Josephine Anna Elisabeth

Op 2 maart 2013 is onze lieve, prachtig mooie dochter Josephine geboren. Dit is het verhaal van haar geboorte. Met details. Als je dat niet wilt weten, lees dan gewoon niet verder.

Op maandag 25 februari was ik uitgerekend. Precies 40 weken zwanger. Van tevoren hebben veel mensen voorspeld dat ze vast eerder geboren zou worden. Mijn buik was enorm groot! Maar nee, deze kleine dame bleef lekker zitten. Op dinsdag weer naar de verloskundige geweest. Mijn bloeddruk was nog steeds wat aan de hoge kant, maar ja, dat was het eigenlijk de hele zwangerschap wel. Verder voelde ik me nog wel redelijk, dus gewoon afwachten. De volgende dag voelde ik me niet meer lekker, en belde met de verloskundige. "Sluit even uit dat er iets aan de hand is" zei ik door de telefoon. Maar ze zijn heel verstandig in die praktijk, en dat doen ze dus niet. Toch maar even langs gegaan. De verloskundige kon niets vinden wat niet in de haak was, maar haar instinct werkte waarschijnlijk toch erg goed en ik mocht meteen doorrijden naar het ziekenhuis. Grrr, de laatste plek waar ik wilde zijn op dat moment, maar goed. Dan moesten ze daar maar even uitsluiten dat er iets aan de hand was (naïef of hoopvol?). In het ziekenhuis werd meteen mijn urine en bloed gecheckt om te kijken of ik zwangerschapsvergiftiging had. In een kamer met 3 andere meiden werd ik aan de monitor gelegd en elke 5 minuten werd mijn bloeddruk gemeten. Het enige wat ik dacht was "ik wil NU naar huis!" Ik stond op het punt om te zeggen dat het allemaal heus wel meeviel en dat ik best weer naar huis kon. Maar ik had ook wel gezien dat mijn handen en voeten vreselijk opgezwollen waren en de vingers van mijn rechterhand tintelden de hele tijd. Zelfs mijn gezicht was opgeblazen en mijn ogen werden een beetje dichtgeduwd. Eigenlijk was dat al weken zo, maar de verloskundige vond het niet eerder alarmerend dus ik heb er niet over gemopperd.

Na een uur of 2 waren alle meiden van mijn kamer alweer naar huis, en ik lag er nog steeds. Mijn bloeddruk was rond de 135/95. En dat is dus echt te hoog. Ik had nog de hoop dat ik die avond ook weer gewoon naar huis mocht, maar een gynaecoloog kwam bij me en vertelde me dat ik niet meer naar huis ging voordat mijn kind geboren was. Slik. Nog een keer slik. En toen ben ik maar gaan huilen want ik kreeg het niet meer weggeslikt. Ik had een mooie thuisbevalling in mijn hoofd! Ik had genoeg ziekenhuis gezien het afgelopen jaar. De kaarsjes en de muziek stonden al klaar! Alles voor de mooie thuisbevalling was geregeld. Voor de vorm had ik een koffertje ingepakt voor het ziekenhuis, maar ja, daar ging ik toch niet heen, dus ik had er niet echt heel erg mijn best op gedaan. En nu moest Nicki mijn koffertje ophalen en werd ik naar de kraamafdeling gebracht om mijn bevalling af te wachten. Echt alles in mij schreeuwde en huilde dat het zo niet moest gaan. Ik wilde naar huis! Niets liever dan gewoon weer naar huis, al voelde ik me nog zo beroerd.

Ik kwam op de kamer te liggen met een meisje van 17. Ze was hoogzwanger en zou de volgende dag ingeleid worden. De vader van haar kindje was een heeeel stuk ouder dan zij. En duidelijk niet haar vriendje... "Foutje", zei ze. Tja, dat kan ook. Het kan zo raar gaan in het leven. De één wil zo graag en dan lukt het niet, en de ander raakt na een gezellige avond met de verkeerde vent ongewenst zwanger. Gelukkig was ze er nu wel heel blij mee en keek ze erg uit naar haar dochtertje.

