Jagen of bidden?

Ronde twee.

De afgelopen maand was raar. We hebben ons best gedaan om gewoon, normaal, gezellig te leven. En dat is best aardig gelukt met wat dipjes hier en daar. We hebben een paar leuke wijnproeverijen en borrels georganiseerd. We zijn een heerlijk weekend naar Drenthe geweest. (Ik had nog nooit een hunebed gezien in het echie...) Ik heb een lezing gegeven over verlies- en rouw aan de MS club van Ypenburg. (Mijn allereerste!) Ik heb zelf kruidnootjes gebakken. (Had ik ook nog nooit gedaan.) En we zijn even in vier dagen op en neer geracet naar Oostenrijk om de jonge wijnen te proeven en inkopen te doen.

Een maand met veel nieuwe ervaringen en leuke tripjes. We hebben onszelf heerlijk verwend met nieuwe kerstballen, dinertjes, weekendjes-weg.

En als ik terugkijk op deze maand, denk ik... waren wij misschien op de vlucht? We hebben zo idioot veel gedaan in één maand. En ondertussen gewoon werken he. Want dat gaat ook door. Het was eigenlijk gekkenwerk. We hebben onszelf zo min mogelijk tijd gegund om na te denken over onze situatie en hebben ons gestort op zaken, werk, nieuwe ervaringen. En als we vrij waren gingen we er vandoor. Alsof we op de vlucht waren. Alles achterlaten en gewoon weg zijn. Nadeel van vluchten is dat je na een tijd toch ook weer terug moet naar huis. Dat wordt van je verwacht.

Ik las een interessant feitje over vogelvlucht. Ken je die vogels die zo mooi in de lucht hangen? Dat wordt bidden genoemd. Maar eigenlijk klopt dat niet. In het Engels heet dat preying. De vogel zweeft stil in de lucht op zoek naar een prooi, zijn prey. Wij hebben dat aangehoord voor praying (bidden). Maar eigenlijk zou het jagen moeten heten in plaats van bidden.

Ik voel me een beetje als die vogel. Maar moet ik tijdens mijn vlucht nou bidden of jagen? Bidden voor een positief resultaat in deze tweede ronde. Of jagen op nieuwe uitdagingen. Moet ik op zoek naar zingeving of gewoon lekker leven en op jacht naar leuke dingen. Moet ik me overgeven aan verdriet over mijn situatie of moet ik het leven oppakken en alle leuke dingen doen die ik wil doen.

Ach, interessante overpeinzing. Feit is dat we weer een maand geleefd gaan worden. Van echo naar echo, test naar test. En dan die twee lange rotweken wachten op het resultaat. Dus als ik tussendoor lekker kan vluchten dan doe ik dat. Jagen op nieuwe uitdagingen en bidden voor een positieve uitslag. En verder maar niet teveel nadenken.

Twee cadeautjes

Wat is tijd toch een raar fenomeen. Als je moet wachten duurt een dag een eeuwigheid. Maar als je je goed voelt en leuke dingen te doen hebt is een dag zo voorbij. Nu gaat de tijd weer lekker vlot gelukkig.

Vorige week donderdag hadden we een gesprek in het ziekenhuis. Een vriendelijke zuster die we nog niet eerder gezien hadden nam rustig een half uur de tijd voor ons. Het was wel een goed gesprek. Duidelijk verhaal. En toch voelt het ook weer niet zo goed. Ergens voelt het alsof je er toch alleen voor staat. Voor haar is het bijna routine, allemaal zo logisch. Voor ons dus niet. En dat verschil merk je in een gesprek. Wij hebben duizend vragen en zij probeert ons vooral duidelijk te maken dat we blij moeten zijn met de twee ingevroren embryo's. Dat zijn twee cadeautjes. Zij was er heel blij mee, of deed 'alsof' zodat wij daar ook heel blij van zouden worden. Ik lees op een forum van ICSI-genoten dat een vrouw maar 6 eicellen had maar dat ze alle 6 bruikbaar zijn. Zij heeft dus nog 5 kansen extra, terwijl zij begon met veel minder eicellen dan ik. Je moet jezelf natuurlijk niet vergelijken met de rest. Ja, mm, ok. Zijn er echt mensen die dat kunnen? Die zich nooit vergelijken met anderen? Heel knap hoor, ik kan het niet. Ik vergelijk me regelmatig met mensen om me heen. En soms pakt dat niet zo goed uit, maar soms ook wel. Er zijn ook genoeg vrouwen die de hele procedure doormaken en uiteindelijk geen eicellen hebben. Of ze hebben er wel een paar, maar ze kunnen niet bevrucht worden. Dat is zuur! En dan mag ik in mijn handen klappen met 3 mooie embryo's. De eerste heeft het helaas niet gered, maar die andere twee kanjers hebben nog een kans. En daar ben ik natuurlijk heel erg blij mee. Onze twee fantastische kanjers, diepgevroren in het lab.

Moet je je eens voorstellen dat de eerste die nu teruggeplaatst wordt uitgroeit tot een kindje. En die andere wacht rustig in de diepvries op zijn beurt. Over twee jaar besluiten we om die tweede ook terug te plaatsen en ook die groeit uit tot een kindje. Dan is dat eigenlijk dus een tweeling, maar dan met twee jaar ertussen :) Beiden gemaakt op dezelfde dag... Het zou uitzonderlijk zijn. Het is wel leuk om erover na te denken! Met alle medische wonderen die ze kunnen verrichten, krijg je bijzondere situaties.

Mijn tante schreef me vorige week dat ik bij het oversteken van een rivier beter van stapsteen naar stapsteen kan springen dan door het diepste gedeelte van de rivier te waden. En dat is ook zo. Op dat moment, een dieptepunt, zag ik niet eens stapstenen. Maar nu we een week en een heerlijk weekendje Drenthe verder zijn, zie ik ze wel. En volgens mij lukt het me nu ook om weer te springen in plaats van kopje onder te gaan.

Wat heeft dit traject een enorme impact op ons leven. Het is moeilijk om op de stapstenen te blijven. We doen ons best. Misschien moeten we maar accepteren dat we soms kopje onder gaan, uiteindelijk komen we weer boven drijven en helpen we elkaar terug op de stapstenen. Verdrinken zullen we niet! Voorlopig hebben we nog twee mooie cadeautjes om naar uit te kijken.