik echt de koningin van het piekeren ben! Wat ben ik daar goed in zeg :) Uren achter elkaar kan ik piekeren over van alles en nog wat. Lang leve mijn creatieve geest die zich alles zo levendig voor kan stellen. Ik kan prachtige rampscenario's bedenken, full colour, met alles erop en eraan. Ik weet nog niet precies wat ik hier aan heb, maar ik kan het wel!

En zo gaan de dagen tergend langzaam voorbij. Beetje op de bank liggen, klein stukje lopen richting de supermarkt en dan toch weer omkeren omdat ik gewoon niet verder kom, kaartjes schrijven en Nicki opdracht geven om ze te posten, nog maar een film kijken en ongeveer 12 uur per nacht/dag slapen. Zo meteen ga ik even naar werk, kijken of ik daar iets kan doen. Kan niet zeggen dat mijn hoofd er heel erg naar staat, maar het is fijn om iets te doen te hebben. Bovendien kan ik beter dingen afronden dan dat ze ook nog in mijn hoofd rondzwerven, want daar is het al druk genoeg!

Heeft iemand al een knopje gevonden om gedachten uit te zetten? Tips zijn welkom.

Ooievaars

Het is alweer een week geleden dat de eitjes zijn weggehaald. 10 mooie eitjes in totaal uit ongeveer 25 eiblaasjes (die noem je follikels, maar als ik alles bij de officiële naam noem begrijpt niemand er meer iets van :)). Prima aantal. Ik ben daar blij mee. Laatst zei een oom tegen mij dat  je echt veel eerder in de overgang komt als je elke maand zoveel eitjes 'verliest'. Dat heb ik natuurlijk even gecheckt bij de arts die er dagelijks mee werkt en ervoor is opgeleid. Onzin gelukkig. Het zegt niets over hoe vroeg je in de overgang komt. Zo komen fabels dus de wereld in.

De punctie was niet leuk, maar ja, had ik anders verwacht? Ik heb de hele tijd liggen kletsen over van alles en nog wat. Ik was behoorlijk wakker nog. Allerlei dingen over vroeger vertelde ik aan de artsen. Haha, ze moeten inwendig wel gelachen hebben :) Nadeel als je nog zo wakker bent is dat je ook alles voelt. Gelukkig konden ze er beter bij dan de vorige keren, dus het was wel iets minder heftig. Je krijgt een pijnstiller ingespoten en een soort spul waardoor je zenuwstelsel een beetje lamgelegd wordt. Daar word je ook (tijdelijk?) heel vergeetachtig van. Ik kan me nu dus steeds minder herinneren van de punctie. Het raakt heel snel op de achtergrond en dan weet je alleen nog maar flarden. Ik weet wel dat ik tijdens de behandeling tegen de verpleegster zei dat ik best wel wat meer van dat spul wilde... Verpleegster antwoordde heel droog dat ik dan niet alleen zou stoppen met nadenken, maar ook met ademhalen, dus dat ze dat maar niet zou doen. Goed punt. Ik heb verder niet gezeurd.

Op dinsdag mochten we bellen hoeveel eitjes er bevrucht waren. En dat was nog wel even spannend omdat er niet genoeg zaadcellen waren gevonden. Maar uiteindelijk waren er toch net genoeg en hebben ze 7 eitjes geïnjecteerd. Daarvan waren er 4 bevrucht geraakt. 4 van de 10 is niet slecht.

