Pauze - tijd om na te denken

Poging twee is mislukt. Op de dag voordat ik de test mocht doen, de dag dat ik het echt niet meer uithield van de spanning en de zenuwen, de dag dat ik zo'n bizar slecht voorgevoel had, kregen we een brief van het ziekenhuis. Eigenwijs als ik ben heb ik die meteen opengescheurd zonder op Nicki te wachten. Weer zo'n rotbrief die ik liever niet had gekregen. "Helaas hebben we de overgebleven embryo's niet voor u kunnen invriezen. De kwaliteit was niet goed genoeg." Combineer dat met een slecht voorgevoel over de uitkomst van poging twee en je begrijpt dat dat niet mijn beste dag was. Shit!

Natuurlijk werd ik de volgende dag ongesteld, dus mijn voorgevoel klopte. Helaas. Soms baal ik dat ik vaak zo'n sterk voorgevoel heb, maar misschien is het toch ook wel handig. Het kwam niet meer als een verrassing, ik wist het al.

Zo'n moment is heel raar, dat je je realiseert dat de tweede poging definitief mislukt is. Ik voelde me heel koud. Leeg. Bijna emotieloos. Als een soort robot. Het enige wat ik dacht was "Tja, ok, ik wist het eigenlijk al." En nu nog. Mijn gevoel komt in piepkleine stukjes naar boven. Af en toe, als er iets op televisie is dat me raakt, dan voel ik mijn emoties omhoog komen. Ik huil om van alles, echt van alles. Iets op tv, de laatste dag van mijn collega voordat ze geopereerd wordt en zes weken weg blijft, een stukje in de krant. Maar niet om wat ik diep van binnen ergens heb opgesloten. Alsof het nog te groot is. Ik kan er wel over praten, maar niet te lang. Zodra iemand erover begint komt er een heel zakelijk en afstandelijk gevoel bij me omhoog. Ik vertel even kort over de feiten, en dan lach ik en praat ergens anders over. Ik vind het interessant om te merken hoe ik dit doe. Het is niet iets waar ik voor kies, ik doe het gewoon.

We hebben nu samen besloten het even te laten voor wat het is. Over een maand hebben we een gesprek met de arts over onze laatste kans. Tot die tijd gaan we maar wat leuke dingen doen. Naar Antwerpen, naar de ProWein in Duitsland, op bezoek bij onze kleine neef en een weekendje Texel. We hebben even pauze. Tijd om na te denken. Aan de telefoon vroeg een arts me "Bestaat de kinderwens nog steeds?" Ik dacht dat ik stopte met ademhalen. Natuurlijk bestaat die nog steeds! Zou dat in vijf maanden opeens over zijn? Een paar weken geleden gingen we er nog vol voor, en nu opeens is onze kinderwens verdwenen? Waaaat? Nee dus, onze kinderwens is nog even groot als vier jaar geleden. Maak je geen zorgen, dat gaat de komende vier jaar ook echt nog niet over! Maar nu kunnen we dus even nadenken over hoe, wat, wanneer en dan zien we wel weer verder. Even pauze.