Filmpje van de derde echo, ruim 10 weken

Wat was het weer heerlijk. We zijn zo vreselijk verliefd. Gisteren hadden we alweer de derde echo! Onze lievelingsarts, dokter Lenie, was er weer. Zij heeft onze hele laatste poging gedaan.

'Maak maar een filmpje hoor met je telefoon' zei ze. Dat hebben we deze keer dus ook gedaan. En hier is 'ie (in verkorte versie...)! Onze kleine dopper, bewegend en wel :)

Ik vind het idee wel heel bizar. Er groeit een mensje in mij, maar ik voel er niks van. Het maakt je alleen maar heel erg moe. En het is nu toch al 44 mm! Een AA batterijtje ongeveer, maar dan zonder energie...

We mogen nu nog één keer terug naar de IVF afdeling voor de 12-weken echo. Daarna langs de opper-gynaecoloog die gaat bepalen of we weg mogen uit het ziekenhuis of dat we verder bij hem onder controle blijven. Enthousiast zei ik tegen dokter Lenie 'tot over 2 weken dan!'. Maar toen keek dokter Lenie me aan en zei dat ze de volgende keer op vakantie is, dus dat we haar niet meer zullen zien... Oh nee! Anderhalf jaar lang hou ik me sterk in het ziekenhuis, nooit een traan gelaten, maar als Lenie zegt dat we haar niet meer zullen zien breek ik opeens. Ik vraag of ik haar een knuffel mag geven en dat vindt ze prima. Ik probeer nog dankjewel te zeggen maar nu heb ik zo'n brok in mijn keel dat het er niet echt meer uit komt. Nicki staat ook met tranen in zijn ogen. Wat hebben we in de afgelopen tijd een band opgebouwd met haar. Nooit meer, nooit meer gaan we haar vergeten, de meest fantastische arts die er is, lieve dokter Lenie!