Woensdagmiddag zouden er 1 of 2 teruggezet worden, maar vlak daarvoor mag je nog even kijken onder de microscoop. En tot grote blijdschap van ons en het hele lab was er zelfs een 5de eitje nog bevrucht geraakt! En de kwaliteit was prachtig. Heerlijk gevoel. We hebben 2 van de 5 bekeken onder de microscoop en weer hè, op slag verliefd. Wat zijn ze prachtig en volmaakt. Onze celletjes. Er zijn er 2 teruggezet. Dat is trouwens ook nog een heel gedoe. Voor de terugplaatsing moet je een volle blaas hebben. Maar wanneer heb je een volle blaas? Dat voel ik pas op het moment dat ik naar de wc moet... Maar ja, dan hou ik dat niet nog een half uur lang vol hoor. Dus ik heb een flesje water leeg gelurkt in de hoop dat dat voldoende zou zijn. En dat is dus meer dan voldoende! Al die instrumenten die ze gebruiken bij zo'n terugplaatsing botsen tegen je blaas op en dat is niet grappig als 'ie vol zit. Halverwege dacht ik nog dat ik toch echt wel heel erg naar de wc moest, maar dat kan natuurlijk niet. Ophouden dus. Toen de 'embryo's' ingebracht waren (dat zijn het nog niet echt, je hebt er een andere naam voor maar die weet ik even niet), zagen we 2 kleine witte bolletjes op de echo. Dat hadden we de vorige keren niet gezien. Gaaf :)

En nu is het hopen, duimen en geluk hebben. Natuurlijk google ik op wat ik kan doen om een innesteling te bevorderen... NIKS. Goed dan. Roken en drinken deed ik al niet dus daar kan ik ook niet mee stoppen.

Alles is weer zo symbolisch. Gisteren was ik bij mijn ouders en toen we naar huis reden stonden er opeens 2 ooievaars voor onze auto! Ik geloof niet in toeval.

Hoewel ik naar buiten toe vrolijk doe, voel ik me vanbinnen niet vrolijk. Natuurlijk is dit weer een mooie kans. Maar het is ook onze laatste kans. Als dit niet werkt houdt het op. Dat gevoel maakt me ontzettend moe. Het is net alsof alle vermoeidheid van het afgelopen jaar er nu in een keer uitkomt. Mijn oogleden trillen de hele dag (allebei...) en ik heb heel veel last van angsten. Vervelend, want als je een grote stap vooruit hebt gedaan is het laatste wat je wil weer een stap achteruit doen. Het is lastig uit te leggen omdat ik geen koorts heb en er niet ziek uitzie. Ik hoest niet ofzo. Maar vanbinnen voelt het niet goed. Zo moe. Ik probeer leuke dingen te doen, maar ik kon zelfs mijn lieve neefje laatst niet langer dan 5 minuutjes vasthouden, toen deed mijn lijf gewoon te veel pijn. Raar toch? Waarschijnlijk is het niet raar, maar het voelt wel raar. Ik ben zelfs zittend gaan strijken van de week terwijl ik dat normaal bijna dansend doe!

Ik hoop echt dat de ooievaars daar niet voor niets stonden. Dan zou mijn grootste droom uitkomen.

Poging 3, mentale uitdaging en angst

Poging 3 is in volle gang. Na een pauze van een paar maanden besloten we om niet langer te wachten met de laatste poging. Het is moeilijk om deze laatste poging in te gaan. Het is echt de laatste kans. Het is dubbel. We willen het ontzettend graag, maar als deze poging mislukt is de droom voorbij. En dat willen we liever maar even uitstellen. Tja, we kunnen onze kop in het zand steken en de laatste poging uitstellen, toch heeft dat geen zin volgens mij. Dus we gaan er voor.

Lichamelijk gaat het tot nu toe prima. Natuurlijk zijn die spuiten niet heel fijn, maar op een enkele bloeduitstorting op mijn buik en een paar dagen migraine na gaat het eigenlijk prima. Nauwelijks lichamelijk klachten, dus dat is fijn. Mentaal is het een ander verhaal.

Af en toe ben ik zo verdrietig, even later voel ik me een emotieloze robot die dit er gewoon even bij doet. Maar wat op dit moment vooral overheerst is angst. Ik merk het in van alles. Een paar jaar geleden had ik last van angst en paniekaanvallen, maar daar ben ik behoorlijk goed overheen gekomen. Zolang ik me verder goed voel, ben ik sterk genoeg om er mee om te gaan en merkt mijn omgeving daar nauwelijks iets van. Nu lukt het me niet. Veel mensen bij elkaar, nieuwe situaties, een lastig gesprek, een dag lang in een groep zitten voor een opleiding. Ik krijg het bijna niet voor elkaar. Mijn angstaanvallen zijn weer terug. Shit.

