Ooievaars

Het is alweer een week geleden dat de eitjes zijn weggehaald. 10 mooie eitjes in totaal uit ongeveer 25 eiblaasjes (die noem je follikels, maar als ik alles bij de officiële naam noem begrijpt niemand er meer iets van :)). Prima aantal. Ik ben daar blij mee. Laatst zei een oom tegen mij dat  je echt veel eerder in de overgang komt als je elke maand zoveel eitjes 'verliest'. Dat heb ik natuurlijk even gecheckt bij de arts die er dagelijks mee werkt en ervoor is opgeleid. Onzin gelukkig. Het zegt niets over hoe vroeg je in de overgang komt. Zo komen fabels dus de wereld in.

De punctie was niet leuk, maar ja, had ik anders verwacht? Ik heb de hele tijd liggen kletsen over van alles en nog wat. Ik was behoorlijk wakker nog. Allerlei dingen over vroeger vertelde ik aan de artsen. Haha, ze moeten inwendig wel gelachen hebben :) Nadeel als je nog zo wakker bent is dat je ook alles voelt. Gelukkig konden ze er beter bij dan de vorige keren, dus het was wel iets minder heftig. Je krijgt een pijnstiller ingespoten en een soort spul waardoor je zenuwstelsel een beetje lamgelegd wordt. Daar word je ook (tijdelijk?) heel vergeetachtig van. Ik kan me nu dus steeds minder herinneren van de punctie. Het raakt heel snel op de achtergrond en dan weet je alleen nog maar flarden. Ik weet wel dat ik tijdens de behandeling tegen de verpleegster zei dat ik best wel wat meer van dat spul wilde... Verpleegster antwoordde heel droog dat ik dan niet alleen zou stoppen met nadenken, maar ook met ademhalen, dus dat ze dat maar niet zou doen. Goed punt. Ik heb verder niet gezeurd.

Op dinsdag mochten we bellen hoeveel eitjes er bevrucht waren. En dat was nog wel even spannend omdat er niet genoeg zaadcellen waren gevonden. Maar uiteindelijk waren er toch net genoeg en hebben ze 7 eitjes geïnjecteerd. Daarvan waren er 4 bevrucht geraakt. 4 van de 10 is niet slecht.

Woensdagmiddag zouden er 1 of 2 teruggezet worden, maar vlak daarvoor mag je nog even kijken onder de microscoop. En tot grote blijdschap van ons en het hele lab was er zelfs een 5de eitje nog bevrucht geraakt! En de kwaliteit was prachtig. Heerlijk gevoel. We hebben 2 van de 5 bekeken onder de microscoop en weer hè, op slag verliefd. Wat zijn ze prachtig en volmaakt. Onze celletjes. Er zijn er 2 teruggezet. Dat is trouwens ook nog een heel gedoe. Voor de terugplaatsing moet je een volle blaas hebben. Maar wanneer heb je een volle blaas? Dat voel ik pas op het moment dat ik naar de wc moet... Maar ja, dan hou ik dat niet nog een half uur lang vol hoor. Dus ik heb een flesje water leeg gelurkt in de hoop dat dat voldoende zou zijn. En dat is dus meer dan voldoende! Al die instrumenten die ze gebruiken bij zo'n terugplaatsing botsen tegen je blaas op en dat is niet grappig als 'ie vol zit. Halverwege dacht ik nog dat ik toch echt wel heel erg naar de wc moest, maar dat kan natuurlijk niet. Ophouden dus. Toen de 'embryo's' ingebracht waren (dat zijn het nog niet echt, je hebt er een andere naam voor maar die weet ik even niet), zagen we 2 kleine witte bolletjes op de echo. Dat hadden we de vorige keren niet gezien. Gaaf :)

En nu is het hopen, duimen en geluk hebben. Natuurlijk google ik op wat ik kan doen om een innesteling te bevorderen... NIKS. Goed dan. Roken en drinken deed ik al niet dus daar kan ik ook niet mee stoppen.

Alles is weer zo symbolisch. Gisteren was ik bij mijn ouders en toen we naar huis reden stonden er opeens 2 ooievaars voor onze auto! Ik geloof niet in toeval.

Hoewel ik naar buiten toe vrolijk doe, voel ik me vanbinnen niet vrolijk. Natuurlijk is dit weer een mooie kans. Maar het is ook onze laatste kans. Als dit niet werkt houdt het op. Dat gevoel maakt me ontzettend moe. Het is net alsof alle vermoeidheid van het afgelopen jaar er nu in een keer uitkomt. Mijn oogleden trillen de hele dag (allebei...) en ik heb heel veel last van angsten. Vervelend, want als je een grote stap vooruit hebt gedaan is het laatste wat je wil weer een stap achteruit doen. Het is lastig uit te leggen omdat ik geen koorts heb en er niet ziek uitzie. Ik hoest niet ofzo. Maar vanbinnen voelt het niet goed. Zo moe. Ik probeer leuke dingen te doen, maar ik kon zelfs mijn lieve neefje laatst niet langer dan 5 minuutjes vasthouden, toen deed mijn lijf gewoon te veel pijn. Raar toch? Waarschijnlijk is het niet raar, maar het voelt wel raar. Ik ben zelfs zittend gaan strijken van de week terwijl ik dat normaal bijna dansend doe!

Ik hoop echt dat de ooievaars daar niet voor niets stonden. Dan zou mijn grootste droom uitkomen.