Unfinished

Gisteren weer een echo gehad. TOP! 30 follikels (eiblaasjes) zijn aan het rijpen. Alle omgevingsfactoren voor een klein minimensje om te gaan groeien zijn perfect. De hormonen zijn een klein beetje opgeschroefd om al die follikels nog groter te laten worden. Technisch verhaal :)

Ik ben natuurlijk heel erg blij dat alle factoren gunstig zijn, dat geeft me hoop. Aan de andere kant ben ik ook heel bang dat de teleurstelling daarom des te groter zal zijn als het toch niet zou lukken. De kans dat het lukt is gemiddeld 25%. De kans op een miskraam is daarna ook weer 25%. Ik word al 3 1/5 jaar teleurgesteld, elke maand weer. Dus je zou denken dat ik daar inmiddels wel mee om weet te gaan. Maar nu voelt het zo anders. Als er zaadjes zijn (dat moeten we nog maar afwachten) en er is een mooi bevrucht eicelletje, een piepklein embryootje, dan zetten ze dat weer bij mij terug. Dan weet ik dus dat er een piepklein minimensje in me groeit, maar ik weet niet of hij het gaat redden. Dat worden twee helse lange weken met wachten of hij het redt. Of hij blijft plakken. Met zoveel hoop en liefde van ons om het op te laten groeien tot mooi mens. Maar wat nou als hij het niet redt? Als ik erover nadenk stort mijn wereld een beetje in. Ja, natuurlijk, dan zijn er nog meer kansen. Tuurlijk! Maar ja, ik wens dit al zo lang, ik wil gewoon niet meer wachten. Ik ben er al dik 15 jaar stellig van overtuigd dat het mijn missie, mijn doel in het leven is om kinderen te krijgen en ze de liefste, beste opvoeding te geven die ik kan. En straks lukt dat niet, straks kan dat misschien niet. Wat dan?

 

Poezen heb ik al, en onze planten blijven tegenwoordig ook leven. En dagelijks heb ik 70 lieve kinderen om me heen om op te voeden en liefde te geven. Maar dat gat, dat is er nog steeds.

Ik ben gewoon niet af zo, niet compleet.

Unfinished.

De afdaling

De afdaling in de achtbaan lijkt me tot nu toe nogal mee te vallen.
Natuurlijk denk ik er de hele dag aan, daar ontkom je niet aan als je hiermee bezig bent.
Maar het valt mee. Ik ben nu al 5 dagen bezig met hormooninjecties. Ik vond het doodeng om de eerste te zetten. Ik heb ruim 10 minuten met die spuit voor mijn buik gezeten, met de kriebels op mijn rug en kippenvel op mijn armen. En toen er uiteindelijk een druppeltje aan de naald hing dacht ik "nu moet ik wel, anders gaat er wat verloren en werkt het straks niet goed genoeg". Onzin natuurlijk, maar ja, je moet wat tegen jezelf zeggen. Het is een gek gevoel om zelf een naald in je buik te prikken. Eerst een beetje stug en dan heel zacht. De naald van de ene soort hormonen is iets minder scherp dan de andere lijkt het, maar misschien zit dat wel tussen mijn oren. Inmiddels draai ik mijn hand er al niet meer voor om, 3x per dag, even hoppa. Soms voel ik bijna niks, soms doet het echt wel pijn. Maar nooit langer dan 5 minuten, dan is het alweer weg.
Van de stemmingswisselingen heb ik nog weinig gemerkt, althans, niet anders dan normaal :) Ja, ik blijf een vrouw he... Wat ik merk is dat ik op dit moment niet zo goed tegen veel mensen om me heen kan, vooral omdat iedereen zwanger is, bijna gaat bevallen of al een paar kinderen heeft lopen.

En dan zijn er zoveel mensen die het wel even voor me willen relativeren. Mag ik je een tip geven? NIET DOEN!!
Als je van plan was om de volgende dingen tegen me te zeggen, nevermind. Laat maar even.
- Het komt echt wel goed hoor!
- Geniet er nog maar van!
- Nu kun je tenminste nog uitslapen/zomaar op vakantie gaan.
- Je weet maar nooit, je hebt er maar 1 nodig!
- Ik wil je wel even helpen hoor ;)
- Je bent nog zo jong joh! Je hebt nog alle tijd!
- Wacht maar tot je er een hebt, dan piep je wel anders.
- Als je straks zwanger bent ben je alles zo vergeten.
En dan afsluiten met het succesverhaal van de vriendin van de achterbuurman z'n broer...
Allemaal ongetwijfeld heel lief bedoeld, maar doe het maar even niet.
Nicki en ik kunnen samen alles heel goed relativeren zonder de realiteit uit het oog te verliezen, maar zodra anderen het gaan doen gaan onze nekharen overeind staan.