Ik weet dat ik daarom juist niet boos op mezelf mag worden, ik moet het accepteren. Als alles goed gaat dan lukt dat prima. Maar dit is echt een ongelofelijk spannend moment in ons leven en nu lukt het me niet meer. Elke keer weer komt die angst naar boven. Niet voor grote dingen, juist niet eigenlijk. Voor het ziekenhuis ben ik niet bang. Voor het traject ook niet. Ik ben bang voor kleine dingetjes, voor fantasieën die ik zelf in mijn hoofd stop. (Heel fijn, zo'n creatieve geest... )

Het is zo frustrerend om een stap terug te zetten als je van zo ver gekomen bent. Ik wil dat niet meer! Maar het moet maar even. En ook dat moet ik accepteren, hoe moeilijk dat ook is. Het klinkt zo simpel, even een stapje terug doen. Maar hoe doe je dat eigenlijk? Het is geen fysieke stap die ik achteruit zet, het is misschien 'nee' zeggen tegen van alles dat op mijn pad komt. Maar waar zeg ik dan nee tegen? Tegen de dingen die moeten gebeuren maar die ik niet leuk vind? Of tegen de leuke dingen die een hoop energie kosten maar wel erg gezellig en leuk zijn? Ik weet het niet.

Gelukkig heb ik zo'n lieve man die er voor me is op de moeilijke momenten. En andersom ook. Als ik instort is Nicki mijn vangnet, en als hij verdrietig is ben ik er voor hem. Het hele traject is slopend, maar onze relatie is hechter en sterker dan ooit.

De spannende tijd van wachten komt er al bijna aan. Morgen nog een echo om te checken hoe groot de eitjes gegroeid zijn en aan het eind van de week worden ze weg gehaald om te bevruchten. Dat is een super spannende dag! Hoeveel eitjes zijn er uiteindelijk geoogst, hoeveel zaadcellen hebben ze kunnen vinden? En een paar dagen later weten we dan hoeveel eitjes er bevrucht en gedeeld zijn. Geduld is het codewoord...

Nog 3 weken, dan weten we waar we aan toe zijn. Het 'niet weten' is zwaar. Dit is absoluut een mentale uitdaging! En hoewel moeilijk en een flinke stap terug, ik weet één ding zeker: Samen kunnen we het aan.

Pauze - tijd om na te denken

Poging twee is mislukt. Op de dag voordat ik de test mocht doen, de dag dat ik het echt niet meer uithield van de spanning en de zenuwen, de dag dat ik zo'n bizar slecht voorgevoel had, kregen we een brief van het ziekenhuis. Eigenwijs als ik ben heb ik die meteen opengescheurd zonder op Nicki te wachten. Weer zo'n rotbrief die ik liever niet had gekregen. "Helaas hebben we de overgebleven embryo's niet voor u kunnen invriezen. De kwaliteit was niet goed genoeg." Combineer dat met een slecht voorgevoel over de uitkomst van poging twee en je begrijpt dat dat niet mijn beste dag was. Shit!

Natuurlijk werd ik de volgende dag ongesteld, dus mijn voorgevoel klopte. Helaas. Soms baal ik dat ik vaak zo'n sterk voorgevoel heb, maar misschien is het toch ook wel handig. Het kwam niet meer als een verrassing, ik wist het al.

