Goed nieuws! Eindelijk...

Vanmorgen weer eens naar het ziekenhuis, was ik al zo lang niet geweest ;) Nicki was er gelukkig ook weer bij, zoals altijd, want ik ga dus echt nooit van mijn leven meer alleen!

Super aardige arts, maakt grapjes over dat ik wel erg vaak in die stoel heb gelegen dit jaar en begrijpt gelukkig ook dat wij geen topjaar hebben gehad. Zegt de beste man opeens "in de stukjes weefsel die de vorige keer zijn weggenomen zat wel het HPV virus, maar het was niet zo'n heel erg kwaadaardige vorm ervan". Ahum, niet zo'n heel erg kwaadaardige vorm dus. Dat wil ik toch ook niet horen? Maar het schijnt dat dat allemaal prima te behandelen is en geen kwaad kan en dat ik onder goede controle sta dus dat er niks kan gebeuren. Pfff, oké, ik geloof hem. Ik geloof alles wat enigszins positief voor me uitpakt.

En dan eindelijk, na een jaar ellende, kregen we een keer goed nieuws. Zo'n intiem onderzoek blijft rot, maar goed, daar zet ik me overheen. Heb het systeemplafond goed bekeken, er zitten 4 inbouwspotjes in. Je moet wat hè, als je ergens anders aan wilt denken en je probeert een beetje te ontspannen. Gelukkig zag het er bij mij al veel beter uit dan een half jaar geleden. Met azijn verkleuren stukjes weefsel die er niet horen te groeien en dat was nu een stuk minder dan vorig jaar. Joepie!!! Geweldig!! Wat ben ik daar blij mee zeg. Ik had die arts wel kunnen zoenen :)

Ik doe mee aan een onderzoek naar baarmoederhalskanker en het vroegtijdig constateren hiervan. Tevens onderzoeken ze een zelftest zodat elke vrouw thuis een uitstrijkje kan maken en gewoon met de post terug kan sturen. Dat scheelt iedereen een hoop tijd, moeite en naar gevoel en je kan het gewoon doen wanneer het jou uitkomt. Ik ben er super tevreden over, dus ik ben ook heel benieuwd wat er allemaal uit het onderzoek komt.

Na afloop moet ik dan een aantal vragen beantwoorden. Één van de vragen is "met hoeveel verschillende partners heeft u het afgelopen jaar geslachtsgemeenschap gehad?" Gelukkig kan ik daar gewoon eerlijk "één" op antwoorden terwijl Nicki naast me zit. Maar wat nou als dat niet zo was? Komt je overspel opeens aan het licht bij de gynaecoloog... Lijkt me niet best.

Zo zeg, wat ben ik blij dat er nu eens iets goed gaat. Op 5 januari krijg ik de definitieve uitslag van dit onderzoek, maar het zal in ieder geval beter zijn dan vorige keer. Ik zou spontaan een feestje geven :) Misschien doe ik dat eigenlijk wel... Toasten we op een geweldig en positief 2012. Wie komt er?

Het circus is afgeblazen

Ik heb gistermiddag zelf maar even gebeld naar het ziekenhuis. Om half 5 had ik nog niks gehoord! Gelukkig kreeg ik de liefste zuster aan de telefoon. Zij heeft zo'n heel lieve stem en begrijpt heel goed hoe alles voelt als je het meemaakt. De test van vanmiddag was negatief, dus niet zwanger. Geen verrassing, dat had ik totaal niet verwacht ook. Maar toen kwam de klap. De arts wil het traject een maand uitstellen omdat ik eerst het uitstrijkje moet doen. Deze maand is toch niet zo'n goede maand wat betreft baarmoederslijmvlies dus kan ik beter een maand wachten en eerst aan mijn gezondheid denken.

Slik.

