Pijnlijk

Vorige week dacht ik dat het eigenlijk wel goed met me ging. Ik had een weekje vrij en heb mezelf goed verwend. Nieuwe outfit, naar de kapper, uitslapen, squashen, bij mijn schoonzus op bezoek, koffie met mijn lieve buuf. Allemaal leuk. En af en toe voelde ik me nog wel een beetje verdrietig, maar het was alsof ik de wereld weer aankon. Ik had de eerste poging overleefd en ik ging weer verder.

Maar nu is alles anders. Zondag avond laat is het allerliefste jongetje van de hele wereld geboren, het zoontje van mijn schoonzus. Maandagochtend zijn we meteen bij hem gaan kijken. Oh, wat is hij mooi! Zulke lieve donkere ogen, zo'n mooi gezichtje, kleine handjes met piepkleine nageltjes. Ik mocht hem meteen vasthouden. Zo'n lief klein pakketje van een paar uur oud. Wauw! Nicki heeft zoveel foto's gemaakt. En ik voel me zo trots ook al heb ik er niks voor hoeven doen. Maar ik ben zijn tante!

En nu is het verdriet opeens keihard aangekomen. In de auto naar huis kon ik alleen nog maar huilen. Ik gun het ze zo ontzettend! Maar mezelf ook... Ik zou het geen jaloezie willen noemen. Zo voelt het niet. Het voelt echt als intens verdriet. Mijn hele lijf huilt zo hard. Ik kan het niet meer stoppen. Ik had geen idee dat ik zo blij en zo verdrietig tegelijk kan zijn. 's Nachts slaap ik niet meer. Ik kijk af en toe naar de foto's van kleine Florian. En ik droom over een wiegje dat naast mijn bed staat, waar ik dan mijn hand in steek om mijn eigen kindje te aaien. Maar als ik mijn ogen open doe is er niks. Leeg. En dan komen die stomme tranen weer. En weer en weer...

Ik geloof niet dat het mij niet gegund is. Ik geloof niet dat ik gestraft word voor wat dan ook. Ik geloof wel dat ik van alles op mijn pad krijg om ervan te leren en er wijzer van te worden. Maar KOM OP ZEG!!! Zo kan 'ie wel weer hoor! Papa heeft MS, ik heb absoluut niet de opleiding gedaan waar ik nu blij van word of enig carrière perspectief mee heb, ik heb agorafobie overwonnen en ik kan de waslijst nog een stuk langer maken. GENOEG NU! Nu wil ik ook eens iets leuks. Niet zoiets vluchtigs als een bezoek aan de kapper of leuke nieuwe kleding. Gewoon een positief jaar zonder tegenslag. Eentje maar! Sinds we getrouwd zijn hebben we alleen maar tegenslagen. En het maakt ons samen ijzersterk, dat is waar. Het zou zo leuk zijn als we ook een tijdje konden genieten van ons mooie huwelijk. Zonder al die ellende en tegenslagen.

Ik word moe van mensen die zeggen dat het heus wel goed komt. We zijn nog zo jong. We hebben toch nog genoeg kansen. Makkelijk gezegd als je zelf drie gezonde kinderen hebt en die ook nog eens op een aangename manier 'gemaakt' hebt. En dan zijn er zoveel mensen die denken dat het nu wel over is. Dat ik twee dagen verdrietig ben geweest en dat het nu wel klaar is. Hup, doorgaan, nieuwe ronde nieuwe kansen. je lichaam is weer gezond dus er is niets meer aan de hand. Je kunt gewoon werken en je kunt de hele wereld weer aan. Zo werkt het dus niet! Het liefst zou ik willen dat de wereld stil stond. Gewoon stopte met draaien. Niks is meer belangrijk. Werk niet, studie niet. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen, maar eigenlijk is dat het laatste wat ik wil. Ik wil de hele dag in mijn bed liggen en huilen. Onder mijn dekbed wegkruipen. Poesjes erbij, Nicki erbij. En verder helemaal niks! NIKS!!! Geen gezeur over roosters die niet kloppen, workshops waar geen budget voor is, een stom werk t-shirt dat ik eigenlijk over mijn jasje moet dragen omdat je het anders niet goed genoeg ziet (lang verhaal...).