Nicki moest weer naar huis die avond en ik bleef achter met dat meisje. De verpleegster raadde me aan goed te slapen want morgen zou het wel een lange dag worden. Ik heb, dwars door alle slaaptabletten heen, ongelooflijk lang wakker gelegen. Ik lag aan de bloeddrukmeter die elke 10 minuten mijn arm afknelde en dat slaapt niet erg lekker. En dan ook nog zonder Nicki... wat een rotnacht. 24 uur lang moest ik mijn urine opvangen om te checken hoeveel eiwit er precies in zat. In 24 uur mocht het in totaal niet meer dan 300 mg zijn. Toen de verpleegster de volgende ochtend vroeg of ik lekker had geslapen kon ik alleen maar huilen. Het meisje van 17 werd van de kamer gehaald en de kamer was verder voor mij alleen. En Nicki mocht bij mij blijven slapen. Dat was beter voor mijn bloeddruk. Hij werd er niet lager van, maar ook niet nóg hoger.

Om ervoor te zorgen dat mijn bloeddruk niet nog verder omhoog ging en om stuipen te voorkomen kreeg ik een infuus met magnesium. Iemand had al een infuus-ingang bij me geprikt, maar daar kreeg ik een enorm beurse plek van op mijn pols, dus die ging er gelukkig weer uit. Mijn bloedvaten waren amper te vinden omdat ik helemaal vol vocht zat en mijn armen en handen heel erg dik waren. Gelukkig was het tweede gat beter en het magnesium kon erin. Met 6 artsen stonden ze om me heen. Ik weet niet wat er fout kon gaan, maar het was serieus. Van de magnesium gaan je vaten heel wijd open staan waardoor je bloeddruk dus iets daalt. En je krijgt het er bloedheet van! Mijn hemel, ik zat me daar een partij te zweten en ik had een vuurrood hoofd. En dan staan er 6 mensen naar je te kijken... Niet zeuren, het hoort erbij.

En toen kwam ook de uitslag van de eiwitten. Ik had al meer dan 620 gram eiwitten in mijn urine. Pre-eclampsie was de conclusie. Zwangerschapsvergiftiging. 3-5% van de vrouwen die niet eerder zwanger zijn geweest ontwikkelen dat. Natuurlijk! Ik hoor bij dat piepkleine percentage. Geweldig.

Omdat mijn baby nog prima zat en nog niet eens helemaal ingedaald was, besloten ze om een beetje te helpen. Op donderdag begonnen ze met het inbrengen van tabletten om mijn baarmoedermond week te maken. Ze gingen de weeën niet opwekken omdat dat totaal nog geen zin had. Ze legden uit dat het zin heeft om tegen een deur te trappen die op een kiertje staat, dan gaat die deur wel verder open. Maar mijn deur was dicht en zat ook nog op slot, dus dan heeft trappen geen zin. Die weekmakers moesten de deur dus op een kiertje zetten. Die donderdag kreeg ik 3 keer zo'n tabletje, zonder resultaat. Het mocht maximaal 3 dagen duren en dan moesten er andere acties ondernomen worden. Vrijdag was weer hetzelfde verhaal. Na de 3 tabletten was er nog helemaal niets gebeurd. Nog niet een halve centimeter ontsluiting, niks. De gynaecoloog besloot om die dag nog een extra tablet in te brengen. Dat deed ze om 20.15. Om 20.45 voelde ik lichte weeën. Ik had vreselijk hoofdpijn van de magnesium en ik mocht paracetamol met codeïne, maar het hielp niet. Om 23.00 uur werd ik wakker en voelde ik de weeën nog steeds. Ze waren dus niet weggezakt! En nog steeds zat die ellendige bloeddrukmeter om mijn arm. Ik had er allemaal kleine bloeduitstortingen van.

Om 1.45 kon ik niet meer slapen. Ik werd wakker van behoorlijk heftige weeën. De verpleegster zei dat ze me een inslapertje zou geven (zo'n pilletje waar ik eerder al een nacht van wakker had gelegen...) en dat ik dan nog wel even verder kon gaan slapen. Ik heb geloof ik nogal grof duidelijk gemaakt dat ik hier heus niet meer doorheen ging slapen. Dus de gynaecoloog er weer bij en die constateerde dat ik al 3 cm ontsluiting had. Yes! Ik mocht naar de verloskamer gebracht worden. Dus daar gingen we, met bed en infuus en alle spullen die we bij ons hadden werden we van de ene kant van de verdieping naar de andere kant gebracht. Ik dacht eerst nog dat ik zelf moest lopen. Haha :) Naïeveling...

