Pauze - tijd om na te denken

Poging twee is mislukt. Op de dag voordat ik de test mocht doen, de dag dat ik het echt niet meer uithield van de spanning en de zenuwen, de dag dat ik zo'n bizar slecht voorgevoel had, kregen we een brief van het ziekenhuis. Eigenwijs als ik ben heb ik die meteen opengescheurd zonder op Nicki te wachten. Weer zo'n rotbrief die ik liever niet had gekregen. "Helaas hebben we de overgebleven embryo's niet voor u kunnen invriezen. De kwaliteit was niet goed genoeg." Combineer dat met een slecht voorgevoel over de uitkomst van poging twee en je begrijpt dat dat niet mijn beste dag was. Shit!

Natuurlijk werd ik de volgende dag ongesteld, dus mijn voorgevoel klopte. Helaas. Soms baal ik dat ik vaak zo'n sterk voorgevoel heb, maar misschien is het toch ook wel handig. Het kwam niet meer als een verrassing, ik wist het al.

Zo'n moment is heel raar, dat je je realiseert dat de tweede poging definitief mislukt is. Ik voelde me heel koud. Leeg. Bijna emotieloos. Als een soort robot. Het enige wat ik dacht was "Tja, ok, ik wist het eigenlijk al." En nu nog. Mijn gevoel komt in piepkleine stukjes naar boven. Af en toe, als er iets op televisie is dat me raakt, dan voel ik mijn emoties omhoog komen. Ik huil om van alles, echt van alles. Iets op tv, de laatste dag van mijn collega voordat ze geopereerd wordt en zes weken weg blijft, een stukje in de krant. Maar niet om wat ik diep van binnen ergens heb opgesloten. Alsof het nog te groot is. Ik kan er wel over praten, maar niet te lang. Zodra iemand erover begint komt er een heel zakelijk en afstandelijk gevoel bij me omhoog. Ik vertel even kort over de feiten, en dan lach ik en praat ergens anders over. Ik vind het interessant om te merken hoe ik dit doe. Het is niet iets waar ik voor kies, ik doe het gewoon.

We hebben nu samen besloten het even te laten voor wat het is. Over een maand hebben we een gesprek met de arts over onze laatste kans. Tot die tijd gaan we maar wat leuke dingen doen. Naar Antwerpen, naar de ProWein in Duitsland, op bezoek bij onze kleine neef en een weekendje Texel. We hebben even pauze. Tijd om na te denken. Aan de telefoon vroeg een arts me "Bestaat de kinderwens nog steeds?" Ik dacht dat ik stopte met ademhalen. Natuurlijk bestaat die nog steeds! Zou dat in vijf maanden opeens over zijn? Een paar weken geleden gingen we er nog vol voor, en nu opeens is onze kinderwens verdwenen? Waaaat? Nee dus, onze kinderwens is nog even groot als vier jaar geleden. Maak je geen zorgen, dat gaat de komende vier jaar ook echt nog niet over! Maar nu kunnen we dus even nadenken over hoe, wat, wanneer en dan zien we wel weer verder. Even pauze.

Leegte

Het wachten valt me weer zwaar. Terwijl iedereen om me heen zwanger is van de tweede, zitten wij nog steeds te wachten tot we dan ein-de-lijk die test mogen doen. Een paar dagen geleden was ik nog wel half positief, nu niet meer. Het lukt me niet. Ik voel me somber. Wat als het niet lukt? Ik heb geen doel. Ik ben geen carrièretijger. Ik kan wel dingen bedenken om te doen op de korte termijn, maar op de lange termijn... Althans, langer dan een paar maanden... Niks. Ik weet het niet. Ja, we hebben nog een poging als het niet lukt, maar ook daar gaan dan weer een paar maanden overheen. Plannen doe ik niet meer. En ik was echt dol op plannen! Ik plan nu helemaal niks meer. Aan de andere kant wil ik niks missen. Ik wil niet op mijn 40ste bedenken dat ik 10 jaar niks gedaan heb, dat lijkt me vreselijk. Maar toch blijft het akelig leeg als ik nadenk over de toekomst. Er is echt maar één ding dat ik echt wil. De rest is bijzaak. De rest komt vanzelf wel. Mijn toekomst is zo leeg als ik er nu naar kijk. Niks om echt naar uit te kijken. En dat maakt me zo verdrietig.