Zo'n moment is heel raar, dat je je realiseert dat de tweede poging definitief mislukt is. Ik voelde me heel koud. Leeg. Bijna emotieloos. Als een soort robot. Het enige wat ik dacht was "Tja, ok, ik wist het eigenlijk al." En nu nog. Mijn gevoel komt in piepkleine stukjes naar boven. Af en toe, als er iets op televisie is dat me raakt, dan voel ik mijn emoties omhoog komen. Ik huil om van alles, echt van alles. Iets op tv, de laatste dag van mijn collega voordat ze geopereerd wordt en zes weken weg blijft, een stukje in de krant. Maar niet om wat ik diep van binnen ergens heb opgesloten. Alsof het nog te groot is. Ik kan er wel over praten, maar niet te lang. Zodra iemand erover begint komt er een heel zakelijk en afstandelijk gevoel bij me omhoog. Ik vertel even kort over de feiten, en dan lach ik en praat ergens anders over. Ik vind het interessant om te merken hoe ik dit doe. Het is niet iets waar ik voor kies, ik doe het gewoon.

We hebben nu samen besloten het even te laten voor wat het is. Over een maand hebben we een gesprek met de arts over onze laatste kans. Tot die tijd gaan we maar wat leuke dingen doen. Naar Antwerpen, naar de ProWein in Duitsland, op bezoek bij onze kleine neef en een weekendje Texel. We hebben even pauze. Tijd om na te denken. Aan de telefoon vroeg een arts me "Bestaat de kinderwens nog steeds?" Ik dacht dat ik stopte met ademhalen. Natuurlijk bestaat die nog steeds! Zou dat in vijf maanden opeens over zijn? Een paar weken geleden gingen we er nog vol voor, en nu opeens is onze kinderwens verdwenen? Waaaat? Nee dus, onze kinderwens is nog even groot als vier jaar geleden. Maak je geen zorgen, dat gaat de komende vier jaar ook echt nog niet over! Maar nu kunnen we dus even nadenken over hoe, wat, wanneer en dan zien we wel weer verder. Even pauze.

Leegte

Het wachten valt me weer zwaar. Terwijl iedereen om me heen zwanger is van de tweede, zitten wij nog steeds te wachten tot we dan ein-de-lijk die test mogen doen. Een paar dagen geleden was ik nog wel half positief, nu niet meer. Het lukt me niet. Ik voel me somber. Wat als het niet lukt? Ik heb geen doel. Ik ben geen carrièretijger. Ik kan wel dingen bedenken om te doen op de korte termijn, maar op de lange termijn... Althans, langer dan een paar maanden... Niks. Ik weet het niet. Ja, we hebben nog een poging als het niet lukt, maar ook daar gaan dan weer een paar maanden overheen. Plannen doe ik niet meer. En ik was echt dol op plannen! Ik plan nu helemaal niks meer. Aan de andere kant wil ik niks missen. Ik wil niet op mijn 40ste bedenken dat ik 10 jaar niks gedaan heb, dat lijkt me vreselijk. Maar toch blijft het akelig leeg als ik nadenk over de toekomst. Er is echt maar één ding dat ik echt wil. De rest is bijzaak. De rest komt vanzelf wel. Mijn toekomst is zo leeg als ik er nu naar kijk. Niks om echt naar uit te kijken. En dat maakt me zo verdrietig.

Door de hormonen die ik nu nog neem ben ik heel erg moe. Dus ik slaap 10 uur per nacht en dan overdag ook nog wat tussendoor. Gelukkig werk ik voornamelijk 's middags, dan kan ik daarvoor soms nog wat slapen. Ik zal wel blij zijn als dat voorbij is. Tenzij ik wél zwanger zou zijn, dan maakt het me niks uit, al slaap ik de hele dag! Ik zou er zoveel voor over hebben om 9 maanden lang mijn ingewanden uit te kotsen, je hebt geen idee. Met liefde! Alles wat erbij hoort zal ik met zoveel liefde en zelfs plezier doorstaan. Alles.

Ik kan me niet meer concentreren, ik vergeet van alles. Ik wou dat de wereld weer even zou stoppen met draaien. Ik wil onderduiken totdat ik weer zekerheid heb. Ja, er zijn hierna ook nog opties, maar godver! Ik wil gewoon een kind van mijn eigen man. Waarom kan dat nou niet?