Ik heb superveel gehad aan de haptonomiecursus die ik heb gedaan. Ik heb me totaal gefocust op de weeën en geprobeerd om het maximale uit elke wee te halen. Ik had een soort mantra in mijn hoofd "open open open, zacht zacht zacht". En met Nicki had ik afgesproken dat hij op mijn rug moest duwen als ik een geluidje maakte. Wat een teamwork! Ik kan me weinig van de nacht herinneren. Een keer naar de wc, een keer overgeven en af en toe was het best wel behoorlijk pijnlijk maar dan probeerde ik te ademen naar de pijn toe en dan viel het mee.

Om 5.15 had ik 8 cm ontsluiting en die laatste weeën waren heftig. Ze volgden elkaar echt heel snel op, de hele nacht al. Maar voor mijn gevoel heb ik de meeste tijd geslapen. Dat zal ik vast niet gedaan hebben, maar ik was zo in trance dat ik er weinig van gemerkt heb. Om 5.45 kon ik het gevoel dat ik moest persen niet meer onderdrukken, mijn hele lijf trilde ervan. En mijn gevoel klopte, 10 cm en ik mocht gaan persen. Dat heeft nog anderhalf uur geduurd en ze hebben me geholpen met een knipje en de vacuümpomp. Ook dat viel me nog wel mee. Het hechten vond ik ondanks de verdoving geloof ik vervelender. Het is geen moment in me opgekomen om pijnstilling te vragen en ik had het ook niet nodig. Het ging gewoon heel goed.

Om 7.27 is ze geboren. JOSEPHINE ANNA ELISABETH. Ik weet nog dat de gynaecoloog tegen me zei "Catharine, doe je ogen open, hier komt ze!" Ik keek en ik zag eigenlijk niet heel veel. Alles was wazig, maar het gevoel zal ik nooit meer vergeten. Dat warme, natte lijfje dat op mijn buik werd neergelegd. Wat een gevoel van totale ontlading. En geluk. Ik voelde vooral geluk en opluchting. Eindelijk! 

De placenta werd daarna ook heel snel geboren en ik werd snel gehecht. En Nicki mocht natuurlijk de navelstreng doorknippen. Een half uur heb ik zo gelegen met mijn mooie meisje in mijn armen. Puur genieten.

En toen werd de wereld opeens zwart. Ik zag sterretjes en voelde me heel beroerd. Josephine werd van me overgenomen en mijn bed werd achterover gedaan. Ik weet er bijna niks meer van. Ik kreeg zuurstof en ik heb achteraf gehoord dat mijn bloeddruk opeens daalde naar 50/20. Ik weet nog dat ik het ijskoud had. Mijn hele lijf bibberde en ik kon het niet stoppen. Dat is de hele dag zo gebleven. Ik heb de kast met warme moltons helemaal opgemaakt :) Elke keer kreeg ik weer een nieuwe warme deken, of zelfs3! De magnesium die ik nog steeds kreeg is meteen stopgezet. Ik kreeg een extra infuus in mijn andere hand met vocht. Ik voelde me afschuwelijk en ik had overal pijn. Ze hebben voor de zekerheid gecheckt of ik geen longembolie had. Maar dat was niet het geval. Ik bloedde niet echt, dus daar maakten ze zich niet druk om. Mijn baarmoeder was goed hard. En ik kwam weer een beetje bij. Maar om 10.00 was het weer raak. Ik voelde me weer zo slap. Weer het bed achterover, weer extra vocht in het infuus, weer een bloeddruk van 47/31. Maar nog steeds leek er niks aan de hand te zijn. Tot een klein uur later ik opeens heel erg begon te bloeden. Direct hebben ze de noodbel ingedrukt en kwam iedereen aanracen. Voor mijn gevoel stond de kamer vol met mensen maar ik heb ze niet gezien. Ik had dat zuurstofding op en lag met mijn hoofd achterover en mijn ogen dicht. Ik voelde steeds heel veel warm vocht uit me stromen. Ik hoorde het zelfs op de grond stromen! Het was een nachtmerrie. Het enige wat ik dacht was "Dit was het dan, ik ga dood." Totdat ik zag dat het met Nicki ook niet helemaal lekker meer ging. Die wilde even op de grond gaan liggen en was in paniek om mij. Toen heb ik nog gezegd tegen hem "het komt wel goed hoor, maak je geen zorgen. Gaat het wel goed met jou?" Er werden 4 zakken bloed in me leeggeknepen en allerlei medicijnen om mijn baarmoeder te laten samentrekken, want die bleek niks meer te doen. En tegen 13.00 was ik er weer redelijk bovenop.

