Op 2 maart 2013 is onze lieve, prachtig mooie dochter Josephine geboren. Dit is het verhaal van haar geboorte. Met details. Als je dat niet wilt weten, lees dan gewoon niet verder.Op maandag 25 februari was ik uitgerekend. Precies 40 weken zwanger. Van tevoren hebben veel mensen voorspeld dat ze vast eerder geboren zou worden. Mijn buik was enorm groot! Maar nee, deze kleine dame bleef lekker zitten. Op dinsdag weer naar de verloskundige geweest. Mijn bloeddruk was nog steeds wat aan de hoge kant, maar ja, dat was het eigenlijk de hele zwangerschap wel. Verder voelde ik me nog wel redelijk, dus gewoon afwachten. De volgende dag voelde ik me niet meer lekker, en belde met de verloskundige. "Sluit even uit dat er iets aan de hand is" zei ik door de telefoon. Maar ze zijn heel verstandig in die praktijk, en dat doen ze dus niet. Toch maar even langs gegaan. De verloskundige kon niets vinden wat niet in de haak was, maar haar instinct werkte waarschijnlijk toch erg goed en ik mocht meteen doorrijden naar het ziekenhuis. Grrr, de laatste plek waar ik wilde zijn op dat moment, maar goed. Dan moesten ze daar maar even uitsluiten dat er iets aan de hand was (naïef of hoopvol?). In het ziekenhuis werd meteen mijn urine en bloed gecheckt om te kijken of ik zwangerschapsvergiftiging had. In een kamer met 3 andere meiden werd ik aan de monitor gelegd en elke 5 minuten werd mijn bloeddruk gemeten. Het enige wat ik dacht was "ik wil NU naar huis!" Ik stond op het punt om te zeggen dat het allemaal heus wel meeviel en dat ik best weer naar huis kon. Maar ik had ook wel gezien dat mijn handen en voeten vreselijk opgezwollen waren en de vingers van mijn rechterhand tintelden de hele tijd. Zelfs mijn gezicht was opgeblazen en mijn ogen werden een beetje dichtgeduwd. Eigenlijk was dat al weken zo, maar de verloskundige vond het niet eerder alarmerend dus ik heb er niet over gemopperd.
Na een uur of 2 waren alle meiden van mijn kamer alweer naar huis, en ik lag er nog steeds. Mijn bloeddruk was rond de 135/95. En dat is dus echt te hoog. Ik had nog de hoop dat ik die avond ook weer gewoon naar huis mocht, maar een gynaecoloog kwam bij me en vertelde me dat ik niet meer naar huis ging voordat mijn kind geboren was. Slik. Nog een keer slik. En toen ben ik maar gaan huilen want ik kreeg het niet meer weggeslikt. Ik had een mooie thuisbevalling in mijn hoofd! Ik had genoeg ziekenhuis gezien het afgelopen jaar. De kaarsjes en de muziek stonden al klaar! Alles voor de mooie thuisbevalling was geregeld. Voor de vorm had ik een koffertje ingepakt voor het ziekenhuis, maar ja, daar ging ik toch niet heen, dus ik had er niet echt heel erg mijn best op gedaan. En nu moest Nicki mijn koffertje ophalen en werd ik naar de kraamafdeling gebracht om mijn bevalling af te wachten. Echt alles in mij schreeuwde en huilde dat het zo niet moest gaan. Ik wilde naar huis! Niets liever dan gewoon weer naar huis, al voelde ik me nog zo beroerd.
Ik kwam op de kamer te liggen met een meisje van 17. Ze was hoogzwanger en zou de volgende dag ingeleid worden. De vader van haar kindje was een heeeel stuk ouder dan zij. En duidelijk niet haar vriendje... "Foutje", zei ze. Tja, dat kan ook. Het kan zo raar gaan in het leven. De één wil zo graag en dan lukt het niet, en de ander raakt na een gezellige avond met de verkeerde vent ongewenst zwanger. Gelukkig was ze er nu wel heel blij mee en keek ze erg uit naar haar dochtertje.
