Wachten en wachten en wachten en...

De laatste dagen zijn het ergst! Argh. Wachten is echt vervelend. Bij alles wat ik voel ren ik naar de wc. Ik weet niet eens meer wat ik voel en waar het door komt. Heb ik nou honger of niet, heb ik het warm of koud, is mijn maag nou juist te leeg of te vol? Lastig, zeker voor iemand die alles voelt en er dan over na gaat denken... Het geeft een soort unheimisch gevoel.

Vandaag bij een psycholoog geweest. Het viel hem ook al op dat ik zit te praten alsof het over iemand anders gaat. Misschien is praten gewoon niks voor mij. Misschien moet ik het maar bij schrijven houden, dat gaat prima. Ik voel alles wat ik schrijf en schrijf wat ik voel daarna is het voor mij al veel minder heftig. Of is het dan juist goed om te leren praten ergens over? He ja, laat ik daar nou eens over gaan piekeren :)

Ik ga nog maar eens naar de wc denk ik... Keep you posted!

Knopje on/off?

Ik vind het zwaar.

Lichamelijk vind ik het zwaar. Mijn lijf doet pijn waardoor ik maar weinig kan doen. En als ik niks kan doen, dan gaat de tijd nog langzamer! Bovendien zit ik tot de nok toe volgepompt met hormonen die zich op de meest onmogelijke momenten laten gelden. Beregezellig...

Een geestelijk vind ik het zwaar. Rare angsten, paniek en ik weet dat dit de laatste kans is. De laatste... En ook al wil ik daar niet over nadenken, dat gaat vanzelf. Die gedachten krijg ik niet uit mijn hoofd.

Opeens komen er allerlei andere zaken naar boven. Zoals mijn prachtige carrière. Die heb ik inderdaad niet. Ik heb wel een leuke baan, maar ja, is dit het? Op LinkedIn zie ik klasgenoten van het gymnasium die partner zijn van hulpedepup Advocatenbureau, hoofd management KPMG... Heb ik dan zo gefaald? Wanneer heb ik de keuzes gemaakt die me hier brachten? Zit er gewoon niet meer in? Of ben ik te bang om er voor te gaan? Als het nou niet lukt, als ik volgende week met lege handen sta, wat dan? Wat ga ik dan doen?

Als ik zo terugkijk op ons traject, dan heb ik toch wel een paar goede eigenschappen. Doorzettingsvermogen bijvoorbeeld. Zonder doorzettingsvermogen had ik het allang opgegeven. Incasseringsvermogen ook. Elke mislukte poging, embryo's die stuk gaan door het invriezen en een hele hoop pijn na elke punctie. Dat heb ik geïncasseerd en ik ga toch door. Flexibiliteit: afspraken zijn vaak op onmogelijke tijden, op zondagochtend, over een uurtje, morgenmiddag... Soms wel 10 afspraken in 18 dagen! En lef: elke dag injecties zetten als je echt doodsbang bent voor naalden... Ik noem dat lef! Maar toch durf ik daar nu niet op te vertrouwen. Alsof ik wel weet dat ik die eigenschappen bezit, maar er niets mee durf te doen. Hoe kan ik dat nou het best omschrijven? Misschien is het ook wel zo dat ik nu liever kies voor het vertrouwde, het bekende. Dat is tenminste veilig. Als alles dan mislukt, dan zit ik tenminste wel in mijn eigen vertrouwde omgeving, vertrouwde baan, collega's. Dan hoef ik me daar niet ook nog druk om te maken.

Wat ik heb geleerd, en daar ben ik echt heel blij mee, is dat ik veel meer vrienden heb dan ik dacht. Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze in tijden van 'nood' hun echte vrienden leren kennen, en dat er maar weinig overblijven. En dat zal ook vaak wel zo zijn. Maar ik ervaar het tegenovergestelde. En dat is wel een heerlijk gevoel. Daardoor heb ik ook niet het gevoel dat ik er alleen voor sta. Natuurlijk sta ik er sowieso niet alleen voor, want Nicki is echt met stip mijn beste vriend. Maar het gevoel dat wij er niet alleen voor staan, dat is fijn.

Wat ik ook heb geleerd is dat ik echt de koningin van het piekeren ben! Wat ben ik daar goed in zeg :) Uren achter elkaar kan ik piekeren over van alles en nog wat. Lang leve mijn creatieve geest die zich alles zo levendig voor kan stellen. Ik kan prachtige rampscenario's bedenken, full colour, met alles erop en eraan. Ik weet nog niet precies wat ik hier aan heb, maar ik kan het wel!

En zo gaan de dagen tergend langzaam voorbij. Beetje op de bank liggen, klein stukje lopen richting de supermarkt en dan toch weer omkeren omdat ik gewoon niet verder kom, kaartjes schrijven en Nicki opdracht geven om ze te posten, nog maar een film kijken en ongeveer 12 uur per nacht/dag slapen. Zo meteen ga ik even naar werk, kijken of ik daar iets kan doen. Kan niet zeggen dat mijn hoofd er heel erg naar staat, maar het is fijn om iets te doen te hebben. Bovendien kan ik beter dingen afronden dan dat ze ook nog in mijn hoofd rondzwerven, want daar is het al druk genoeg!

Heeft iemand al een knopje gevonden om gedachten uit te zetten? Tips zijn welkom.