Josephine deed het ondertussen fantastisch goed. Ze had een Apgarscore van 9/10. Ze was lekker warm aangekleed en lag rustig in een wiegje. Nicki heeft haar het eerste flesje gegeven, want ik mocht in verband met de medicijnen geen borstvoeding geven (weer een tegenvaller!).

En eindelijk, om 15.00 uur mocht ik weer wat eten en drinken en at ik mijn allereerste beschuitje met roze muisjes. Nou ja, niet echt de allereerste want wij oefenden thuis al maanden! Maar wel de eerste sinds Josephine geboren was. Nicki had het beschuitje in kleine stukjes gebroken en stopte stukje voor stukje in mijn mond. Ik kon zelf helemaal niks meer. Ik had koorts en voelde me zo slap. Ik heb me nog nooit eerder zo gevoeld en ik hoop dat dit ook de laatste keer was.

Elke dag ging het gelukkig weer beter. En langzaam maar zeker mochten de infusen eruit, de katheter eruit en kon ik zelfs weer rechtop zitten en langzaam naar de badkamer schuifelen. Na 3 dagen niet douchen was dat ook echt weer heerlijk om te doen!

Het mooiste moment was op maandag toen ik eindelijk mocht beginnen met de borstvoeding. Josephine had meteen door hoe het moest en die middag weigerde ze zelfs de bijvoeding in het flesje. Wat een geweldig moment! Weer een gevoel van geluk. Heerlijk!

Op woensdag mochten we naar huis. Nicki heeft me geweldig goed geholpen en ook onze kraamverzorgster Mariëlle was fantastisch. Ze heeft me ongelooflijk verwend met fruitcocktails, goede gesprekken en een geweldige verzorging van Josephine. Echt fantastisch. Helaas kon ik nog helemaal niet voor mezelf zorgen toen ze weer weg moest. En ook Nicki moest weer werken. De crisisopvang kwam eraan te pas, maar uiteindelijk leek het de beste oplossing om bij mijn ouders te gaan logeren. Daar hebben we nog twee weken gebivakkeerd totdat ik me eindelijk weer goed genoeg voelde om voor mezelf en mijn mooie meisje te zorgen. We zijn ontzettend verwend door mijn lieve papa en mama. Mijn moeder heeft zelfs een week lang de nachtvoedingen op zich genomen zodat wij goed konden slapen. Super bedankt daarvoor mama!

En nu, na ruim 6 weken, kan ik eindelijk ook echt genieten van dit absolute wonder. De ellende in het ziekenhuis (waar ze me trouwens echt fantastische verzorgd hebben, hulde aan het geweldige team van het Reinier de Graaf in Delft) heeft nu een beetje een plekje gekregen. Mijn ijzergehalte is weer bijna wat het moet zijn en het eiwit in mijn urine is een stuk gedaald en ook daar hoef ik me geen zorgen meer om te maken. Ik ben er nog lang niet. Ik ben nog snel moe en slap, maar het gaat elke week een beetje beter. En onze prachtige dochter maakt echt alles goed! Wat een prachtig, leuk, vrolijk meisje hebben wij gekregen. En wat hebben wij ontzettend veel te danken aan de artsen van het Reinier de Graaf en het Diaconessehuis.

Onze mooie dochter

Josephine Anna Elisabeth.

Eindelijk genieten!

Nu ben ik 39 weken zwanger. Doppertje zal binnenkort wel geboren worden. Net nu ik er eindelijk echt van kan genieten! Toegegeven, ik pas echt niks meer behalve die suffe zwarte joggingbroek. Dus zo'n stralende en modieuze zwangere ben ik niet. Maar ik voel me goed. Eindelijk. Ik geniet van het getrappel en geduw en gedraai. Ik geniet ervan om naar mijn bolle buik te kijken. Om er lekker mee te knuffelen en te spelen en om dan reactie terug te krijgen. Ik geniet van de rust in huis omdat alles klaar is en lekker schoon (dankjewel Nicki!). Eindelijk is het leuk! Wat geweldig dat ik dit ook even mag voelen. Dat er toch een roze wolkje verstopt zat, ook al is het aan het eind.

