Poging 3, mentale uitdaging en angst

Poging 3 is in volle gang. Na een pauze van een paar maanden besloten we om niet langer te wachten met de laatste poging. Het is moeilijk om deze laatste poging in te gaan. Het is echt de laatste kans. Het is dubbel. We willen het ontzettend graag, maar als deze poging mislukt is de droom voorbij. En dat willen we liever maar even uitstellen. Tja, we kunnen onze kop in het zand steken en de laatste poging uitstellen, toch heeft dat geen zin volgens mij. Dus we gaan er voor.

Lichamelijk gaat het tot nu toe prima. Natuurlijk zijn die spuiten niet heel fijn, maar op een enkele bloeduitstorting op mijn buik en een paar dagen migraine na gaat het eigenlijk prima. Nauwelijks lichamelijk klachten, dus dat is fijn. Mentaal is het een ander verhaal.

Af en toe ben ik zo verdrietig, even later voel ik me een emotieloze robot die dit er gewoon even bij doet. Maar wat op dit moment vooral overheerst is angst. Ik merk het in van alles. Een paar jaar geleden had ik last van angst en paniekaanvallen, maar daar ben ik behoorlijk goed overheen gekomen. Zolang ik me verder goed voel, ben ik sterk genoeg om er mee om te gaan en merkt mijn omgeving daar nauwelijks iets van. Nu lukt het me niet. Veel mensen bij elkaar, nieuwe situaties, een lastig gesprek, een dag lang in een groep zitten voor een opleiding. Ik krijg het bijna niet voor elkaar. Mijn angstaanvallen zijn weer terug. Shit.

Ik weet dat ik daarom juist niet boos op mezelf mag worden, ik moet het accepteren. Als alles goed gaat dan lukt dat prima. Maar dit is echt een ongelofelijk spannend moment in ons leven en nu lukt het me niet meer. Elke keer weer komt die angst naar boven. Niet voor grote dingen, juist niet eigenlijk. Voor het ziekenhuis ben ik niet bang. Voor het traject ook niet. Ik ben bang voor kleine dingetjes, voor fantasieën die ik zelf in mijn hoofd stop. (Heel fijn, zo'n creatieve geest... )

Het is zo frustrerend om een stap terug te zetten als je van zo ver gekomen bent. Ik wil dat niet meer! Maar het moet maar even. En ook dat moet ik accepteren, hoe moeilijk dat ook is. Het klinkt zo simpel, even een stapje terug doen. Maar hoe doe je dat eigenlijk? Het is geen fysieke stap die ik achteruit zet, het is misschien 'nee' zeggen tegen van alles dat op mijn pad komt. Maar waar zeg ik dan nee tegen? Tegen de dingen die moeten gebeuren maar die ik niet leuk vind? Of tegen de leuke dingen die een hoop energie kosten maar wel erg gezellig en leuk zijn? Ik weet het niet.

Gelukkig heb ik zo'n lieve man die er voor me is op de moeilijke momenten. En andersom ook. Als ik instort is Nicki mijn vangnet, en als hij verdrietig is ben ik er voor hem. Het hele traject is slopend, maar onze relatie is hechter en sterker dan ooit.

De spannende tijd van wachten komt er al bijna aan. Morgen nog een echo om te checken hoe groot de eitjes gegroeid zijn en aan het eind van de week worden ze weg gehaald om te bevruchten. Dat is een super spannende dag! Hoeveel eitjes zijn er uiteindelijk geoogst, hoeveel zaadcellen hebben ze kunnen vinden? En een paar dagen later weten we dan hoeveel eitjes er bevrucht en gedeeld zijn. Geduld is het codewoord...

Nog 3 weken, dan weten we waar we aan toe zijn. Het 'niet weten' is zwaar. Dit is absoluut een mentale uitdaging! En hoewel moeilijk en een flinke stap terug, ik weet één ding zeker: Samen kunnen we het aan.