Maar het kan niet. De wereld stopt niet met draaien. En er staat geen wiegje naast mijn bed. En de roosters kloppen niet en er wordt over gezeurd. Bah. Wat kan ik me soms toch onbegrepen voelen. En dat is ook wel begrijpelijk. De meeste mensen maken niet mee wat wij nu meemaken. En het is lastig om je erin te verplaatsen. Ik begrijp het wel. Het is alleen zo vreselijk pijnlijk.

Van het laatste strohalmpje gevallen

En daar viel ik vanmorgen dus, keihard van de laatste strohalm af. Definitief echt absoluut niet zwanger. Auw.

Ik weet nog even niet hoe ik mezelf moet herpakken. Wat ga ik nu doen? Korte cursus speksteenhakken? Die 3 kilo zijn er eigenlijk allang af... 7 zelfs. Dus dat is misschien toch niet zo'n best korte termijn doel. Ik weet het echt even niet.

We kregen net een brief van het ziekenhuis dat 2 embryo's zich nog heel goed ontwikkeld hebben en dat er dus 2 ingevroren zijn. Dat is natuurlijk positief, maar het valt me tegen. Van 32 follikels, naar 14 eicellen, 13 geïnjecteerd, 8 bevrucht, 6 gedeeld en dan maar 1 om terug te zetten en 2 om in te vriezen. Van 32 naar 3 dus. Een rendement van -90 %... Ik weet even niet of ik daar blij mee moet zijn of juist teleurgesteld. Of allebei misschien? En dan is het nog maar de vraag of de embryo's het invriezen en ontdooien goed overleven. Jeetje, een hoofd vol met vragen en verdriet. Wat valt dit tegen allemaal zeg.

Ik ben wel heel erg blij met alle lieve reacties van iedereen. Ik krijg kaarten, bloemen, chocola (fantastisch!) en zoveel lieve berichtjes. Soms vanuit onverwachte hoek en dat is leuk om te merken. Dat doet me echt goed en het helpt me enorm. Heel veel dank daarvoor.

Hoop, een klap in je gezicht en een strohalmpje

Al sinds de dag dat de embryo teruggeplaatst is, willen we testen of het misschien gelukt is. Natuurlijk kan dat niet meteen, dus we hebben braaf heeeeeeel erg lang gewacht. Maar gisteren hebben we het geprobeerd. Ik had eerst nog acupunctuur en die geweldige man zei dat alles er wel positief uitzag. We hadden dus redelijk goede moed toen we gingen testen.

En daar zit je dan, doodzenuwachtig op de wc met zo'n test. Ik had hem ondersteboven weggelegd zodat we het samen zouden kunnen bekijken. We draaiden samen de test om... en niks. Helemaal niks! Geen streepje. Niet eens een piepklein vaagachtig streepje. Gewoon niks. Spierwit!

Eerst haalden we onze schouders op. Tja, niks aan te doen, volgende keer beter. Jammer dan.
Die nonchalante houding hou je ongeveer een uur vol. Daarna komen de tranen. Ze kwamen echt vanuit mijn tenen en alle plekjes van mijn lijf. Zoveel tranen heb ik lang niet gehuild. Ik had er het hele huis mee kunnen dweilen als ik ze in een emmer had gedaan! Wat is dit keihard zeg. Ik had er wel rekening mee gehouden, maar ik had ook zoveel hoop. Ik voelde me al zo zwanger! (Stomme rot hormonen). Ook al had ik het verwacht, het kwam als een klap in mijn gezicht die ik echt niet aan had zien komen.

En dan komt de twijfel. Want ja, er waren wel een paar druppeltjes bloed, maar ongesteld ben ik nog niet. Dat kan heel goed komen door de hormonen die ik moet gebruiken. Maar het kan ook zijn dat ik zelf nog te weinig HcG heb aangemaakt (zwangerschaphormoon) om te kunnen testen. Misschien hebben we te vroeg getest? Misschien was het innestelingsbloed? Lang leve de twijfel...

Wat een klotetraject is dit zeg. Alles ligt door de war. Ons hele leven werd hier totaal door beïnvloed. Vier weken lang heb ik voor niks anders geleefd dan dit. En dan sta je aan het eind met lege handen. We klampen ons wanhopig vast aan dat laatste kleine strohalmpje, ons laatste beetje hoop. Maar ik ben bang dat we toch los moeten laten en dan keihard op de grond vallen. En dan moeten we weer opkrabbelen en verder gaan. Op zoek naar een doel om de komende lege weken mee te vullen. Nog even 3 kilo afvallen voor we weer een nieuwe poging doen? Grote schoonmaak in huis? Klusjes doen die al zo lang zijn blijven liggen?