Twee!

Gistermiddag waren we weer in het Diaconessehuis om een embryootje terug te laten zetten. Spannend! Ik dacht dat ik zenuwachtig was, maar Nicki hield het helemaal niet meer. Voor mij zijn er nog meer kansen op mijn eigen kind. Voor Nicki houdt het na 3 ICSI pogingen op. En dit is al poging 2. Dat is een behoorlijk verschil in gevoel.

We bellen aan bij het lab en een heel klein vrouwtje doet de deur open. Ze komt ons zo ophalen, dan mogen we even kijken naar onze embryo's. Weer terug naar de wachtkamer. De zenuwen gieren nu echt door ons lijf. En dan is het zover, we mogen onze 7 embryo's bekijken. Cool. De eerste is het grootst. Hij heeft al 8 cellen. Wauw. De rest is iets minder groot en we hebben geen top embryo's. Ze stoppen de embryo's nu al in hokjes! Er zijn 4 categorieën, waarbij categorie 1 heel goed is en categorie 4 nogal kansloos. Wij hebben 2 en 3. "Heel gemiddeld" zegt de kleine dame.

Ik had van tevoren ongeveer 20 argumenten bedacht waarom ik er toch voor pleit om 2 embryo's terug te zetten in plaats van 1. Dan hebben we toch iets meer kans. En de kans dat hij overleefd in mijn baarmoeder is sowieso veel groter dan wanneer hij ingevroren en ontdooid wordt. En ik kan het echt aan om 2 kinderen tegelijk op te voeden, mochten ze allebei blijven plakken. Maar ik hoef geen enkel argument in de strijd te gooien! De kleine dame vraagt ons gewoon wat we willen. Kennelijk hebben wij de keuze omdat het al poging 2 is. Jiehoe!! We roepen allebei dat we er 2 willen. Ze checkt nog een keer of we dat heel zeker weten, want we kunnen ze niet retourneren als ze erin zitten. Haha, ben je maf? Ik wil helemaal niks retourneren. Als het er 2 worden vind ik dat fantastisch! Maar ook als het er 1 zou worden zijn wij al over the moon. Oh, wat fijn dat het mag. De arts denkt ook dat ik het wel aan kan. Opeens is mijn baarmoeder niet aan de kleine kant? Ik weet het niet. Dat ding zal vast wel meerekken...

Nu is de kans nog steeds niet meer dan 25%, maar toch voelt het goed. Veel vrouwen worden bij de tweede poging zwanger, misschien hoor ik daar dan ook bij? Ik hoop het.

We zijn er in ieder geval klaar voor, dat is zeker. De namen weten we al, het geboortekaartje heb ik zelfs al uitgezocht... Ik wil niet op de zaken vooruit lopen, maar als je zo lang moet wachten, inmiddels bijna 4 jaar, dan ga je toch om je heen kijken wat er allemaal te krijgen is. Een goede voorbereiding is het halve werk. Haha, wij hebben een zeer goede voorbereiding. Als het deze poging lukt dan wordt ons kindje, of onze kindjes :), geboren ergens eind oktober. Ons lieve kleine neefje Florian wordt dan net 1, ook eind oktober. Leuk! Maar goed, niet op de zaken vooruit lopen, het moet nog maar allemaal lukken.

Ik voel me inmiddels redelijk goed. Nog wel kramp in mijn buik, dat komt omdat er nog vocht achter mijn eierstokken zit. Best wel pijnlijk eigenlijk. En het hoort niet te gebeuren. Nog een beetje rustig aan doen, maar ik hoop dat ik donderdag toch zeker wel weer kan gaan werken. Ik heb de afleiding wel nodig. Vorige poging kon ik helemaal niks en toen had ik echt veel te veel tijd om na te denken. En daar voel je je niet beter van helaas.

En nu dan afwachten... 2 lange weken afwachten.