Twee weken geleden hadden Nicki en mama een babyshower georganiseerd. En stiekem, zonder dat Nicki het wist, had ik met mama ook voor hem iets georganiseerd. Een echte papatraining! Hij heeft kunnen oefenen met de maxi-cosi (aandachtspuntje) en met aankleden (natuurtalent). Luier verschonen en voorlezen gingen hem ook heel goed af. Super! En ik heb samen met lieve vriendinnen en familie een boxkleed gemaakt voor in onze ronde box. Het is zo mooi geworden! Borreltje (sapje) na afloop met lekkere hapjes. Het was echt een supergezellige middag.

En nu is het dan verder afwachten. Want wat doe je eigenlijk die laatste weken? Wandelen en fietsen gaan niet meer. Slapen doe ik meestal van 6 tot 12 's ochtends en soms 's nachts nog een paar uurtjes. Af en toe komt er iemand thee drinken wat heel gezellig is. Maar ja, iedereen werkt gewoon. Dus ik lees een beetje, ben totaal verslaafd aan dat stomme Facebook spelletje en ik lig gewoon op de bank te niksen en een beetje met mijn buik te kroelen. Wanneer zou het komen? Zou ik het meteen in de gaten hebben of zou ik nog twijfelen? Gebeurt het 's nachts of overdag? Hoe begint het überhaupt?

Ik ben blij dat ik nog steeds heel ontspannen naar de bevalling uitkijk. Misschien ten onrechte, dat weet ik pas achteraf. Maar ik geloof gewoon dat dat wel goed komt, dat ik dat wel kan. Iedereen om me heen is zenuwachtig. Zodra ik iemand bel denkt degene aan de andere kant van de lijn dat het kind er al bijna uitkomt... En ik maak mezelf helemaal niet druk. Grappig eigenlijk. De hele zwangerschap was stressvol en nooit onbezorgd en nu ben ik de rust zelve. Hoe is het mogelijk!

 Ik geniet, eindelijk, en ik vind het heerlijk. 

 

Bellypaint gemaakt door mijn broer, RSVisuals.

Tonnetje rond

Ik heb al een tijdje niks geschreven. Het is nog steeds anders dan ik had verwacht om zwanger te zijn. Sinds een maand werk ik niet meer, dat werd echt te zwaar. Mijn buik voelde elke dag aan als een kanonskogel, en dat voelt bijzonder onaangenaam. Vond mijn verloskundige ook niet leuk. Ook al mis ik de kindjes van mijn werk wel, ik sjouw mijn eigen spartelende druktemaker de hele dag rond en daar gaat mijn meeste aandacht naartoe.

Ik las ergens dat men zegt dat zwangerschapsdementie niet bestaat. Dat zou kunnen natuurlijk. Misschien is het niet echt dementie. Één ding weet ik wel, ik vergeet vreselijk veel! Dus hoe ze het ook willen noemen, ik ben zwanger en vergeet zo ongeveer alles. Conclusie: het bestaat. Ik ben ook heel erg onhandig geworden. Ik ben normaal gesproken geen kliederaar, nu zitten mijn shirtjes vol vlekken. Ik snijd ook normaal gesproken niet in mijn vingers, nu kreeg mijn duim een prachtige snee van links naar rechts. Alsof hij een mond heeft... (Annemarie, bedankt voor je fantastische redding!)

Emoties gaan alle kanten op. Soms zo gelukkig dat ik dit mee mag maken, dat er een minimensje in mij groeit. Het is geweldig! Ik had de hoop al een beetje opgegeven, en toch is het gelukt. Wat ben ik daar dankbaar voor. Maar soms is het gewoon zwaar om zwanger te zijn. Mijn bekken wiebelt alle kanten op met pijnlijke liezen en heupen als gevolg. Maagzuur is standaard. Slapen in bed lukt niet, alleen met een berg kussens op de bank maak ik wat uurtjes. En die hormonen... Wat heb ik een kanjer van een man dat hij daar mee om kan gaan! (Of goed acteert alsof...)

