De Pauw

Vorig jaar werd mijn moeder uitgenodigd voor een verjaardag van een vriendin van mijn ouders. Deze vriendin heet Ellis en was op 16 mei 2008 onze trouwambtenaar. Mama wilde graag naar de verjaardag gaan en vroeg mij mee. Er zou een vrouw komen uit India om een lezing te geven over bijzondere shawls en hoe ze deze maakten met speciale batik technieken. Interessant leek mij, dus ik zei dat ik mee zou gaan. Een zeer dierbare vriendin van Ellis en mijn ouders was kort voor deze verjaardag overleden, daarom wilde ze de verjaardag niet uitbundig vieren, maar met iets bijzonders.

Een paar dagen voor de verjaardag belde mama me op en zei dat ze helaas niet naar de verjaardag kon gaan, maar dat Ellis het vast wel heel leuk zou vinden als ik wel zou komen. Mijn cadeautje lag al klaar, dus ik ben gegaan. Ik was wel heel benieuwd eigenlijk naar de lezing.

Ik kwam binnen en ik kende niemand behalve Ellis. Spannend. Toen iedereen binnen was vertelde Ellis dat de vrouw uit India geen visum had gekregen en niet had kunnen komen. Maar ze wilde ons niet teleurstellen en toch een beetje haar verjaardag vieren, daarom had ze zelf een lezing voorbereid. Nu moet je weten dat Ellis heel vaak naar Nepal gaat en een zeer begaafd verhalenvertelster is, dus nu was ik nog meer benieuwd! Ik ben zelf met Nicki ook in Nepal geweest, 2 jaar geleden, en het is leuk om dingen te herkennen in wat zij vertelt.

Lang geleden, leefden er een prins Rama en prinses Sita. De tijd van de Ramayana. In deze tijd is ook de Madhubani schilderstijl ontstaan, ook wel Mithila genoemd. Mithila is een regio in Nepal.

Deze schilderkunst kent een lange traditie. Het zijn vooral vrouwen die de voorstellingen schilderen. Vroeger schilderden ze alleen op de muren van de hut, tijdens festivals, religieuze en sociale gebeurtenissen (een geboorte, huwelijk). Tegenwoordig schilderen ze ook op lappen stof, papier en canvas.

De schilderingen hebben religieuze motieven (goden als Krishna, Lakshmi, Hanuman of Kali), sociale gebeurtenissen als het huwelijk of onderwerpen uit de natuur (de zon, tijgers). Het schilderen van goden heeft een meditatieve betekenis, het is een manier om met de af te beelden god 'in contact' te treden. De schilders gebruiken kleurstoffen afkomstig van planten. De voorstellingen hebben geen witte plekken: elke lege plek wordt opgevuld met bloemen, dieren of geometrische figuren.

Wauw, wat een bijzondere lezing. Ellis had een hele presentatie gemaakt met foto's van vrouwen aan het werk, hutjes die volledig beschilderd zijn en de kunst van het verf maken van natuurlijke ingrediënten. Super interessant! Maar ze had ook wat voorbeelden meegenomen van de kunstwerken die ze in de loop der jaren verzameld had. En toen liet ze de mooiste van allemaal zien! Een pauw, zo prachtig. Een paarse kop met groene, lichtblauwe en oranje veren. En daaromheen groene bladeren. Wauw, ik was verliefd op die pauw! Zo ontzettend mooi. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden.

En toen kwam de mooiste verrassing. Omdat de vrouw uit India niet had kunnen komen (ik was haar allang vergeten...), wilde ze een kunstwerk verloten onder alle gasten (ongeveer 50). Het was De Pauw. Direct had ik het gevoel, die pauw hoort bij mij. Er ging een grote schaal rond met allemaal lootjes. Op één van de lootjes stond een tika (een stip). De schaal ging rond en ik had mijn oog op één lotje. Dat is mijn lootje. Toen de schaal bij mij was lag het er nog steeds en ik pakte het. Ik voelde dat het het lootje was dat ik moest pakken. Het klopte gewoon. Zo'n gevoel heb ik nooit eerder gehad. Iedereen had zijn lootje gepakt en we mochten het tegelijk open vouwen. En daar stond hij, de tika. Op mijn lootje! Ik had het lootje gepakt dat bij De Pauw hoorde. Meestal zeggen mensen dan, "ik kon het niet geloven!" Maar dat was niet zo, ik kon het wel geloven. Ik wist het, De Pauw hoort bij mij.

