Knopje on/off?

Ik vind het zwaar.

Lichamelijk vind ik het zwaar. Mijn lijf doet pijn waardoor ik maar weinig kan doen. En als ik niks kan doen, dan gaat de tijd nog langzamer! Bovendien zit ik tot de nok toe volgepompt met hormonen die zich op de meest onmogelijke momenten laten gelden. Beregezellig...

Een geestelijk vind ik het zwaar. Rare angsten, paniek en ik weet dat dit de laatste kans is. De laatste... En ook al wil ik daar niet over nadenken, dat gaat vanzelf. Die gedachten krijg ik niet uit mijn hoofd.

Opeens komen er allerlei andere zaken naar boven. Zoals mijn prachtige carrière. Die heb ik inderdaad niet. Ik heb wel een leuke baan, maar ja, is dit het? Op LinkedIn zie ik klasgenoten van het gymnasium die partner zijn van hulpedepup Advocatenbureau, hoofd management KPMG... Heb ik dan zo gefaald? Wanneer heb ik de keuzes gemaakt die me hier brachten? Zit er gewoon niet meer in? Of ben ik te bang om er voor te gaan? Als het nou niet lukt, als ik volgende week met lege handen sta, wat dan? Wat ga ik dan doen?

Als ik zo terugkijk op ons traject, dan heb ik toch wel een paar goede eigenschappen. Doorzettingsvermogen bijvoorbeeld. Zonder doorzettingsvermogen had ik het allang opgegeven. Incasseringsvermogen ook. Elke mislukte poging, embryo's die stuk gaan door het invriezen en een hele hoop pijn na elke punctie. Dat heb ik geïncasseerd en ik ga toch door. Flexibiliteit: afspraken zijn vaak op onmogelijke tijden, op zondagochtend, over een uurtje, morgenmiddag... Soms wel 10 afspraken in 18 dagen! En lef: elke dag injecties zetten als je echt doodsbang bent voor naalden... Ik noem dat lef! Maar toch durf ik daar nu niet op te vertrouwen. Alsof ik wel weet dat ik die eigenschappen bezit, maar er niets mee durf te doen. Hoe kan ik dat nou het best omschrijven? Misschien is het ook wel zo dat ik nu liever kies voor het vertrouwde, het bekende. Dat is tenminste veilig. Als alles dan mislukt, dan zit ik tenminste wel in mijn eigen vertrouwde omgeving, vertrouwde baan, collega's. Dan hoef ik me daar niet ook nog druk om te maken.

Wat ik heb geleerd, en daar ben ik echt heel blij mee, is dat ik veel meer vrienden heb dan ik dacht. Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze in tijden van 'nood' hun echte vrienden leren kennen, en dat er maar weinig overblijven. En dat zal ook vaak wel zo zijn. Maar ik ervaar het tegenovergestelde. En dat is wel een heerlijk gevoel. Daardoor heb ik ook niet het gevoel dat ik er alleen voor sta. Natuurlijk sta ik er sowieso niet alleen voor, want Nicki is echt met stip mijn beste vriend. Maar het gevoel dat wij er niet alleen voor staan, dat is fijn.

Wat ik ook heb geleerd is dat ik echt de koningin van het piekeren ben! Wat ben ik daar goed in zeg :) Uren achter elkaar kan ik piekeren over van alles en nog wat. Lang leve mijn creatieve geest die zich alles zo levendig voor kan stellen. Ik kan prachtige rampscenario's bedenken, full colour, met alles erop en eraan. Ik weet nog niet precies wat ik hier aan heb, maar ik kan het wel!

En zo gaan de dagen tergend langzaam voorbij. Beetje op de bank liggen, klein stukje lopen richting de supermarkt en dan toch weer omkeren omdat ik gewoon niet verder kom, kaartjes schrijven en Nicki opdracht geven om ze te posten, nog maar een film kijken en ongeveer 12 uur per nacht/dag slapen. Zo meteen ga ik even naar werk, kijken of ik daar iets kan doen. Kan niet zeggen dat mijn hoofd er heel erg naar staat, maar het is fijn om iets te doen te hebben. Bovendien kan ik beter dingen afronden dan dat ze ook nog in mijn hoofd rondzwerven, want daar is het al druk genoeg!

Heeft iemand al een knopje gevonden om gedachten uit te zetten? Tips zijn welkom.