Het kamertje van de dopper is helemaal af. Dopper heeft al een dijk van een garderobe. Ik ben benieuwd of dopper alles in ieder geval één keer aan kan trekken voordat het niet meer past. Oma's en schoonzus helpen lekker mee met de garderobe uitbreiding. En Nicki heeft minstens net zoveel nesteldrang als ik! Het hele huis is weer aangepakt. Nieuwe badkamer en toilet zodat we met de dopper lekker in bad kunnen. We hebben de keuken van onder tot boven uitgesopt. De werkkamer wordt werk-/speelkamer en de huiskamer hebben we omgegooid zodat er lekker veel plek is voor de box en het speelkleed en de blokkenkar en.... Ja, nesteldrang bestaat dus ook.

Doppertje is trouwens een lekker druk kind. Koppeltje duikelen en ribbenkastvoetbal zijn favoriet. En om de haverklap heeft het de hik :) Dat is een heel grappig gevoel (ook om 3 uur 's nachts). Ik ben heel benieuwd wat voor kindje het straks zal zijn. Net zo druk als in mijn buik? En hoe zal het eruit zien? Op de echo van vorige week was het een beetje aan de kleine kant nog, bijna 1600 gram in plaats van 1800 gram. De echoscopiste zei "een kip legt altijd eerst een klein eitje". Vervolgens kreeg ze een driedubbele karatetrap tegen het echoapparaat.

Mijn buik is al mooi tonnetje rond nu. Hierbij nog even een 32 weken buikfoto :)

Grappig trouwens (vind ik zelf). Nu ik moeder ga worden hebben de moedervlekjes op mijn lijf zich verdrievoudigd! Toeval?

"Himmelhoch jauchzend zum Tode betrübt"

Wat is zwanger zijn anders dan ik me had voorgesteld. Wauw! Ik had altijd gedacht dat het 9 maanden feest zou zijn. Zo'n mooie bolle buik, genieten van alle aandacht, oneindig verliefd en zweverig van winkel naar winkel om de mooiste kleertjes te kopen. Hahaha :) Die bolle buik komt pas als je de helft al gehad hebt. Natuurlijk ben ik oneindig verliefd, tussen de huilbuien door. Want man, wat kunnen hormonen een draken zijn zeg! Het is dat ik ze nodig heb om het kindje te laten groeien, maar anders zou ik ze zonder pardon de deur uit zetten. En waarom hè? Waarom krijg je huilbuien als je eigenlijk blij bent? Waarom word je kattig als je je ook zweverig gelukkig voelt?


Gelukkig was de 20 weken echo uitstekend en ook de afspraak vandaag bij de verloskundige was weer volgens het boekje. De dopper groeit perfect gemiddeld, met extra lange benen en vingers :) En we weten ook al wat het is, maar we zeggen niks! Althans, we doen een leuke poging om ons mond niet voorbij te praten, maar dat gaat wel eens mis. Voor de ouders en broer en zus konden we het nog geen dag geheim houden, dus dat hebben we ook maar opgegeven... Haha. Het leuke is dat we nu gericht kleertjes kunnen kopen, en daar word ik als aanstaande moeder heeeeel erg gelukkig van. De oma's trouwens ook!

Ach, ik neem de bandenpijn, de huilbuien, vermoeidheid en maagzuur maar voor lief. Als ik ons kindje voel schoppen en koppeltje duikelen in mijn buik, voel ik me gewoon hartstikke gelukkig. Wat een wonder!

17 weken

Vandaag alweer 17 weken zwanger! De tijd gaat best snel. Ik leef van maandag tot maandag :) Elke maandag is er weer een week voorbij. Heel soms voel ik het kindje bewegen. Kleine plopjes in mijn buik. Nog niet echt heel duidelijk, maar het is een begin. Heerlijk vind ik dat gevoel! De leuke momenten gaan gelukkig steeds vaker overheersen. Het treurige raakt langzaam maar zeker steeds meer op de achtergrond. Het voelt wel gek om losgelaten te zijn door het ziekenhuis. Mijn eerste afspraak met de verloskundige staat gepland over een week. Dan zijn we dik 4 weken aan ons lot overgelaten... Voor anderen de normaalste zaak van de wereld, voor ons even wennen. De week daarna, met 19 weken, hebben we een uitgebreide echo. Dat kan onze verloskundigenpraktijk kennelijk niet dus daarvoor moeten we naar de echopraktijk. En ik geloof dat we ook maar een pretecho gaan boeken. Gewoon, omdat het kan :)