Ik geloof niet dat ik dat wilde horen. Ja, ik ben blij dat ik geen punctie heb tijdens de kerst, dat ik toch naar de nieuwjaarsborrel op mijn werk kan die de kindjes helemaal zelf gaan voorbereiden, dat ik met Oudjaar niet als een kasplantje op de bank lig. Heel fijn. Maar ik had het er echt voor over gehad omdat dat ook weer een nieuwe kans is. En nu moet ik dus weer een maand wachten, heb ik voor niks die injecties gezet en me voor niks druk gemaakt over de hele kerstperiode. Conclusie: me nooit meer zorgen maken over de toekomst, want die is totaal onvoorspelbaar. Zo denk je dat het circus komt, je hebt de stoet met dieren en woonwagens voorbij zien komen, zo blijkt het een slechte droom te zijn.

Morgen dus eerst het uitstrijkje en eventueel meteen een behandeling. Dan halen ze kleine stukjes vreemd weefsel weg. Geen heel ingrijpende behandeling, maar prettig is anders.

Geen mooi kerstcadeautje voor mij dit jaar. Geen kerstwondertje. Gelukkig heb ik een superfamilie en lieve vriendinnen en vrienden die ik wel om me heen heb deze kerst. En daar ben ik blij mee.

Maar als ik mocht kiezen, dan was het nu al 2012! Is iedereen het daar mee eens? Ja? Top!

Dan wens ik iedereen bij deze een geweldig 2012!!!

Nieuwe les geleerd vandaag

Soms heb je dat hè, dat het niet je dag is. Vandaag is zo'n dag. Het is niet mijn dag!

Ik had vanmorgen de eerste echo van het traject. Ik was zo zenuwachtig, Joost mag weten waarom. Het is maar gewoon een echo, niks bijzonders. Nicki kon er niet bij zijn, terwijl hij er normaal altijd bij is. Hij hoefde van mij geen vrij te vragen voor een simpele echo... Had ik dat maar nooit gezegd!

Ik was zo nerveus dat ik per ongeluk de verkeerde spuit heb gezet vanmorgen. Het spul dat ik normaal 's avonds moet spuiten, heb ik opeens 's ochtends gespoten. Waarom deed ik dat?? Geen idee.

Vervolgens heb ik netjes mijn schema gevolgd en heb ik de eerste Puregon spuit gezet. Die is bedoeld om de eitjes allemaal te laten rijpen in plaats van maar één.

Ben ik bijna bij het ziekenhuis is de hele weg opgebroken!! Argh!! Waarom doen ze dat bij een ziekenhuis? Het zou verboden moeten worden. Ik was al niet echt vroeg, dus nu was ik te laat. Lieve zuster zei me dat ik maar even rustig een kopje koffie moest gaan drinken en dat ik een half uur later aan de beurt was. Haar advies van de koffie heb ik maar niet opgevolgd, thee leek me heftig genoeg. Al die adrenaline en gillende hormonen in mijn lijf kunnen geen cafeïne gebruiken.

Toen ik aan de beurt was bleek bij de echo dat mijn baarmoederslijmvlies nog dik was, en dat hoort dus niet zo te zijn. "Nou", zegt die zuster, "ik wil je dan vrijdag even zien voor een nieuwe echo om te kijken of je kunt beginnen met de Puregon." "Uhm.... op mijn schema staat dat ik die al moest doen, dus die zit er al in" zeg ik totaal vertwijfeld en redelijk over mijn toeren. Shit, waarom ben ik hier alleen heen gegaan? What was I thinking?? Dat zijn dus twee verkeerde spuiten op één ochtend, kan het nog erger? De zuster is inmiddels ook redelijk geïrriteerd, wat ik me wel voor kan stellen. Komt zo'n blond grietje te laat op haar afspraak en zet ook nog verkeerde spuiten. Zucht. Maar gelukkig gaf ze zelf toe dat de Puregon inderdaad op mijn schema staat dus dat ze begrijpt dat ik die heb gezet. Dan kan ik nu niet opeens een paar dagen niet spuiten en daarna weer beginnen, dat is niet goed voor de eitjes.

Maar toch is ze niet gerust op het baarmoederslijmvlies dat nog te dik is. Dat kan betekenen dat ik zwanger ben. Wááát?? Ik snap het niet meer. Ik begrijp er niks van, ik sta hier helemaal alleen, ik wil al de hele ochtend huilen en ik kan mijn tranen nu niet echt meer tegenhouden. Wat nu dan? Eerst maar bloed laten prikken om te kijken of ik niet toch zwanger ben. Ergens vonkt weer wat hoop, hoewel ik er ook van overtuigd ben dat het compleet onmogelijk is. Vanmiddag belt ze me op met de uitslag. Ondertussen geloof ik dat ik doordraai...