Seven is our lucky number

Vrijdag, half 10. We zitten in de wachtkamer van het Diaconessehuis. Nicki moet eerst naar 'het kamertje' waar ze volgens hem tijdschriften hebben liggen met ontzettend interessante artikelen. Haha :) Topgozer! 10 minuutjes later kwam hij tevreden teruglopen en leverde zijn bijdrage in bij het lab. En om 10 uur was ik aan de beurt. Ik ken het klappen van de zweep, dacht ik, dus ik was behoorlijk zenuwachtig. Vorige keer was ik totaal van de wereld door de medicatie, en ik verwachtte dat nu ook te zullen zijn. Maar dat had ik toch moeten leren inmiddels! Als ik denk dat ik iets begrijp of weet hoe het zal gaan, gaat het altijd anders. Er is geen zekerheid en die gaat er ook niet komen. Note to self: nooit meer denken dat ik het wel weet.

Ik kreeg dezelfde medicatie als de vorige keer. Weer die pepermunt smaak, weer dat zweverige gevoel. Maar waarom hoor ik iedereen nog steeds praten? Waarom zeg ik zelf nog steeds dingen? Waarom voel ik wat ze aan het doen is? Ik kan niet echt reageren, en ik beweeg ook niet, maar ik hoor alles, voel alles en begrijp alles. Ik hoor de uitleg van de arts, ik voel de punctie, ik zie de potjes met de vloeistof met eicellen die ze voor mijn neus houdt zodat ik de naam kan controleren. "Getsie" denk ik nog. Ze legt een lakentje over me heen. Wow, ik kan niet zegen dat ik echt bij mijn volle bewustzijn ben, maar ik was ook niet helemaal van de wereld. Wat gek. Het deed pijn, maar ik heb heel erg gelet op mijn ademhaling en geen kik gegeven. Ik mag na een tijdje weer rustig gaan zitten en ze helpen me op de brancard zodat ik uit kan slapen. Maar ik heb ook niet geslapen. Maar klopt dat wel allemaal? Hoe later het wordt hoe vager het wordt. Heb ik nou geslapen of niet? Heb ik nou alles meegemaakt of toch maar de helft? Ik weet het niet meer. Ik was duidelijk meer aanwezig dan de vorige keer, en het deed ook duidelijk minder pijn. Maar het blijft vreemd. Gelukkig waren het maar 22 eitjes ipv 32. Dat zal een hoop schelen wat betreft pijn.

Nicki haalt een kopje thee voor me en om 11.15 uur mag hij bij het lab checken hoeveel eicellen er gevonden zijn en of er voldoende zaadcellen zijn. 13 eitjes! Yes. Dat zijn mooie berichten. Er zijn nog geen zaadcellen gevonden, maar dat komt wel goed zegt ze. Ze moeten het nog opwerken en dan zullen ze er voldoende vinden. We mogen naar huis.

Thuis blijf ik lekker de hele dag op de bank liggen. Ik heb extra sterke pijnstillers meegekregen van het ziekenhuis omdat ik de vorige keer zo'n pijn heb gehad. Daar maak ik dankbaar gebruik van! Tot mijn grote opluchting kan ik 's avonds gewoon op een stoel zitten om te eten. Wat valt het mee! Ik ben wel bang voor de volgende dag, vorige keer was de dag na de punctie ook veel erger omdat dan alle morfinetroep uitgewerkt is. Maar vandaag gaat het best goed. Natuurlijk doet het zeer, maar ik kan zelf uit bed komen en ik schuifel op mijn gemakje rond in huis. Hoe totaal anders dan de vorige keer! Wat valt het mee nu! Ik kan zitten, opstaan zonder dubbel te klappen en gewoon naar de wc... Wat een opluchting.