Ooievaars

Het is alweer een week geleden dat de eitjes zijn weggehaald. 10 mooie eitjes in totaal uit ongeveer 25 eiblaasjes (die noem je follikels, maar als ik alles bij de officiële naam noem begrijpt niemand er meer iets van :)). Prima aantal. Ik ben daar blij mee. Laatst zei een oom tegen mij dat  je echt veel eerder in de overgang komt als je elke maand zoveel eitjes 'verliest'. Dat heb ik natuurlijk even gecheckt bij de arts die er dagelijks mee werkt en ervoor is opgeleid. Onzin gelukkig. Het zegt niets over hoe vroeg je in de overgang komt. Zo komen fabels dus de wereld in.

De punctie was niet leuk, maar ja, had ik anders verwacht? Ik heb de hele tijd liggen kletsen over van alles en nog wat. Ik was behoorlijk wakker nog. Allerlei dingen over vroeger vertelde ik aan de artsen. Haha, ze moeten inwendig wel gelachen hebben :) Nadeel als je nog zo wakker bent is dat je ook alles voelt. Gelukkig konden ze er beter bij dan de vorige keren, dus het was wel iets minder heftig. Je krijgt een pijnstiller ingespoten en een soort spul waardoor je zenuwstelsel een beetje lamgelegd wordt. Daar word je ook (tijdelijk?) heel vergeetachtig van. Ik kan me nu dus steeds minder herinneren van de punctie. Het raakt heel snel op de achtergrond en dan weet je alleen nog maar flarden. Ik weet wel dat ik tijdens de behandeling tegen de verpleegster zei dat ik best wel wat meer van dat spul wilde... Verpleegster antwoordde heel droog dat ik dan niet alleen zou stoppen met nadenken, maar ook met ademhalen, dus dat ze dat maar niet zou doen. Goed punt. Ik heb verder niet gezeurd.

Op dinsdag mochten we bellen hoeveel eitjes er bevrucht waren. En dat was nog wel even spannend omdat er niet genoeg zaadcellen waren gevonden. Maar uiteindelijk waren er toch net genoeg en hebben ze 7 eitjes geïnjecteerd. Daarvan waren er 4 bevrucht geraakt. 4 van de 10 is niet slecht.

Woensdagmiddag zouden er 1 of 2 teruggezet worden, maar vlak daarvoor mag je nog even kijken onder de microscoop. En tot grote blijdschap van ons en het hele lab was er zelfs een 5de eitje nog bevrucht geraakt! En de kwaliteit was prachtig. Heerlijk gevoel. We hebben 2 van de 5 bekeken onder de microscoop en weer hè, op slag verliefd. Wat zijn ze prachtig en volmaakt. Onze celletjes. Er zijn er 2 teruggezet. Dat is trouwens ook nog een heel gedoe. Voor de terugplaatsing moet je een volle blaas hebben. Maar wanneer heb je een volle blaas? Dat voel ik pas op het moment dat ik naar de wc moet... Maar ja, dan hou ik dat niet nog een half uur lang vol hoor. Dus ik heb een flesje water leeg gelurkt in de hoop dat dat voldoende zou zijn. En dat is dus meer dan voldoende! Al die instrumenten die ze gebruiken bij zo'n terugplaatsing botsen tegen je blaas op en dat is niet grappig als 'ie vol zit. Halverwege dacht ik nog dat ik toch echt wel heel erg naar de wc moest, maar dat kan natuurlijk niet. Ophouden dus. Toen de 'embryo's' ingebracht waren (dat zijn het nog niet echt, je hebt er een andere naam voor maar die weet ik even niet), zagen we 2 kleine witte bolletjes op de echo. Dat hadden we de vorige keren niet gezien. Gaaf :)

En nu is het hopen, duimen en geluk hebben. Natuurlijk google ik op wat ik kan doen om een innesteling te bevorderen... NIKS. Goed dan. Roken en drinken deed ik al niet dus daar kan ik ook niet mee stoppen.

Alles is weer zo symbolisch. Gisteren was ik bij mijn ouders en toen we naar huis reden stonden er opeens 2 ooievaars voor onze auto! Ik geloof niet in toeval.

Hoewel ik naar buiten toe vrolijk doe, voel ik me vanbinnen niet vrolijk. Natuurlijk is dit weer een mooie kans. Maar het is ook onze laatste kans. Als dit niet werkt houdt het op. Dat gevoel maakt me ontzettend moe. Het is net alsof alle vermoeidheid van het afgelopen jaar er nu in een keer uitkomt. Mijn oogleden trillen de hele dag (allebei...) en ik heb heel veel last van angsten. Vervelend, want als je een grote stap vooruit hebt gedaan is het laatste wat je wil weer een stap achteruit doen. Het is lastig uit te leggen omdat ik geen koorts heb en er niet ziek uitzie. Ik hoest niet ofzo. Maar vanbinnen voelt het niet goed. Zo moe. Ik probeer leuke dingen te doen, maar ik kon zelfs mijn lieve neefje laatst niet langer dan 5 minuutjes vasthouden, toen deed mijn lijf gewoon te veel pijn. Raar toch? Waarschijnlijk is het niet raar, maar het voelt wel raar. Ik ben zelfs zittend gaan strijken van de week terwijl ik dat normaal bijna dansend doe!

Ik hoop echt dat de ooievaars daar niet voor niets stonden. Dan zou mijn grootste droom uitkomen.