Ruim 14 weken zijn er voorbij. Afgelopen maandag waren we bij de gynaecoloog voor ons eindgesprek. Hij bepaalt dan of we weg mogen uit het ziekenhuis en verder als een 'normaal koppel' naar een verloskundige mogen voor de rest van de zwangerschap.
Dr. Jansen liet ruim 3 kwartier op zich wachten. Hij zal wel heel belangrijk zijn dat zijn afspraken zo enorm uitlopen. Uiteindelijk waren we aan de beurt. Na een kort praatje waarin hij zei dat we klaar zijn in het ziekenhuis en verder gewoon naar een verloskundige kunnen, was het tijd voor de echo.
"Ga maar liggen, we doen een buikecho" (eindelijk!!). Zo'n lekkere koude flatsh met gel op mijn buik, echokop erop en kijken maar. "Ja, kijk, hoofdje, armpjes, beentjes, hartje, even luisteren, ja klopt goed. Nou gefeliciteerd, mooi kind." ... Wow! Zo'n snelle echo heb ik echt nog nooit gehad! Óf we zijn nogal verwend met de uitgebreide, liefdevolle en enthousiaste echo's bij de IVF afdeling, óf dr. Jansen wilde gewoon even wat verloren tijd inhalen zodat hij ook nog kon lunchen voordat de volgende afspraken voor de deur zouden staan. Gelukkig heeft hij nog 1 echoplaatje geprint, want ik kan niet zeggen dat we tijdens de echo erg veel zagen. We herkennen het inmiddels wel, maar het ging zo snel! Ach, het goede nieuws is dat alles goed is en dat we weg mogen.
Ik heb de eerste drie maanden niet als leuke maanden ervaren. Wat ik niet verwacht had! Ik heb altijd gedacht dat alles vergeven en vergeten zou zijn zodra het eenmaal gelukt was. Dat ik dan dolgelukkig zou zijn en elke dag mijn stralende lach niet van mijn gezicht zou kunnen krijgen. De eerste dag was dat ook zo. Maar de drie maanden daarna niet meer. Af en toe voelde ik me heel blij, maar meestal voelde ik me doodongelukkig. Vooral als mensen tegen me zeiden "nou meid, heerlijk hoor, en nou lekker van genieten he!" Dat zijn moeilijke momenten. Ben ik nou gek? Ik kan er nog niet van genieten. Als je teleurstelling op teleurstelling gewend bent, dan is zo'n gigantisch wonder niet te bevatten. Zelfs nu denk ik af en toe nog dat het een droom is. Dat iedereen me voor de gek houdt met nepfilmpjes van echo's van anderen.
Ik kan niet goed uitleggen waarom ik me niet gelukkig voelde. Angst dat het alsnog fout zou gaan. Angst eigenlijk voor alles. Straks blijk ik toch nog een waardeloze moeder te zijn. Heb ik al die moeite gedaan omdat ik denk dat ik het kan, dat ik een goede moeder zal zijn, blijkt opeens dat ik er niks van bak!
Gelukkig zijn de ergste slechte buien nu over, zo lijkt het in ieder geval, en kan ik af en toe al echt even genieten van de bobbel onder mijn t-shirt. Ik heb voor mezelf toen ik 12 weken zwanger was een ketting gekocht. Een lange ketting met een hangertje van een levensboom en een klein Swarovski kraaltje. Ik draag hem elke dag, gewoon om mezelf eraan te herinneren dat het echt is. En ik ben elke dag even bezig in de babykamer. Schilderen, stofjes uitzoeken, ontwerpen hoe het moet worden en vooral nog veel meer schilderen.
Het kamertje wordt al heel mooi, nou ja, in mijn hoofd wordt het al heel mooi. In het echt is er nu een betonnen vloer met lijmresten, kale muren en een lelijk plafond. Maar voor mij begint het al vorm te krijgen. Van papa en mama heb ik een tijd geleden een antiek houten kastje gekregen. Dat heb ik opgeknapt en in een heel mooie kleur grijs geschilderd. Ik had ook nog een laag boekenkastje dat van de moeder van opa Wim is geweest. Dat heb ik ook in die mooie kleur grijs geverfd. En een bordenrekje uit de familie wordt een boekenrekje, ook grijs. Allemaal familiemeubeltjes die een nieuw leven krijgen en samen de basis vormen van onze babykamer. Verder is er veel wit en groen, een beetje ijsblauw en een klein beetje rood. Stoer voor een jongetje, vrolijk voor een meisje. Ja, ik zie het al helemaal voor me. Zo mooi. Nu staan alle geverfde meubeltjes in de huiskamer. Af en toe leg ik er wat kleertjes bij en het aankleedkussen ligt er per ongeluk heel toevallig ook al op...
Was het maar vast kerst, dan hoefde ik niet meer zo lang te wachten.