Maar wacht, er is meer goed nieuws! Om 11 uur ging de telefoon, de lab medewerker vertelt Nicki dat er 10 eitjes geïnjecteerd konden worden. Dat betekent dat die 10 eitjes van goede kwaliteit waren en die andere 3 niet, of niet goed genoeg in ieder geval. Vanmorgen waren er 7 eitjes bevrucht. Yes! We moeten natuurlijk maar afwachten hoe het maandag met deze 7 prachtige kleine klompjes cellen gaat, en hoe groot ze dan zijn. Groeien ze door? Of houden ze ermee op? Zijn ze van sterke kwaliteit? Of zijn het zwakke bolletjes? De spanning is duidelijk nog niet over, en het grote afwachten moet zelfs nog beginnen, maar toch. 2012 begon goed voor ons, en het is nog steeds goed. Ik heb een heel goed gevoel en dat ga ik in ieder geval de komende 2 weken lekker volhouden!

Poging twee, versie 2

Tweede poging, versie 2. De afgelopen twee weken heb ik weer hormonen gespoten om zo veel mogelijk eitjes te laten rijpen. Deze keer was de start wel meteen goed, dus deze keer mocht poging twee gelukkig doorgaan. Rechts liggen 13 eitjes, links 9. Gelukkig ook iets minder dan de vorige keer, dus misschien zal de hele procedure dan ook iets minder pijnlijk zijn.

Het spuiten ging prima. Ik word er steeds beter in. Snel inbrengen, langzaam spuiten. Dat langzaam spuiten kan ik wel, maar dat snel inbrengen is echt een knop in je hoofd die je om moet zetten. Ik heb nu gemerkt dat ik snel uit moet blazen en tegelijk de naald erin moet prikken, dan is het het minst gevoelig. En na het spuiten even vijf minuutjes blijven zitten. Ik dacht vorige week een keer dat het wel goed ging en ik sprong meteen op om verder te klussen aan de nieuwe slaapkamer. DOM! Alsof iemand een stuk prikkeldraad in mijn buik had gepropt! Weer wat geleerd...

Gisteravond moest ik om exact 23.00 uur de cocktail spuiten. We maken er maar een soort feestje van :) Het zijn drie kleine glazen buisjes. Één met vloeistof en twee met poeder. Eerst moeten we de glazen buisjes openbreken. En daarna moet ik met een gigantische naald eerst de vloeistof opzuigen. Die vloeistof moet ik bij het eerste buisje met poeder spuiten. Die poeder lost direct op en dan moet ik het weer opzuigen. En dan alles bij het tweede buisje poeder spuiten en weer opzuigen. En gelukkig mag er dan een kleiner naaldje op om het in mijn buik te spuiten. Het is uiteindelijk maar een klein beetje vloeistof, en er mag geen lucht bij zitten. Het is echt een behoorlijk project om alles goed te doen en geen vloeistof of poeder achter te laten in één van de buisjes.

Ik was nog behoorlijk in paniek toen ik het moest doen. Het leek zo bizar weinig dat ik bang was dat ik ergens wat vergeten was. Deze spuit is bedoeld om de eitjes de laatste fase van de rijping in te sturen. En exact 35 uur later vindt dan de punctie plaats omdat je 36-38 uur na de spuit je eisprong hebt. En als ik te weinig spuit, dan gaan mijn eitjes dus die laatste fase niet in. En dan kun je ze net zo goed meteen weggooien want onrijpe eitjes hebt je niks aan. Paniek dus toen ik de vloeistof niet in mijn buik voelde komen. Normaal prikken die dingen, maar deze voelde ik helemaal niet. Ik voelde helemaal niks! Wat als ik het fout heb gedaan? Dat kun je nergens controleren. Je kan ook niet op eigen houtje een beetje extra spuiten. En om 23.00 uur 's avonds neemt de IVF afdeling zijn telefoon ook niet meer op. Heel raar :s

Gelukkig werd ik vanmorgen wakker met een pijnlijke plek op mijn buik, een beetje hard. Dus dan heb ik het toch goed gedaan. Pak van mijn hart!