Nicki moest weer naar huis die avond en ik bleef achter met dat meisje. De verpleegster raadde me aan goed te slapen want morgen zou het wel een lange dag worden. Ik heb, dwars door alle slaaptabletten heen, ongelooflijk lang wakker gelegen. Ik lag aan de bloeddrukmeter die elke 10 minuten mijn arm afknelde en dat slaapt niet erg lekker. En dan ook nog zonder Nicki... wat een rotnacht. 24 uur lang moest ik mijn urine opvangen om te checken hoeveel eiwit er precies in zat. In 24 uur mocht het in totaal niet meer dan 300 mg zijn. Toen de verpleegster de volgende ochtend vroeg of ik lekker had geslapen kon ik alleen maar huilen. Het meisje van 17 werd van de kamer gehaald en de kamer was verder voor mij alleen. En Nicki mocht bij mij blijven slapen. Dat was beter voor mijn bloeddruk. Hij werd er niet lager van, maar ook niet nóg hoger.
En toen kwam ook de uitslag van de eiwitten. Ik had al meer dan 620 gram eiwitten in mijn urine. Pre-eclampsie was de conclusie. Zwangerschapsvergiftiging. 3-5% van de vrouwen die niet eerder zwanger zijn geweest ontwikkelen dat. Natuurlijk! Ik hoor bij dat piepkleine percentage. Geweldig.
Omdat mijn baby nog prima zat en nog niet eens helemaal ingedaald was, besloten ze om een beetje te helpen. Op donderdag begonnen ze met het inbrengen van tabletten om mijn baarmoedermond week te maken. Ze gingen de weeën niet opwekken omdat dat totaal nog geen zin had. Ze legden uit dat het zin heeft om tegen een deur te trappen die op een kiertje staat, dan gaat die deur wel verder open. Maar mijn deur was dicht en zat ook nog op slot, dus dan heeft trappen geen zin. Die weekmakers moesten de deur dus op een kiertje zetten. Die donderdag kreeg ik 3 keer zo'n tabletje, zonder resultaat. Het mocht maximaal 3 dagen duren en dan moesten er andere acties ondernomen worden. Vrijdag was weer hetzelfde verhaal. Na de 3 tabletten was er nog helemaal niets gebeurd. Nog niet een halve centimeter ontsluiting, niks. De gynaecoloog besloot om die dag nog een extra tablet in te brengen. Dat deed ze om 20.15. Om 20.45 voelde ik lichte weeën. Ik had vreselijk hoofdpijn van de magnesium en ik mocht paracetamol met codeïne, maar het hielp niet. Om 23.00 uur werd ik wakker en voelde ik de weeën nog steeds. Ze waren dus niet weggezakt! En nog steeds zat die ellendige bloeddrukmeter om mijn arm. Ik had er allemaal kleine bloeduitstortingen van.
Om 1.45 kon ik niet meer slapen. Ik werd wakker van behoorlijk heftige weeën. De verpleegster zei dat ze me een inslapertje zou geven (zo'n pilletje waar ik eerder al een nacht van wakker had gelegen...) en dat ik dan nog wel even verder kon gaan slapen. Ik heb geloof ik nogal grof duidelijk gemaakt dat ik hier heus niet meer doorheen ging slapen. Dus de gynaecoloog er weer bij en die constateerde dat ik al 3 cm ontsluiting had. Yes! Ik mocht naar de verloskamer gebracht worden. Dus daar gingen we, met bed en infuus en alle spullen die we bij ons hadden werden we van de ene kant van de verdieping naar de andere kant gebracht. Ik dacht eerst nog dat ik zelf moest lopen. Haha :) Naïeveling...
