Seven is our lucky number

Vrijdag, half 10. We zitten in de wachtkamer van het Diaconessehuis. Nicki moet eerst naar 'het kamertje' waar ze volgens hem tijdschriften hebben liggen met ontzettend interessante artikelen. Haha :) Topgozer! 10 minuutjes later kwam hij tevreden teruglopen en leverde zijn bijdrage in bij het lab. En om 10 uur was ik aan de beurt. Ik ken het klappen van de zweep, dacht ik, dus ik was behoorlijk zenuwachtig. Vorige keer was ik totaal van de wereld door de medicatie, en ik verwachtte dat nu ook te zullen zijn. Maar dat had ik toch moeten leren inmiddels! Als ik denk dat ik iets begrijp of weet hoe het zal gaan, gaat het altijd anders. Er is geen zekerheid en die gaat er ook niet komen. Note to self: nooit meer denken dat ik het wel weet.

Ik kreeg dezelfde medicatie als de vorige keer. Weer die pepermunt smaak, weer dat zweverige gevoel. Maar waarom hoor ik iedereen nog steeds praten? Waarom zeg ik zelf nog steeds dingen? Waarom voel ik wat ze aan het doen is? Ik kan niet echt reageren, en ik beweeg ook niet, maar ik hoor alles, voel alles en begrijp alles. Ik hoor de uitleg van de arts, ik voel de punctie, ik zie de potjes met de vloeistof met eicellen die ze voor mijn neus houdt zodat ik de naam kan controleren. "Getsie" denk ik nog. Ze legt een lakentje over me heen. Wow, ik kan niet zegen dat ik echt bij mijn volle bewustzijn ben, maar ik was ook niet helemaal van de wereld. Wat gek. Het deed pijn, maar ik heb heel erg gelet op mijn ademhaling en geen kik gegeven. Ik mag na een tijdje weer rustig gaan zitten en ze helpen me op de brancard zodat ik uit kan slapen. Maar ik heb ook niet geslapen. Maar klopt dat wel allemaal? Hoe later het wordt hoe vager het wordt. Heb ik nou geslapen of niet? Heb ik nou alles meegemaakt of toch maar de helft? Ik weet het niet meer. Ik was duidelijk meer aanwezig dan de vorige keer, en het deed ook duidelijk minder pijn. Maar het blijft vreemd. Gelukkig waren het maar 22 eitjes ipv 32. Dat zal een hoop schelen wat betreft pijn.

Nicki haalt een kopje thee voor me en om 11.15 uur mag hij bij het lab checken hoeveel eicellen er gevonden zijn en of er voldoende zaadcellen zijn. 13 eitjes! Yes. Dat zijn mooie berichten. Er zijn nog geen zaadcellen gevonden, maar dat komt wel goed zegt ze. Ze moeten het nog opwerken en dan zullen ze er voldoende vinden. We mogen naar huis.

Thuis blijf ik lekker de hele dag op de bank liggen. Ik heb extra sterke pijnstillers meegekregen van het ziekenhuis omdat ik de vorige keer zo'n pijn heb gehad. Daar maak ik dankbaar gebruik van! Tot mijn grote opluchting kan ik 's avonds gewoon op een stoel zitten om te eten. Wat valt het mee! Ik ben wel bang voor de volgende dag, vorige keer was de dag na de punctie ook veel erger omdat dan alle morfinetroep uitgewerkt is. Maar vandaag gaat het best goed. Natuurlijk doet het zeer, maar ik kan zelf uit bed komen en ik schuifel op mijn gemakje rond in huis. Hoe totaal anders dan de vorige keer! Wat valt het mee nu! Ik kan zitten, opstaan zonder dubbel te klappen en gewoon naar de wc... Wat een opluchting.

Maar wacht, er is meer goed nieuws! Om 11 uur ging de telefoon, de lab medewerker vertelt Nicki dat er 10 eitjes geïnjecteerd konden worden. Dat betekent dat die 10 eitjes van goede kwaliteit waren en die andere 3 niet, of niet goed genoeg in ieder geval. Vanmorgen waren er 7 eitjes bevrucht. Yes! We moeten natuurlijk maar afwachten hoe het maandag met deze 7 prachtige kleine klompjes cellen gaat, en hoe groot ze dan zijn. Groeien ze door? Of houden ze ermee op? Zijn ze van sterke kwaliteit? Of zijn het zwakke bolletjes? De spanning is duidelijk nog niet over, en het grote afwachten moet zelfs nog beginnen, maar toch. 2012 begon goed voor ons, en het is nog steeds goed. Ik heb een heel goed gevoel en dat ga ik in ieder geval de komende 2 weken lekker volhouden!