Om het nog iets ingewikkelder te maken stip ik even aan dat ik vrijdagochtend ook nog een onderzoek heb voor baarmoederhalskanker. Een half jaar geleden was mijn uitstrijkje niet goed. Toen hebben ze wat vreemde stukjes weefsel weggenomen. Nu, een half jaar later, moet ik op herhaling. Ik heb al twee keer gevraagd aan de telefoon of dit allemaal wel samen gaat, ICSI en uitstrijkjes en alles. Ja hoor, krijg ik te horen, dat kan prima samen. Het zal wel, zij zijn de artsen. Ik heb het twee keer gecheckt, het zal wel goed zijn. Nu vertel ik dit dus bij de ICSI-arts die me helemaal ongelovig aankijkt. Ze stelt voor om het ICSI traject dan even een maandje uit te stellen. Oh mijn god!! Nee toch? Heb ik me net druk zitten maken over hoe dat allemaal moet met de kerst, krijg ik even te horen dat we het ook wel een maandje uit kunnen stellen. Dat wil ik nu niet meer natuurlijk! Maar ja, het gaat ook om mijn gezondheid.

Keuzes, keuzes. Het enige wat ik nu wil is naar huis en heel hard huilen. Ik verman me nog even, haal vier keer adem en ga dan naar de bloedafname. Vergeet natuurlijk om een nummertje te pakken en ga gewoon braaf in de rij staan. Ben ik aan de beurt, moet ik eerst een nummertje pakken en weer wachten. Tuurlijk, dan kan er ook nog wel bij hoor. Ik wil naar huis mensen!! Ik wil helemaal niet in dit ziekenhuis zijn!

Eindelijk kan ik naar huis. Meteen schieten de tranen in mijn ogen. Ik kan het niet meer ophouden. Het blijft maar stromen. Niet meer te stoppen. Vanmiddag word ik gebeld of ik misschien opeens zwanger ben en morgen hoor ik dan of ik wel of niet door moet gaan met ICSI of eerst het uitstrijkje af moet wachten. Interne communicatie zou ook fijn zijn. Lang leven het digitale patiëntendossier zodat ik dit niet zelf hoef te regelen. Als ik niks had gezegd tegen de ICSI-arts dan was het dus allebei doorgegaan. Nu moet ik één van de twee afzeggen. En morgen weet ik pas welke het wordt.

Kan ik dit ook in mijn CV zetten? Staat best ok denk ik: Geduldig, flexibel, kan omgaan met uitersten en plotselinge veranderingen, stressbestendig. Alhoewel, dat laatste heb ik vandaag dan weer niet bewezen.

Wat ik geleerd heb vandaag: Nooit meer alleen naar een ziekenhuisafspraak gaan!

Stroomversnelling

Ik kan mijn leven wel vergelijken met een rivier. Soms kabbel ik rustig voort, maar vaak zijn er stroomversnellingen, stilstaande poelen, rotsen in het water waar ik omheen moet en hier en daar zelfs een waterval. Vorige week dacht ik nog in een stilstaande poel te zijn, maar vandaag ben ik opeens weer in een stroomversnelling beland.

Poging 2 is vandaag officieel begonnen. De spuiten kan ik morgen pas ophalen bij de apotheek, maar ik had nog wat over van de vorige keer en dat kan ik nu goed gebruiken. Vanavond gaat de eerste naald er weer in. Ik wilde steeds niet wachten, maar nu gaat het toch weer zo snel. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik wil. Tja, een kindje, dat is wat ik wil. En dit moet ik ervoor over hebben, en dat wil ik eigenlijk helemaal nog niet. Ik ben bang voor de pijn. Bang voor de punctie. En vooral bang voor de teleurstelling. En toch heb ik alles ervoor over, ook al mag het dan nu wel een maand uitgesteld worden. Gek hè, ik wil dat het sneller en langzamer gaat tegelijkertijd.