Het bijzondere is dat De Pauw jarenlang bij de vriendin die kort daarvoor overleden was heeft gehangen. Zij heet Pauline en ze was een waanzinnige vrouw.

Nu hebben we De Pauw in laten lijsten en hij hangt boven de piano. Alsof hij daarvoor gemaakt is. Ik ben zo blij met De Pauw. Ik krijg er maar geen genoeg van. Ik kan er uren naar kijken. En alle kleuren in De Pauw komen terug in ons huis. Toeval? Nee, onmogelijk! Wat mij betreft een duidelijk geval van "meant to be!

Onze grote wens

Iedereen die ons een beetje kent weet het wel, wij hebben één grote wens. De grootste Wens der Wensen. Een kindje van ons samen. Dat wensen we al een hele tijd. Maar onze wens is nog niet uit gekomen (anders had iedereen dat allang geweten!).

Zo moeilijk kan het toch niet zijn? We zitten nu precies in zo'n leeftijd dat al onze vrienden en kennissen kinderen krijgen. Echt waar, de één na de ander bevalt van mooie, gezonde kinderen. Allemaal schatjes om te zien. We worden binnenkort zelfs oom en tante, weer een klein hummeltje erbij. Ok, het is niet van ons, maar we zijn nu al zo supertrots en verliefd. Maar kennelijk is het dus niet zo moeilijk.

Regelmatig horen we "je hebt er maar één nodig!" Normaal gesproken is de concurrentie onder de zwemmertjes moordend. Met z'n miljoenen tegelijk zwemmen ze voor hun leven... letterlijk! Misschien gaat het daar dan toch fout. Deze zwemmertjes zijn zich er wellicht bewust van dat ze niet de enige zijn, dat ze echt gigantisch hun best moeten doen, alles moeten geven wat ze in zich hebben. Alleen de allerbeste, sterkste, geweldigste zwemmer is de kampioen. Ja, dat is denk ik het euvel. Onze potentiële kampioen heeft niet echt veel concurrentie... of eigenlijk géén concurrentie. Onze kampioen denkt misschien wel "Ik ben toch wel de kampioen, wat zal ik me druk maken zeg. Ik kijk onderweg nog even rond, nog even langs de kapper. Oh, ben ik te laat? Nou ja, geeft niet toch. Volgend keer dan maar." En dat denkt hij elke keer, want heel veel geheugen zal er wel niet in passen. Hij is allang vergeten dat hij de bus niet haalt als hij zo traag is, dus is hij gewoon weer net zo traag als de vorige keer. En zo blijf de arme stakker de bus missen. En blijven wij met onze grote wens zitten.

Nu is alle romantiek eraf. Al een half jaar zijn we vaste klant bij het Diaconessenhuis in Voorburg. Het ene onderzoek na het andere. We zijn allebei al meerdere malen binnenstebuiten gekeerd. Onze luie kampioen is de boosdoener. Leek hij maar wat meer op zijn vader! Die kan niet stilzitten, is altijd actief. Jammer dat die eigenschappen kennelijk niet vanaf het begin af aan erfelijk zijn.

11 augustus is voor ons een heel belangrijke dag. Dan hebben we ons officiële intakegesprek voor ICSI: Intracytoplasmatische Sperma Injectie. Jaja, dat klinkt goed! Muziekje aan, kaarsjes erbij... hoewel, wij zullen er helemaal niet bij zijn! Iemand gaat in een lab die luie donder gewoon injecteren in mijn eitje, terwijl wij op ons werk zitten of aan het squashen zijn. Tja, zo kan het ook. Romantisch, nee. Spannend, zeker wel! De zenuwen zitten nu al in mijn keel. Ik tel af tot de elfde. Zou er een wachtlijst zijn? Hoe lang moeten we wachten tot het echt gaat gebeuren? Zou het vervelend of pijnlijk zijn? Ik heb al van alles gelezen over het bij jezelf injecteren van hormonen en eitjes die uit je eileider gezogen worden. Brrr. Ja, dat is zeker spannend! Mensen waarschuwen al dat het veel energie zal gaan kosten. Dat kost het nu al! En we zijn nog niet eens echt begonnen... We hebben alleen nog maar een intakegesprek! Geduld is een schone zaak. En had ik het niet al, dan zou ik het nu zeker wel geleerd hebben!

Één ding is zeker: over dit kindje is heel goed en lang nagedacht, de beslissing is weloverwogen genomen en dit kindje is meer dan gewenst!