Roelof (sorry, OOM Roelof) heeft een geweldige muurschildering gemaakt in de babykamer. Het is zo lief geworden. Als je ook zo'n geweldige schildering wilt, moet je even zijn site bekijken. Hij kan echt alles maken! Je favoriete foto, tropische eiland, stripfiguren, een naam, gewoon een mooie achtergrond, You Name It! Trouwens ook heel cool voor een kinderfeestje :) Stoere jongens en meiden mogen dan hun eigen graffiti kunstwerk maken. Veeeel leuker dan naar de bioscoop of de ballenbak. (Geloof me, ik werk met stoere kinderen, ik kan het weten...)

Ik vroeg me laatst af hoe de ideale man eigenlijk is. Een man die een half uurtje eerder uit zijn werk komt om een kopje thee voor me te zetten als ik me niet lekker voel. Een man die 's avonds naar de supermarkt rent, na een lange werkdag, om te zorgen dat de katten ook nog kunnen eten. Een man die bijna elke avond het eten op tafel zet. Mijn buik insmeert omdat hij dat zo leuk vindt. Meegaat naar elke afspraak in het ziekenhuis en alle afspraken bij de verloskundige en de echopraktijk al in zijn agenda heeft gepland. Zelf ook geen filet americain meer eet uit solidariteit. Romantische chickflicks met me kijkt op zaterdagavond. En dan is mijn overheerlijke conclusie dat die man precies mijn man is :) Wist ik natuurlijk al, maar toch heerlijk om nog een keer achter te komen. Bij deze: Bedankt liefste!!

14 weken

Ruim 14 weken zijn er voorbij. Afgelopen maandag waren we bij de gynaecoloog voor ons eindgesprek. Hij bepaalt dan of we weg mogen uit het ziekenhuis en verder als een 'normaal koppel' naar een verloskundige mogen voor de rest van de zwangerschap.

Dr. Jansen liet ruim 3 kwartier op zich wachten. Hij zal wel heel belangrijk zijn dat zijn afspraken zo enorm uitlopen. Uiteindelijk waren we aan de beurt. Na een kort praatje waarin hij zei dat we klaar zijn in het ziekenhuis en verder gewoon naar een verloskundige kunnen, was het tijd voor de echo.

"Ga maar liggen, we doen een buikecho" (eindelijk!!). Zo'n lekkere koude flatsh met gel op mijn buik, echokop erop en kijken maar. "Ja, kijk, hoofdje, armpjes, beentjes, hartje, even luisteren, ja klopt goed. Nou gefeliciteerd, mooi kind." ... Wow! Zo'n snelle echo heb ik echt nog nooit gehad! Óf we zijn nogal verwend met de uitgebreide, liefdevolle en enthousiaste echo's bij de IVF afdeling, óf dr. Jansen wilde gewoon even wat verloren tijd inhalen zodat hij ook nog kon lunchen voordat de volgende afspraken voor de deur zouden staan. Gelukkig heeft hij nog 1 echoplaatje geprint, want ik kan niet zeggen dat we tijdens de echo erg veel zagen. We herkennen het inmiddels wel, maar het ging zo snel! Ach, het goede nieuws is dat alles goed is en dat we weg mogen.

Ik heb de eerste drie maanden niet als leuke maanden ervaren. Wat ik niet verwacht had! Ik heb altijd gedacht dat alles vergeven en vergeten zou zijn zodra het eenmaal gelukt was. Dat ik dan dolgelukkig zou zijn en elke dag mijn stralende lach niet van mijn gezicht zou kunnen krijgen. De eerste dag was dat ook zo. Maar de drie maanden daarna niet meer. Af en toe voelde ik me heel blij, maar meestal voelde ik me doodongelukkig. Vooral als mensen tegen me zeiden "nou meid, heerlijk hoor, en nou lekker van genieten he!" Dat zijn moeilijke momenten. Ben ik nou gek? Ik kan er nog niet van genieten. Als je teleurstelling op teleurstelling gewend bent, dan is zo'n gigantisch wonder niet te bevatten. Zelfs nu denk ik af en toe nog dat het een droom is. Dat iedereen me voor de gek houdt met nepfilmpjes van echo's van anderen.