Mooi symbolisch is het wel dat de punctie hoogstwaarschijnlijk op eerste kerstdag zal zijn. Mijn lieve broer zei net al "als het kind er komt verklaar ik het onmiddellijk heilig!" Lief :) Ik hoop het zo ontzettend. Ondanks dat ik lekker pessimistisch ben, uit pure zelfbescherming, hoop ik natuurlijk dat het gaat lukken en geloof ik dat het ooit goed komt. Als ik dat niet zou geloven zou ik er absoluut niet mee doorgaan.

Lief kindje, ik hoop zo dat het lukt deze keer en dat je bij ons mag komen. Ik hou nu al zoveel van je. Ooit komt het wel goed. Ik hoop dat ooit nu bijna is.

Net zoals een rivier niets te kiezen heeft en zich gewoon mee laat voeren, laat ik mij ook gewoon meevoeren. Net als het rustig kabbelt, is daar opeens een waterval. En ik laat me maar gewoon mee stromen met de rivier van mijn leven. Here we go again! Zwemvest is aan boord en ik heb mijn diploma's op zak. Ik weet hoe ik mijn bootje weer rechtop krijg als ik omkieper. En gelukkig zijn er hier en daar de stapstenen om even op uit te rusten. Hoe dan ook, we redden het wel weer tot de volgende poel of waterval.

Ironie: ik raak mijn cadeautjes kwijt in december

Van poging 1, de eerste punctie, hadden we nog 2 bevruchte eicellen over gehouden. Die zijn allebei ingevroren om op een later tijdstip terug te kunnen plaatsen. Gisteren was het zover. Ik moest om 10 uur bellen naar het laboratorium om te vragen of er één goed ontdooid was. Ik was zo zenuwachtig toen het bijna 10 uur was. Maar ik was ook eigenlijk te bang om te bellen. Want wat nou als ze niet goed ontdooit waren? Laat ik daar maar niet vanuit gaan, dat is zo negatief. En toch voelde het al niet goed. Ik had een naar voorgevoel.

Ik belde toch maar, 10:04 uur. "Aha, mevrouw de Haaij-Schierbeek. We hebben beide cryo's ontdooit, maar de eerste is kapot gegaan door het proces en de tweede heeft nog geen teken van nieuwe delingen laten zien. We gaan vandaag dus niets terugplaatsen. Bel morgen maar even om 10 uur, dan weten we of de tweede toch nog is gaan delen." AUW!! Ik had er stiekem wel rekening mee gehouden, maar ik had het toch niet verwacht. Ik hoopte zo dat er toch op z'n minst één wel zo sterk zou zijn dat hij het zou redden. Niet dus. Vanmorgen voor de vorm nog even gebeld met het lab om te checken of de tweede misschien toch nog was gaan delen, maar nee. Het zou toch ook te bizar zijn als die paar cellen na 12 uur opeens denken "Oh, wacht eens even, volgens mij vergeten we iets! Wij moesten ons gaan delen! Nou, laten we daar dan nu maar weer mee beginnen." Het zou een wonder zijn, maar dat is dus niet gebeurd. Beide cadeautjes, zoals de arts het zo lief noemde, zijn weg. Stuk. Niet voor ons bestemd.

En dit is dan het eind van poging 1. Klaar, afgelopen. De shit kan weer van voor af aan beginnen. Weer spuiten, die vreselijke punctie en wachten wachten wachten... Ik wil niet meer wachten hoor! Ik ben nu klaar met wachten.

In mijn achterhoofd ben ik bezig met andere opties. Zaaddonor? Adopteren? Pfff, wat een keuzes. Dit had ik even niet voorzien allemaal een paar jaar geleden. Vorig jaar nog niet eens! Maar nu komen dit soort keuzes dichterbij. En dat is moeilijk. Heel moeilijk.

Mensen zeggen dat ik positief moet blijven, optimistisch. Bedankt voor het goedbedoelde advies, ik ga het niet opvolgen. Laat mij maar lekker pessimistisch zijn, dan zijn de klappen wat minder hard. Ik ga volledig voor alle keuzes die ik maak, die wij samen maken, maar ik geloof nergens meer in.