Ik heb superveel gehad aan de haptonomiecursus die ik heb gedaan. Ik heb me totaal gefocust op de weeën en geprobeerd om het maximale uit elke wee te halen. Ik had een soort mantra in mijn hoofd "open open open, zacht zacht zacht". En met Nicki had ik afgesproken dat hij op mijn rug moest duwen als ik een geluidje maakte. Wat een teamwork! Ik kan me weinig van de nacht herinneren. Een keer naar de wc, een keer overgeven en af en toe was het best wel behoorlijk pijnlijk maar dan probeerde ik te ademen naar de pijn toe en dan viel het mee.
Om 5.15 had ik 8 cm ontsluiting en die laatste weeën waren heftig. Ze volgden elkaar echt heel snel op, de hele nacht al. Maar voor mijn gevoel heb ik de meeste tijd geslapen. Dat zal ik vast niet gedaan hebben, maar ik was zo in trance dat ik er weinig van gemerkt heb. Om 5.45 kon ik het gevoel dat ik moest persen niet meer onderdrukken, mijn hele lijf trilde ervan. En mijn gevoel klopte, 10 cm en ik mocht gaan persen. Dat heeft nog anderhalf uur geduurd en ze hebben me geholpen met een knipje en de vacuümpomp. Ook dat viel me nog wel mee. Het hechten vond ik ondanks de verdoving geloof ik vervelender. Het is geen moment in me opgekomen om pijnstilling te vragen en ik had het ook niet nodig. Het ging gewoon heel goed.
Om 7.27 is ze geboren. JOSEPHINE ANNA ELISABETH. Ik weet nog dat de gynaecoloog tegen me zei "Catharine, doe je ogen open, hier komt ze!" Ik keek en ik zag eigenlijk niet heel veel. Alles was wazig, maar het gevoel zal ik nooit meer vergeten. Dat warme, natte lijfje dat op mijn buik werd neergelegd. Wat een gevoel van totale ontlading. En geluk. Ik voelde vooral geluk en opluchting. Eindelijk!
De placenta werd daarna ook heel snel geboren en ik werd snel gehecht. En Nicki mocht natuurlijk de navelstreng doorknippen. Een half uur heb ik zo gelegen met mijn mooie meisje in mijn armen. Puur genieten.
En toen werd de wereld opeens zwart. Ik zag sterretjes en voelde me heel beroerd. Josephine werd van me overgenomen en mijn bed werd achterover gedaan. Ik weet er bijna niks meer van. Ik kreeg zuurstof en ik heb achteraf gehoord dat mijn bloeddruk opeens daalde naar 50/20. Ik weet nog dat ik het ijskoud had. Mijn hele lijf bibberde en ik kon het niet stoppen. Dat is de hele dag zo gebleven. Ik heb de kast met warme moltons helemaal opgemaakt :) Elke keer kreeg ik weer een nieuwe warme deken, of zelfs3! De magnesium die ik nog steeds kreeg is meteen stopgezet. Ik kreeg een extra infuus in mijn andere hand met vocht. Ik voelde me afschuwelijk en ik had overal pijn. Ze hebben voor de zekerheid gecheckt of ik geen longembolie had. Maar dat was niet het geval. Ik bloedde niet echt, dus daar maakten ze zich niet druk om. Mijn baarmoeder was goed hard. En ik kwam weer een beetje bij. Maar om 10.00 was het weer raak. Ik voelde me weer zo slap. Weer het bed achterover, weer extra vocht in het infuus, weer een bloeddruk van 47/31. Maar nog steeds leek er niks aan de hand te zijn. Tot een klein uur later ik opeens heel erg begon te bloeden. Direct hebben ze de noodbel ingedrukt en kwam iedereen aanracen. Voor mijn gevoel stond de kamer vol met mensen maar ik heb ze niet gezien. Ik had dat zuurstofding op en lag met mijn hoofd achterover en mijn ogen dicht. Ik voelde steeds heel veel warm vocht uit me stromen. Ik hoorde het zelfs op de grond stromen! Het was een nachtmerrie. Het enige wat ik dacht was "Dit was het dan, ik ga dood." Totdat ik zag dat het met Nicki ook niet helemaal lekker meer ging. Die wilde even op de grond gaan liggen en was in paniek om mij. Toen heb ik nog gezegd tegen hem "het komt wel goed hoor, maak je geen zorgen. Gaat het wel goed met jou?" Er werden 4 zakken bloed in me leeggeknepen en allerlei medicijnen om mijn baarmoeder te laten samentrekken, want die bleek niks meer te doen. En tegen 13.00 was ik er weer redelijk bovenop.