Ik weet het nog niet. Ik hang nog even aan die kleine strohalm.

Alle buiken vs Cath

Alle buiken vs Cath...

Ga even lekker op vakantie allemaal met jullie dikke buiken!
Geniet ervan. Doe wat je wil doen. Maar ga niet massaal naar de Bogaard als ik daar net even rustig een rondje loop. Ok?

Wachten duurt lang.


Zucht.

Valse hoop

Soms googelen we op de eerste kenmerken van de zwangerschap. En laatst kwam ik dit lijstje tegen. Ik heb de helft eruit gehaald die pas later van toepassing was, maar dit kun je nu dus voelen en merken. 

1. Areola rond tepel wordt donkerder - Dit kan één van de eerste symptomen zijn. Het kan al één week na de conceptie verschijnen. Dit symptoom is het gevolg van een toename van het hCG hormoon, welke begint bij implantatie van de bevruchte eicel. Check!
2. Basale lichaamstemperatuur blijft hoog - Als je je basale lichaamstemperatuur bijhoudt en je ziet dat deze meer dan 18 dagen boven de coverlijn blijft ben je waarschijnlijk zwanger. Check!
3. Brandend maagzuur. Check!
4. Constipatie - Zwangerschapshormonen vertragen de spijsverteringfuncties om een maximale absorbtietijd te geven voor opname van vitaminen en voedingstoffen. Check!
5. Depressie - Naast de spanning die de zwangerschap met zich mee brengt kan dit veroorzaakt worden door vermoeidheid, slaapproblemen, emotionele veranderingen en gewichtstoename. Check!
6. Gevoelige of gezwollen borsten - Dit symptoom kan al één of twee weken na bevruchting optreden. Het houdt waarschijnlijk de gehele zwangerschap aan. Gevoelige of gezwollen borsten zijn het gevolg van het aanwezige hCG hormoon dat direct na innesteling van de eicel aangemaakt wordt. Check!
7. Lichte buikkramp - Maagkrampen. Check!
8. Misselijkheid - Misselijkheid is zeer gebruikelijk. De meeste vrouwen hebben ten minste een lichte vorm van misselijkheid, ongeveer een derde moet ook overgeven. Check!
9. Prikkelbaarheid - Hormonen zorgen voor vele humeurveranderingen en overgevoeligheid gedurende een zwangerschap. Check!
10. Vermoeidheid - Je lichaam ondergaat hormonale veranderingen. hCG vormt zich in je lichaam, je lichaamstemperatuur is hoger als gevolg van de hoeveelheid progesteron die in je lichaam circuleert. Dit maakt dat je je vermoeid voelt. Doe het rustiger aan, eet meer calorieën. (300 extra per dag) Check!
11. Zwanger voelen - Noem het een zesde zintuig, sommige vrouwen `voelen` zich gewoon zwanger. Check!

En weet je wat het gemene is... Al deze kenmerken zijn ook bijwerkingen van de Utrogestan (progesteron) pillen die ik moet gebruiken. Elke dag 4 stuks. Alles is dus nep! Wat ik voel zijn bijwerkingen.

Hoe bedoel je valse hoop?!?

Symboliek All Over

Onder invloed van de wetenschap dat er een embryo in mijn baarmoeder huist, maak ik mezelf redelijk gek. De eerste dagen zijn voorbij gegaan met zoveel pijn, dat ik er niet over na kon denken. Maar nu de pijn een stuk minder is, gaan mijn hersenen weer op volle toeren.

Overal zie ik symboliek, en zelfs anderen zien de symboliek voor mij!

Voorbeeld.

Op 30 september werd de embryo teruggeplaatst, dat was precies de trouwdag van Angela, mijn lieve vriendinnetje. En de dag dat ik de test mag doen is haar verjaardag! Toeval? Good luck? Ik vind het positief.

Nog een voorbeeld.

De week dat ik de test mag doen is de week dat mijn schoonzusje uitgerekend is. Zij krijgt dan haar eerste kindje, mijn allereerste neefje. Toeval? Ik word er blij van!

Nog een voorbeeld.