Vandaag heb ik spuitvrij. Een soort ijsvrij, maar dan anders. Ik mag nog even een dagje rustig aan doen en dan is morgenochtend de punctie. Ik durf er nog niet over na te denken, maar ik doe het wel de hele tijd. Ik krijg gelukkig dezelfde pijnstilling als de vorige keer. Dormicum is de ene. Volgens Wikipedia heeft het sterke anxiolytische (angstreducerende), amnestische (geheugenverliezende), hypnotische (bewustzijnsverlagende), anticonvulsieve (het centraal zenuwstelsel onderdrukkende), spierrelaxerende en sedatieve (bewustzijnsverlagende) eigenschappen. Met andere woorden: prima spul om voor een half uur compleet van de wereld te zijn. Het andere spul is een pijnstiller die onder de morfinegroep valt. Kom maar op! Daarna nog een lekkere dot paracetamol met codeïne. Ja, de vrijdag kom ik wel door :)

En dan maar hopen op het beste. Hopen dat er voldoende rijpe eitjes zijn, dat er voldoende zaadcellen zijn, dat er een aantal bevruchtingen plaatsvinden, dat ze goed genoeg zijn om terug te zetten, dat ze goed genoeg zijn om in te vriezen en eventueel later weer te ontdooien. Ojee, er kan nog zoveel mis gaan. We staan pas aan het begin. Morgen wordt heel erg spannend.

We'll keep you posted!

2012 voelt al goed

Oud en nieuw 2011. Nicki en ik zijn samen thuis. Gewoon met z'n tweetjes. Om het jaar goed af te sluiten en 2012 goed te beginnen had ik een ritueel bedacht. We hebben samen 12 grote vuurpijlen gekocht. 's avonds, een uur of 9, zijn we samen gaan zitten en hebben we elkaar verteld wat we absoluut niet mee willen nemen naar 2012. Alle ellende hebben we op briefjes geschreven en die hebben we aan onze vuurpijlen geplakt. Op een paar briefjes hebben we onze wensen geschreven.

Het was al een opluchting om het op te schrijven, maar om kwart over 12 voelde het nog veel beter. Om de beurt hebben we onze pijlen de lucht in geschoten. Oh wat heerlijk! Echt een bevrijdend gevoel. Als de pijl in de lucht knalde hebben we mee staan roepen. BAM!! WEG ERMEE!!

We hebben nu nog één Chinese lampion die we de lucht in gaan laten zodra de nieuwe poging weer begint. Gewoon voor het gevoel. Omdat we nog steeds hoop hebben dat het gaat lukken.

Ik moet zeggen dat ik zo'n goed gevoel heb over dit jaar. Ik was helemaal klaar met 2011 en het voelt als een nieuwe start nu 2012 begonnen is.

Op 5 januari kreeg ik de uitslag van het vorige onderzoek. Helemaal goed! Niets meer te vinden van het HPV virus. Yes! Ik heb een dansje gedaan in de huiskamer :) Zo fijn!

En nu is het afwachten tot poging twee opnieuw gaat beginnen. Mijn cyclus is helemaal in de war, misschien omdat ik vorige maand een paar dagen hormonen heb gespoten? Een vrouw heeft normaal gesproken een cyclus van 28 dagen (in de ideale situatie). Ik heb normaal een cyclus van 32 dagen. Maar nu is het al dag 37! Geduld Catharine, geduld. Ik heb er natuurlijk stiekem wel een testje aan gewaagd, want je weet maar nooit! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar nee hoor, zoveel geluk heb ik nou ook weer niet. Ik zal er toch echt meer voor over moeten hebben. Dus ik wacht braaf af tot het weer zover is en ik weer mag beginnen met het circus. Misschien wil mijn lijf het nog even uitstellen. Het is zo gek, ik heb er zin in en ik ben er ook bang voor. Ik wil dat het begint en ik wil het nog even uitstellen. Oh, die punctie! Ik zie er nu al tegenop. En het herstellen, wachten, de hoop. Februari gaat een spannende maand worden. Maar ik kijk er ook naar uit. Het zou kunnen lukken!

Ik blijf erbij, 2012 voelt al heel erg goed! Dit wordt ons jaar!