Door de hormonen die ik nu nog neem ben ik heel erg moe. Dus ik slaap 10 uur per nacht en dan overdag ook nog wat tussendoor. Gelukkig werk ik voornamelijk 's middags, dan kan ik daarvoor soms nog wat slapen. Ik zal wel blij zijn als dat voorbij is. Tenzij ik wél zwanger zou zijn, dan maakt het me niks uit, al slaap ik de hele dag! Ik zou er zoveel voor over hebben om 9 maanden lang mijn ingewanden uit te kotsen, je hebt geen idee. Met liefde! Alles wat erbij hoort zal ik met zoveel liefde en zelfs plezier doorstaan. Alles.

Ik kan me niet meer concentreren, ik vergeet van alles. Ik wou dat de wereld weer even zou stoppen met draaien. Ik wil onderduiken totdat ik weer zekerheid heb. Ja, er zijn hierna ook nog opties, maar godver! Ik wil gewoon een kind van mijn eigen man. Waarom kan dat nou niet?

Twee!

Gistermiddag waren we weer in het Diaconessehuis om een embryootje terug te laten zetten. Spannend! Ik dacht dat ik zenuwachtig was, maar Nicki hield het helemaal niet meer. Voor mij zijn er nog meer kansen op mijn eigen kind. Voor Nicki houdt het na 3 ICSI pogingen op. En dit is al poging 2. Dat is een behoorlijk verschil in gevoel.

We bellen aan bij het lab en een heel klein vrouwtje doet de deur open. Ze komt ons zo ophalen, dan mogen we even kijken naar onze embryo's. Weer terug naar de wachtkamer. De zenuwen gieren nu echt door ons lijf. En dan is het zover, we mogen onze 7 embryo's bekijken. Cool. De eerste is het grootst. Hij heeft al 8 cellen. Wauw. De rest is iets minder groot en we hebben geen top embryo's. Ze stoppen de embryo's nu al in hokjes! Er zijn 4 categorieën, waarbij categorie 1 heel goed is en categorie 4 nogal kansloos. Wij hebben 2 en 3. "Heel gemiddeld" zegt de kleine dame.

Ik had van tevoren ongeveer 20 argumenten bedacht waarom ik er toch voor pleit om 2 embryo's terug te zetten in plaats van 1. Dan hebben we toch iets meer kans. En de kans dat hij overleefd in mijn baarmoeder is sowieso veel groter dan wanneer hij ingevroren en ontdooid wordt. En ik kan het echt aan om 2 kinderen tegelijk op te voeden, mochten ze allebei blijven plakken. Maar ik hoef geen enkel argument in de strijd te gooien! De kleine dame vraagt ons gewoon wat we willen. Kennelijk hebben wij de keuze omdat het al poging 2 is. Jiehoe!! We roepen allebei dat we er 2 willen. Ze checkt nog een keer of we dat heel zeker weten, want we kunnen ze niet retourneren als ze erin zitten. Haha, ben je maf? Ik wil helemaal niks retourneren. Als het er 2 worden vind ik dat fantastisch! Maar ook als het er 1 zou worden zijn wij al over the moon. Oh, wat fijn dat het mag. De arts denkt ook dat ik het wel aan kan. Opeens is mijn baarmoeder niet aan de kleine kant? Ik weet het niet. Dat ding zal vast wel meerekken...

Nu is de kans nog steeds niet meer dan 25%, maar toch voelt het goed. Veel vrouwen worden bij de tweede poging zwanger, misschien hoor ik daar dan ook bij? Ik hoop het.

We zijn er in ieder geval klaar voor, dat is zeker. De namen weten we al, het geboortekaartje heb ik zelfs al uitgezocht... Ik wil niet op de zaken vooruit lopen, maar als je zo lang moet wachten, inmiddels bijna 4 jaar, dan ga je toch om je heen kijken wat er allemaal te krijgen is. Een goede voorbereiding is het halve werk. Haha, wij hebben een zeer goede voorbereiding. Als het deze poging lukt dan wordt ons kindje, of onze kindjes :), geboren ergens eind oktober. Ons lieve kleine neefje Florian wordt dan net 1, ook eind oktober. Leuk! Maar goed, niet op de zaken vooruit lopen, het moet nog maar allemaal lukken.

Ik voel me inmiddels redelijk goed. Nog wel kramp in mijn buik, dat komt omdat er nog vocht achter mijn eierstokken zit. Best wel pijnlijk eigenlijk. En het hoort niet te gebeuren. Nog een beetje rustig aan doen, maar ik hoop dat ik donderdag toch zeker wel weer kan gaan werken. Ik heb de afleiding wel nodig. Vorige poging kon ik helemaal niks en toen had ik echt veel te veel tijd om na te denken. En daar voel je je niet beter van helaas.

En nu dan afwachten... 2 lange weken afwachten.