Josephine deed het ondertussen fantastisch goed. Ze had een Apgarscore van 9/10. Ze was lekker warm aangekleed en lag rustig in een wiegje. Nicki heeft haar het eerste flesje gegeven, want ik mocht in verband met de medicijnen geen borstvoeding geven (weer een tegenvaller!).
En eindelijk, om 15.00 uur mocht ik weer wat eten en drinken en at ik mijn allereerste beschuitje met roze muisjes. Nou ja, niet echt de allereerste want wij oefenden thuis al maanden! Maar wel de eerste sinds Josephine geboren was. Nicki had het beschuitje in kleine stukjes gebroken en stopte stukje voor stukje in mijn mond. Ik kon zelf helemaal niks meer. Ik had koorts en voelde me zo slap. Ik heb me nog nooit eerder zo gevoeld en ik hoop dat dit ook de laatste keer was.
Elke dag ging het gelukkig weer beter. En langzaam maar zeker mochten de infusen eruit, de katheter eruit en kon ik zelfs weer rechtop zitten en langzaam naar de badkamer schuifelen. Na 3 dagen niet douchen was dat ook echt weer heerlijk om te doen!
Het mooiste moment was op maandag toen ik eindelijk mocht beginnen met de borstvoeding. Josephine had meteen door hoe het moest en die middag weigerde ze zelfs de bijvoeding in het flesje. Wat een geweldig moment! Weer een gevoel van geluk. Heerlijk!
Op woensdag mochten we naar huis. Nicki heeft me geweldig goed geholpen en ook onze kraamverzorgster Mariëlle was fantastisch. Ze heeft me ongelooflijk verwend met fruitcocktails, goede gesprekken en een geweldige verzorging van Josephine. Echt fantastisch. Helaas kon ik nog helemaal niet voor mezelf zorgen toen ze weer weg moest. En ook Nicki moest weer werken. De crisisopvang kwam eraan te pas, maar uiteindelijk leek het de beste oplossing om bij mijn ouders te gaan logeren. Daar hebben we nog twee weken gebivakkeerd totdat ik me eindelijk weer goed genoeg voelde om voor mezelf en mijn mooie meisje te zorgen. We zijn ontzettend verwend door mijn lieve papa en mama. Mijn moeder heeft zelfs een week lang de nachtvoedingen op zich genomen zodat wij goed konden slapen. Super bedankt daarvoor mama!
En nu, na ruim 6 weken, kan ik eindelijk ook echt genieten van dit absolute wonder. De ellende in het ziekenhuis (waar ze me trouwens echt fantastische verzorgd hebben, hulde aan het geweldige team van het Reinier de Graaf in Delft) heeft nu een beetje een plekje gekregen. Mijn ijzergehalte is weer bijna wat het moet zijn en het eiwit in mijn urine is een stuk gedaald en ook daar hoef ik me geen zorgen meer om te maken. Ik ben er nog lang niet. Ik ben nog snel moe en slap, maar het gaat elke week een beetje beter. En onze prachtige dochter maakt echt alles goed! Wat een prachtig, leuk, vrolijk meisje hebben wij gekregen. En wat hebben wij ontzettend veel te danken aan de artsen van het Reinier de Graaf en het Diaconessehuis.
Onze mooie dochter
Josephine Anna Elisabeth.
