Het wachten valt me weer zwaar. Terwijl iedereen om me heen zwanger is van de tweede, zitten wij nog steeds te wachten tot we dan ein-de-lijk die test mogen doen. Een paar dagen geleden was ik nog wel half positief, nu niet meer. Het lukt me niet. Ik voel me somber. Wat als het niet lukt? Ik heb geen doel. Ik ben geen carrièretijger. Ik kan wel dingen bedenken om te doen op de korte termijn, maar op de lange termijn... Althans, langer dan een paar maanden... Niks. Ik weet het niet. Ja, we hebben nog een poging als het niet lukt, maar ook daar gaan dan weer een paar maanden overheen. Plannen doe ik niet meer. En ik was echt dol op plannen! Ik plan nu helemaal niks meer. Aan de andere kant wil ik niks missen. Ik wil niet op mijn 40ste bedenken dat ik 10 jaar niks gedaan heb, dat lijkt me vreselijk. Maar toch blijft het akelig leeg als ik nadenk over de toekomst. Er is echt maar één ding dat ik echt wil. De rest is bijzaak. De rest komt vanzelf wel. Mijn toekomst is zo leeg als ik er nu naar kijk. Niks om echt naar uit te kijken. En dat maakt me zo verdrietig.
Door de hormonen die ik nu nog neem ben ik heel erg moe. Dus ik slaap 10 uur per nacht en dan overdag ook nog wat tussendoor. Gelukkig werk ik voornamelijk 's middags, dan kan ik daarvoor soms nog wat slapen. Ik zal wel blij zijn als dat voorbij is. Tenzij ik wél zwanger zou zijn, dan maakt het me niks uit, al slaap ik de hele dag! Ik zou er zoveel voor over hebben om 9 maanden lang mijn ingewanden uit te kotsen, je hebt geen idee. Met liefde! Alles wat erbij hoort zal ik met zoveel liefde en zelfs plezier doorstaan. Alles.
Oef.... Dikke knuf... Wish I could do more!!
BeantwoordenVerwijderenOch meis, wat zwaar is dit voor jullie. Ik zou willen dat ik je ons gemak met zwanger worden kon lenen, ik had het zo gedaan. Die weken tot je mag testen, tussen hoop en vrees... zo bang voor een teleurstelling... Ik hoop het heel hard, 1 of 2 plakbeebjes die gezellig nog 9 maanden doorgroeien in je buik. Mooie herfstkindjes.
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte met deze lege rotdagen,
Marlies
Ach liefje, wat een verschrikkelijk hopeloos en machteloos gevoel en wat zouden we je dolgraag helpen!
BeantwoordenVerwijderenJe hoort wel eens van ouders die een nier aan hun kind afstaan of een gedeelte van hun lever. Bewonderenswaardig, maar natuurlijk heb je er alles voor over om je kind een gelukkig en gezond leven te kunnen laten leiden. Nu staan ook wij machteloos en kunnen je niets geven om jullie wensen uit te laten komen, konden we dat maar!
Die kinderwens hadden wij 30 jaar geleden ook en zonder enige moeite kregen wij twee fantastische kinderen. Een kleinkinderwens had ik nog nooit van gehoord maar hij bestaat, weet ik nu. Wij hopen en duimen en lijden met je mee, maar meer dan dat kunnen wij helaas, helaas niet doen. Behalve dan er voor jullie zijn.
Je liefhebbende pappie.
In deze leegte die je ervaart schieten woorden tekort.
BeantwoordenVerwijderenIk wens jullie kracht toe in deze onzekere periode.
Liefs Petra