Seven is our lucky number

Vrijdag, half 10. We zitten in de wachtkamer van het Diaconessehuis. Nicki moet eerst naar 'het kamertje' waar ze volgens hem tijdschriften hebben liggen met ontzettend interessante artikelen. Haha :) Topgozer! 10 minuutjes later kwam hij tevreden teruglopen en leverde zijn bijdrage in bij het lab. En om 10 uur was ik aan de beurt. Ik ken het klappen van de zweep, dacht ik, dus ik was behoorlijk zenuwachtig. Vorige keer was ik totaal van de wereld door de medicatie, en ik verwachtte dat nu ook te zullen zijn. Maar dat had ik toch moeten leren inmiddels! Als ik denk dat ik iets begrijp of weet hoe het zal gaan, gaat het altijd anders. Er is geen zekerheid en die gaat er ook niet komen. Note to self: nooit meer denken dat ik het wel weet.

Ik kreeg dezelfde medicatie als de vorige keer. Weer die pepermunt smaak, weer dat zweverige gevoel. Maar waarom hoor ik iedereen nog steeds praten? Waarom zeg ik zelf nog steeds dingen? Waarom voel ik wat ze aan het doen is? Ik kan niet echt reageren, en ik beweeg ook niet, maar ik hoor alles, voel alles en begrijp alles. Ik hoor de uitleg van de arts, ik voel de punctie, ik zie de potjes met de vloeistof met eicellen die ze voor mijn neus houdt zodat ik de naam kan controleren. "Getsie" denk ik nog. Ze legt een lakentje over me heen. Wow, ik kan niet zegen dat ik echt bij mijn volle bewustzijn ben, maar ik was ook niet helemaal van de wereld. Wat gek. Het deed pijn, maar ik heb heel erg gelet op mijn ademhaling en geen kik gegeven. Ik mag na een tijdje weer rustig gaan zitten en ze helpen me op de brancard zodat ik uit kan slapen. Maar ik heb ook niet geslapen. Maar klopt dat wel allemaal? Hoe later het wordt hoe vager het wordt. Heb ik nou geslapen of niet? Heb ik nou alles meegemaakt of toch maar de helft? Ik weet het niet meer. Ik was duidelijk meer aanwezig dan de vorige keer, en het deed ook duidelijk minder pijn. Maar het blijft vreemd. Gelukkig waren het maar 22 eitjes ipv 32. Dat zal een hoop schelen wat betreft pijn.

Nicki haalt een kopje thee voor me en om 11.15 uur mag hij bij het lab checken hoeveel eicellen er gevonden zijn en of er voldoende zaadcellen zijn. 13 eitjes! Yes. Dat zijn mooie berichten. Er zijn nog geen zaadcellen gevonden, maar dat komt wel goed zegt ze. Ze moeten het nog opwerken en dan zullen ze er voldoende vinden. We mogen naar huis.

Thuis blijf ik lekker de hele dag op de bank liggen. Ik heb extra sterke pijnstillers meegekregen van het ziekenhuis omdat ik de vorige keer zo'n pijn heb gehad. Daar maak ik dankbaar gebruik van! Tot mijn grote opluchting kan ik 's avonds gewoon op een stoel zitten om te eten. Wat valt het mee! Ik ben wel bang voor de volgende dag, vorige keer was de dag na de punctie ook veel erger omdat dan alle morfinetroep uitgewerkt is. Maar vandaag gaat het best goed. Natuurlijk doet het zeer, maar ik kan zelf uit bed komen en ik schuifel op mijn gemakje rond in huis. Hoe totaal anders dan de vorige keer! Wat valt het mee nu! Ik kan zitten, opstaan zonder dubbel te klappen en gewoon naar de wc... Wat een opluchting.

Maar wacht, er is meer goed nieuws! Om 11 uur ging de telefoon, de lab medewerker vertelt Nicki dat er 10 eitjes geïnjecteerd konden worden. Dat betekent dat die 10 eitjes van goede kwaliteit waren en die andere 3 niet, of niet goed genoeg in ieder geval. Vanmorgen waren er 7 eitjes bevrucht. Yes! We moeten natuurlijk maar afwachten hoe het maandag met deze 7 prachtige kleine klompjes cellen gaat, en hoe groot ze dan zijn. Groeien ze door? Of houden ze ermee op? Zijn ze van sterke kwaliteit? Of zijn het zwakke bolletjes? De spanning is duidelijk nog niet over, en het grote afwachten moet zelfs nog beginnen, maar toch. 2012 begon goed voor ons, en het is nog steeds goed. Ik heb een heel goed gevoel en dat ga ik in ieder geval de komende 2 weken lekker volhouden!