Afgelopen zaterdag had ik de eerste echo. Er liggen nu 25 eitjes klaar om te gaan groeien. Door de hormonen die ik spuit gaan ze allemaal rijpen in plaats van dat er maar een rijpt en de rest verpietert. Ik krijg zo'n gevoel alsof ik straks rondloop als zo'n paaskip waar je de geverfde eieren in bewaart. Laten we straks hopen dat er in ieder geval genoeg zaadjes zijn om bij de helft ervan een poging tot bevruchting te doen. Dan gaan de andere eitjes zo de prullenbak in, maar hebben we in ieder geval een kans. Als er helemaal geen zaadcellen aanwezig zijn gaan alle eitjes zo de prullenbak in! Dat kwam weer even hard aan zaterdag. Dan doe ik dus alles voor niks. Maar goed, we zijn nog wel enigszins hoopvol dat er straks een paar kampioentjes zijn.

Donderdag heb ik de volgende echo. Misschien moeten er nog wat hormonen bij, misschien gaat het al goed. Hopelijk groeien de eitjes gelijkmatig. We zullen het zien.

Over de punctie durf ik nog niet echt na te denken. Volgens de een is het best te doen, volgens de ander is het een hel. Niks over te zeggen dus. Maar leuk zal het niet worden. Ik wacht het maar af. Meer kunnen we niet doen.

In de achtbaan

Ken je dat gevoel dat bij een achtbaan hoort? Je staat in de rij te wachten, beetje te wiebelen van je ene been op je andere been. Je hebt er zin in, maar het is ook spannend. Je bent een beetje zenuwachtig, en je kijkt er ook naar uit. Dan stappen de mensen vóór jou in de achtbaan en moet je nog één rondje wachten. Je lacht want je hebt er zin, maar allerlei kriebels vliegen door je lijf.

En dan is het jouw beurt. Lachend stap je in, je weet niet precies wat er gaat gebeuren want je gaat voor het eerst in deze achtbaan. Je had wel staan kijken beneden, maar ja, dat is toch anders. Je trekt de stang goed aan en checkt even of hij niet te los zit. En daar ga je. Zenuwen gieren door je keel en alles kriebelt in de buik. En je lacht. Je hoort de langzame tikjes als je omhoog gaat. Het lijkt zo lang te duren! Er gaat van alles door je heen. Gedachten en gevoelens buitelen over elkaar. Aan de top lijkt het wel of alles stopt. Vlak voordat je naar beneden vliegt staat alles even stil. Je slikt een keer. En daar ga je...

Je kunt niet meer terug, je wordt gewoon meegenomen in de snelheid. Het is totaal overweldigend. Misschien zelfs wel een beetje misselijkmakend, maar ook zo gaaf en spannend. Je lacht, je gilt. Ben je nou bang of juist vrolijk? Je hebt niks meer te zeggen, je gaat gewoon. Uitstappen kan niet, stoppen kan niet. Het houdt pas op als je bij het einde bent. De enige keus die je had, was de keus om in te stappen. En dat deed je.

In mei 2008 ben ík in de rij gaan staan. Het was een lange rij, maar dat wist ik toen nog niet. Er stonden geen bordjes aan de zijkant met hoelang je vanaf daar nog moest wachten. Maar het gaf ook niet. Want ik had al gekeken naar anderen en bedacht dat ik in die achtbaan wilde stappen. Ik had alleen geen idee dat deze rij en deze achtbaan zo lang en heftig zouden zijn. Als je kinderen wilt en je hebt de juiste man gevonden, dan stap je in de rij. Normaal gesproken is die rij spannend en leuk en duurt niet langer dan een jaar. Nicki en ik stonden al bijna drie jaar in de rij, en dat was best vermoeiend.

In februari zijn we in de achtbaan gestapt. Hoe lang en heftig deze achtbaan is? Ik weet het niet. Ik ben pas net bij de top aangekomen. De weg omhoog heeft bijna 8 maanden geduurd. De tikjes gingen tergend langzaam! Elke maand weer een klein stapje verder, maar dan kwam er weer een nieuw onderzoek en waren we weer een maand verder. Nu is het eindelijk zo ver, we staan op de top!

Alle medicijnen zijn in huis, een hele stapel spuiten met hormonen. Als je zwanger bent en dit leest, doe mee aan Moeders-voor-Moeders!! Dankzij deze organisatie en supermoeders-in-spé kan ik deze hormonen gebruiken.

Ooit keek ik toe hoe bij iemand een injectienaald uit zijn arm werd gehaald en ik viel spontaan flauw... Ik ben heel benieuwd hoe ik dit bij mezelf voor elkaar ga krijgen. Maar ergens in mij voel ik een soort oerkracht borrelen die zegt "Cath, je kunt het, je doet het gewoon". Ik geloof maar in dat stemmetje in mezelf. Natuurlijk heb ik nu wel een keuze, niet zoals in een echte achtbaan. Ik kan kiezen om niet mee te gaan, maar ja, dan weet ik zeker dat ik nooit moeder zal worden. Is dat een keuze? Niet voor mij.

Mijn emoties vliegen nu al alle kanten op. Ik ben superblij en gelukkig (ik ben nog nooit dichter bij een zwangerschap geweest en ik heb een lieve man die mij altijd support). En een uur later kun je me opvegen. Dan is alles klote (deze regen en storm helpt niet) en moet ik overal om huilen. Vreselijk! Ik ben alles behalve stabiel en kan niks incasseren. En de hormooninjecties beginnen pas over een week of twee! Dat belooft wat :)

Ik hou jullie wel op de hoogte!