Ik kan niet goed uitleggen waarom ik me niet gelukkig voelde. Angst dat het alsnog fout zou gaan. Angst eigenlijk voor alles. Straks blijk ik toch nog een waardeloze moeder te zijn. Heb ik al die moeite gedaan omdat ik denk dat ik het kan, dat ik een goede moeder zal zijn, blijkt opeens dat ik er niks van bak!

Gelukkig zijn de ergste slechte buien nu over, zo lijkt het in ieder geval, en kan ik af en toe al echt even genieten van de bobbel onder mijn t-shirt. Ik heb voor mezelf toen ik 12 weken zwanger was een ketting gekocht. Een lange ketting met een hangertje van een levensboom en een klein Swarovski kraaltje. Ik draag hem elke dag, gewoon om mezelf eraan te herinneren dat het echt is. En ik ben elke dag even bezig in de babykamer. Schilderen, stofjes uitzoeken, ontwerpen hoe het moet worden en vooral nog veel meer schilderen.

Het kamertje wordt al heel mooi, nou ja, in mijn hoofd wordt het al heel mooi. In het echt is er nu een betonnen vloer met lijmresten, kale muren en een lelijk plafond. Maar voor mij begint het al vorm te krijgen. Van papa en mama heb ik een tijd geleden een antiek houten kastje gekregen. Dat heb ik opgeknapt en in een heel mooie kleur grijs geschilderd. Ik had ook nog een laag boekenkastje dat van de moeder van opa Wim is geweest. Dat heb ik ook in die mooie kleur grijs geverfd. En een bordenrekje uit de familie wordt een boekenrekje, ook grijs. Allemaal familiemeubeltjes die een nieuw leven krijgen en samen de basis vormen van onze babykamer. Verder is er veel wit en groen, een beetje ijsblauw en een klein beetje rood. Stoer voor een jongetje, vrolijk voor een meisje. Ja, ik zie het al helemaal voor me. Zo mooi. Nu staan alle geverfde meubeltjes in de huiskamer. Af en toe leg ik er wat kleertjes bij en het aankleedkussen ligt er per ongeluk heel toevallig ook al op...

Was het maar vast kerst, dan hoefde ik niet meer zo lang te wachten.

Filmpje van de derde echo, ruim 10 weken

Wat was het weer heerlijk. We zijn zo vreselijk verliefd. Gisteren hadden we alweer de derde echo! Onze lievelingsarts, dokter Lenie, was er weer. Zij heeft onze hele laatste poging gedaan.

'Maak maar een filmpje hoor met je telefoon' zei ze. Dat hebben we deze keer dus ook gedaan. En hier is 'ie (in verkorte versie...)! Onze kleine dopper, bewegend en wel :)

Ik vind het idee wel heel bizar. Er groeit een mensje in mij, maar ik voel er niks van. Het maakt je alleen maar heel erg moe. En het is nu toch al 44 mm! Een AA batterijtje ongeveer, maar dan zonder energie...

We mogen nu nog één keer terug naar de IVF afdeling voor de 12-weken echo. Daarna langs de opper-gynaecoloog die gaat bepalen of we weg mogen uit het ziekenhuis of dat we verder bij hem onder controle blijven. Enthousiast zei ik tegen dokter Lenie 'tot over 2 weken dan!'. Maar toen keek dokter Lenie me aan en zei dat ze de volgende keer op vakantie is, dus dat we haar niet meer zullen zien... Oh nee! Anderhalf jaar lang hou ik me sterk in het ziekenhuis, nooit een traan gelaten, maar als Lenie zegt dat we haar niet meer zullen zien breek ik opeens. Ik vraag of ik haar een knuffel mag geven en dat vindt ze prima. Ik probeer nog dankjewel te zeggen maar nu heb ik zo'n brok in mijn keel dat het er niet echt meer uit komt. Nicki staat ook met tranen in zijn ogen. Wat hebben we in de afgelopen tijd een band opgebouwd met haar. Nooit meer, nooit meer gaan we haar vergeten, de meest fantastische arts die er is, lieve dokter Lenie!