Poging twee, versie 2

Tweede poging, versie 2. De afgelopen twee weken heb ik weer hormonen gespoten om zo veel mogelijk eitjes te laten rijpen. Deze keer was de start wel meteen goed, dus deze keer mocht poging twee gelukkig doorgaan. Rechts liggen 13 eitjes, links 9. Gelukkig ook iets minder dan de vorige keer, dus misschien zal de hele procedure dan ook iets minder pijnlijk zijn.

Het spuiten ging prima. Ik word er steeds beter in. Snel inbrengen, langzaam spuiten. Dat langzaam spuiten kan ik wel, maar dat snel inbrengen is echt een knop in je hoofd die je om moet zetten. Ik heb nu gemerkt dat ik snel uit moet blazen en tegelijk de naald erin moet prikken, dan is het het minst gevoelig. En na het spuiten even vijf minuutjes blijven zitten. Ik dacht vorige week een keer dat het wel goed ging en ik sprong meteen op om verder te klussen aan de nieuwe slaapkamer. DOM! Alsof iemand een stuk prikkeldraad in mijn buik had gepropt! Weer wat geleerd...

Gisteravond moest ik om exact 23.00 uur de cocktail spuiten. We maken er maar een soort feestje van :) Het zijn drie kleine glazen buisjes. Één met vloeistof en twee met poeder. Eerst moeten we de glazen buisjes openbreken. En daarna moet ik met een gigantische naald eerst de vloeistof opzuigen. Die vloeistof moet ik bij het eerste buisje met poeder spuiten. Die poeder lost direct op en dan moet ik het weer opzuigen. En dan alles bij het tweede buisje poeder spuiten en weer opzuigen. En gelukkig mag er dan een kleiner naaldje op om het in mijn buik te spuiten. Het is uiteindelijk maar een klein beetje vloeistof, en er mag geen lucht bij zitten. Het is echt een behoorlijk project om alles goed te doen en geen vloeistof of poeder achter te laten in één van de buisjes.

Ik was nog behoorlijk in paniek toen ik het moest doen. Het leek zo bizar weinig dat ik bang was dat ik ergens wat vergeten was. Deze spuit is bedoeld om de eitjes de laatste fase van de rijping in te sturen. En exact 35 uur later vindt dan de punctie plaats omdat je 36-38 uur na de spuit je eisprong hebt. En als ik te weinig spuit, dan gaan mijn eitjes dus die laatste fase niet in. En dan kun je ze net zo goed meteen weggooien want onrijpe eitjes hebt je niks aan. Paniek dus toen ik de vloeistof niet in mijn buik voelde komen. Normaal prikken die dingen, maar deze voelde ik helemaal niet. Ik voelde helemaal niks! Wat als ik het fout heb gedaan? Dat kun je nergens controleren. Je kan ook niet op eigen houtje een beetje extra spuiten. En om 23.00 uur 's avonds neemt de IVF afdeling zijn telefoon ook niet meer op. Heel raar :s

Gelukkig werd ik vanmorgen wakker met een pijnlijke plek op mijn buik, een beetje hard. Dus dan heb ik het toch goed gedaan. Pak van mijn hart!

Vandaag heb ik spuitvrij. Een soort ijsvrij, maar dan anders. Ik mag nog even een dagje rustig aan doen en dan is morgenochtend de punctie. Ik durf er nog niet over na te denken, maar ik doe het wel de hele tijd. Ik krijg gelukkig dezelfde pijnstilling als de vorige keer. Dormicum is de ene. Volgens Wikipedia heeft het sterke anxiolytische (angstreducerende), amnestische (geheugenverliezende), hypnotische (bewustzijnsverlagende), anticonvulsieve (het centraal zenuwstelsel onderdrukkende), spierrelaxerende en sedatieve (bewustzijnsverlagende) eigenschappen. Met andere woorden: prima spul om voor een half uur compleet van de wereld te zijn. Het andere spul is een pijnstiller die onder de morfinegroep valt. Kom maar op! Daarna nog een lekkere dot paracetamol met codeïne. Ja, de vrijdag kom ik wel door :)

En dan maar hopen op het beste. Hopen dat er voldoende rijpe eitjes zijn, dat er voldoende zaadcellen zijn, dat er een aantal bevruchtingen plaatsvinden, dat ze goed genoeg zijn om terug te zetten, dat ze goed genoeg zijn om in te vriezen en eventueel later weer te ontdooien. Ojee, er kan nog zoveel mis gaan. We staan pas aan het begin. Morgen wordt heel erg spannend.

We'll keep you posted!