Ik stond net een paar glazen af te wassen en een belletje sop dwarrelde omhoog. Ik blies ertegen en hij ging hard omhoog. Maar in plaats van dat hij stukspat tegen het keukenkastje of het plafond, komt hij heel zachtjes weer naar beneden dwarrelen. Ik hou mijn hand op en denk nog "nou, dan zal hij nu wel stuk gaan", maar nee! Het piepkleine belletje landt in mijn hand en blijft daar gewoon plakken zonder stuk te gaan.... Toeval? Hmmm.

En laatst zag mijn schoonvader twee donkere wolken. De zon scheen erachter dus ze hadden een bijzonder rood randje. De wolken gingen naar elkaar toe en raakten elkaar. En even later lieten ze weer los en gingen weer hun eigen kant op. Een soort tijdelijke samensmelting. Toeval? Ik weet het niet hoor.

En, tja, ik kon het niet laten, ik heb natuurlijk even gekeken wanneer dit kindje geboren zou worden (als alles goed gaat he). Half juni... Nicki's verjaardag. Nog steeds toeval? Of gewoon meant to be?!

En zo zie je dat een mens zich volledig gek kan maken als hij weet dat er een levensvatbare, al gedeelde embryo in zijn baarmoeder zit. Zo totaal anders dan wanneer je gewoon hoopt dat het gelukt is als je niet in de MMM zit. (Voor de leken... MMM is de Medische Malle Molen). Echt, ik weet hoe het voelt als je er niet middenin zit, als je gewoon hoopt dat het gelukt is. Daar was ik ook dik drie jaar. En dat is een wereld van verschil! Nauwelijks vergelijkbaar. Dan is het spannend, leuk. Nu is het meer... uhm, wat is het woord. KILLING!!! Ik droom erover, word er mee wakker, doe er de afwas mee, vouw er de was mee op, speel ermee met de dochter van mijn vriendin en ga er mee naar bed. Alle dramatische grote woorden die je eigenlijk nooit ergens voor kan gebruiken komen nu uit de kast. Allesoverheersend, levensveranderend... 

Kan iemand de klok een paar uur vooruit draaien? Of een paar dagen misschien... Alsjeblieft?

"Zit 'ie in!"

Op woensdag 28 september was de punctie, de dag dat ze alle follikels leegzuigen om de eitjes eruit te halen. De artsen (wat zijn ze lief!) legden uit wat ze gingen doen. Ik zou eerst via een infuus een roesje krijgen en een pijnstiller. Van dat roesje zou ik me een beetje gek voelen in mijn hoofd. En als de pijnstilling ingespoten werd zou ik pepermunt proeven achter in mijn keel. Wat bizar! De vloeistof raakt mijn ader en ik proef pepermunt... Hoe kan dat?? Ik ga rustig liggen en kijk naar het plafond. Nou, ben benieuwd of ik me echt anders ga voelen in mijn hoofd. Zal wel niet he. Oh! Toch een beetje draaierig misschien.

Het volgende moment voel ik, totaal versuft, dat het heel erg pijn doet. Met een dikke naald gaan ze dwars door mijn vaginawand en mijn eierstok om de follikels leeg te zuigen. Van de meeste heb ik dus niks gemerkt, maar ik heb er inmiddels 32. Bij de laatste vier kunnen ze er niet zo goed bij. Ken je dat beeld van een liposuctie? Zo hard met een soort stofzuiger in je benen duwen? Zo voelde het, maar dan van binnen... Absoluut geen aanrader voor je vrije woensdagochtend. Ik probeer te zeggen dat het pijn doet en de lieve arts naast me zegt dat ik rustig moet ademhalen, dus dat probeer ik.

Het moment daarna mag ik rechtop gaan zitten en op een brancard kruipen. Nicki en de arts houden me goed vast, hoewel ik denk dat ik gewoon kan lopen. Ik ben echt totaal van de wereld. Ik ga liggen op de brancard. Iemand vraagt of ik mijn broek aan wil, maar ik ben alweer vertrokken.

Dan word ik wakker op de uitslaapkamer. Was het echt de bedoeling dat ik helemaal weg zou zijn? Zo totaal van de wereld? Ik dacht dat ik me een beetje dronken zou voelen, maar het grootste gedeelte van behandeling heb ik helemaal niet meegemaakt. Nou ja, prima! Wat ik wel heb gevoeld was zo vreselijk, dat ik blij ben dat dat maar heel even duurde.

Nicki komt binnen met een kopje thee en goed nieuws. Ze hebben 14 eicellen gevonden! Prima, boven gemiddeld veel. Daar ben ik blij om. Even later krijgen we nog meer goed nieuws van het lab: er zijn voldoende zaadcellen gevonden om deze eitjes te kunnen bevruchten. Wat heerlijk! Ik voel me meteen een stuk beter. Als ik me goed voel, mag ik naar huis. De rest van de dag lig ik op de bank, af en toe wat codeïne erin om het uit te houden, maar het valt me al met al best wel mee.

Donderdag 29 september.

Ik word al heel vroeg wakker en kan me niet bewegen van de pijn. De pijnstiller van het infuus is zeker uitgewerkt. Ik kan niet opstaan. Wat erg is dit. Mijn hele onderlichaam doet zoveel pijn!

Nicki is naar zijn werk gegaan, maar ik hou het niet uit zo! Ik bel hem op en gelukkig kan hij meteen naar huis komen. Ik kan alleen maar liggen. Ik bel nog even naar het ziekenhuis om te checken of het echt zoveel pijn kan doen. Helaas... dat hoort erbij.

Gelukkig heb ik 's middags acupunctuur van Leon Gobert. Nicki brengt me naar Zoetermeer (waarom had ik de illusie dat ik zelf wel kon rijden??). De acupunctuur helpt mijn baarmoeder om het bedje op te maken voor de embryo. Door alle hormonen ligt alles plat en de nieuwe hormonen die ik nu moet nemen moeten dat weer op gang helpen. En ik neem graag het zekere voor het onzekere. Deze acupuncturist heeft me al zo vaak goed geholpen, dat ik er alle vertrouwen in heb dat dit ook gaat helpen.

De rest van de dag lig ik op de bank. En vrijdag ook nog bijna de hele dag. Best saai, maar ja, ik kan echt geen kant op. En dan om 14.00 uur is het zover, we gaan samen naar het ziekenhuis. We mogen in het lab komen kijken naar onze embryo. Wauw! Er zijn uiteindelijk 8 eicellen bevrucht, waarvan er 2 hebben opgegeven. Uiteindelijk zijn er dus 6 embryo's ontstaan. 6 Kleine Nicki's en Cathjes. Gaaf! We mogen de embryo die ik straks teruggeplaatst krijg bekijken onder de microscoop. Volgens de lab-medewerker had hij 4 cellen, maar als we gaan kijken heeft hij zich net gedeeld. Het zijn er nu al 5. We kijken elkaar aan en zijn op slag verliefd. Haha, totaal verliefd op 5 cellen. De mooiste 5 bolletjes tegen elkaar. We zijn trots, dit is van ons samen!

Ik mag weer lekker gaan liggen in de beugels (ja, hoe vaker je het doet, hoe minder het je interesseert). Via een echo kunnen we meekijken. De artsen bepalen de juiste plek voor de embryo en maken alles gereed, en dan komt hij rechtstreeks uit het lab, via een klein slangetje in mijn baarmoeder. Hij zit erin!

Toen ik heel klein was, 3 of 4 misschien, dachten ze dat ik niet zo goed kon zien. Ik moest dus regelmatig naar de oogarts, plaatjes kijken en zeggen wat ik zag. Maar ik zei nooit wat. Tot er een plaatje kwam van een leeuw in een kooitje. Ik zei "Zit 'ie in!" Gelukkig heb ik daarmee bewezen dat ik gewoon kon zien. En nu zeg ik het weer... "Zit 'ie in!" En ik hoop dat hij blijft.

Ik voel me op de een of andere manier heel kalm. Ik heb een goed gevoel. Soms steekt even de angst de kop op dat het ook niet goed kan gaan, maar over het algemeen gaat het goed. Ik probeer positief te denken. En ik hoop dat de acupunctuur meehelpt. Natuurlijk, het kan fout gaan, maar de kans bestaat ook dat het goed gaat. Ik mag mezelf wel vertellen dat het goedkomt (als anderen het maar niet doen!). Ik voel me kalm, ik heb geduld. De test ligt al klaar voor over 2 weken, maar ik kan me goed inhouden. Berustend is het juiste woord denk ik. Als een zee zonder rimpels. Ik hoop, meer kan ik niet doen nu. Gewoon hopen.