De eerste 8 weken

18 juni

Ik heb al een week een goed voorgevoel. Kramp laag in mijn buik, een raar soort spierpijn in mijn buik zonder dat ik gesport heb... Verdacht! Vandaag hield ik het niet meer uit. Het is precies 2 weken na de punctie. Nicki was het er gelukkig helemaal mee eens, we gaan de test doen! Samen op de wc met een bekertje en een teststaafje. Allereerst komt het teststreepje in beeld. Die doet het in ieder geval goed. En dan blijft een tijdje rustig. In onze beleving echt een half uur, het was misschien maar 1 minuut, of nog minder, ik weet het niet. En daar kwam de tweede streep. Steeds dikker en dikker en duidelijker en donkerder. Mijn voorgevoel klopt! Ik ben zwanger! Samen staan we gillend half in de gang, nog half in de wc. We lachen, we huilen, en we roepen dat we het niet kunnen geloven. En dat is ook zo. We kunnen het echt nog niet geloven. Dit is een wonder! Na dik 4 jaar is dit de allereerste test die zegt dat ik echt zwanger ben! En ik voel het ook. Wat is dit heerlijk :)

Helemaal door het dolle heen bel ik papa en mama, Roelof, mijn schoonouders en mijn schoonzus en 1 vriendin. Ik wil dit helemaal niet meer voor me houden, de hele wereld moet het weten! Maar zo ver ga ik toch maar niet. Nog heel even wachten.

19 juni

Voor de zekerheid toch nog een extra test gedaan, je weet maar nooit... Maar ook die zegt dat ik zwanger ben, digitaal zelfs. We bellen toch nog maar een paar goede vrienden die heel erg meegeleefd hebben het afgelopen jaar. Ojee, we maken iedereen aan het huilen! Ook mijn collega's vertel ik het, die moesten toch ook elke poging weer voor me invallen. Het voelt een beetje als een gezamenlijk project, ons 'zwanger worden'. En iedereen reageert zo lief, alsof we met z'n allen nu zwanger zijn.

23 juni

Het eerste cadeautje komt al binnen: een mega grote ballon van een vrolijke kikker met een heel lief briefje van Annie, Miguel en Chloé. En een superlieve kaart van Jeff en Marina en hun dochters.

25 juni

De paniek slaat een beetje toe. Ik ben vreselijk verkouden en ik wil absoluut geen koorts krijgen. Stomen, Vicks smeren, verse citroenthee met honing en homeopathische neusdruppels. Het helpt nog helemaal niks. Oh, als het maar geen kwaad kan voor het kindje, of voor de kindjes. Ik kan er echt paniekerig van worden als ik eraan denk. Maar ook stress is niet goed, dus ik mediteer erop los om mezelf zo relax mogelijk te houden. En toch die twijfel, als ik maar niks fout doe, geen verkeerde beweging maak, niet te weinig eet, niet teveel eet, als het maar goed gaat!! Als het nu fout gaat staan we alsnog met lege handen. Opeens wil ik het aan niemand meer vertellen. De mensen die het nu weten zijn er genoeg.

We moeten nog 9 dagen wachten op de eerste echo, dan ben ik 6 weken zwanger (denk ik). Ik begrijp nog niet helemaal hoe de telling nou gaat, maar dat vertellen ze me dan wel. Als het dan al 6 weken is ben ik in ieder geval op de helft van de cruciale 12 weken. Ik probeer mezelf maar steeds voor te houden dat de kans vele malen groter is dat het goed gaat, dan dat het fout gaat. Maar helemaal geloven doe ik het nog niet. Het is nog te onwerkelijk.

Misschien gaat het beter als ik het gezien heb op de echo. Het zouden er ook nog 2 kunnen worden trouwens :) Van dat vooruitzicht word ik heel erg blij. Nog 9 lange dagen, even doorbijten, en ondertussen maar 40 keer per dag naar wc en hopen dat het niet fout gaat tot die tijd.

En oja, genieten. Ik geniet, en toch ook niet. Misschien is dat wel heel typerend voor mensen die er zo lang op gewacht hebben en zoveel voor hebben moeten doen. De angst dat het fout gaat zal nog wel even blijven.

26 juni

Ik heb me vorige week meteen aangemeld voor Moeders voor Moeders. Dat is een organisatie die urine van zwangere vrouwen (tussen 6 en 16 weken) verzamelt om daar medicijnen voor vruchtbaarheidsbehandelingen van te maken. Ik heb deze medicijnen zelf gebruikt, dus als ik op deze manier iets terug kan doen dan doe ik dat met liefde. Gisteravond kwam iemand van Moeders voor Moeders bij ons langs. Eerst werd er een nieuwe test gedaan (weer die streep, zo heerlijk!!) en daarna moest ik een vragenlijstje invullen. Alles met 'nee' beantwoord en ik mag meedoen! Super. Het was een hele leuke vrouw, echt vriendelijk, die nog even gezellig bleef kletsen over onze onzekerheden en angsten, en we voelden ons echt een stuk beter toen ze weer weg ging. Fijn is dat, als iemand je echt even wat positiviteit weet in te praten en heel goed herkent dat wij als de dood zijn dat het alsnog fout zal gaan.

Elke dinsdag worden mijn blauwe containers opgehaald en krijg ik weer nieuwe terug. Ik mag meedoen tot 11 september. En ik ben meteen begonnen!

Als je net zwanger bent en je leest dit: DOE MEE!!

Vandaag ben ik precies 5 weken zwanger, de 6de week is begonnen.

29 juni

Jeetje, wat kruipt de tijd. Ik moet nog wachten tot woensdag voor ik de eerste echo krijg. Had ik het toch even helemaal fout toen ik dacht dat ik na de test niet meer hoefde te wachten! Zouden het er 1 of 2 zijn? Zijn ze überhaupt wel doorgegaan met groeien of zijn ze gestopt? Blijven ze wel zitten? Zoveel vragen vliegen door mijn hoofd. En elke keer dat ik naar de wc moet ben ik toch een beetje bang. Misschien wordt dat minder als ik hem/haar/ze heb zien zitten. Nu ben ik nog zeker 10 keer per dag lichtelijk in paniek... Op aanraden van een vriendin bij de online drogist de Bach Bloesem Rescue spray aangeschaft (online shoppen blijft leuk, maakt niet uit wat je koopt...). Dat schijnt te werken tegen al dit soort rare angsten die ik heb dus ik ga het gewoon uitproberen. Meteen maar een lekkere mama-hydratatiecrème gekocht :) Nog lang niet nodig, maar ja, ik probeer er ook van te genieten en dan zijn dat soort kleine luxes volledig geoorloofd.

1 juli

 

Misschien nog te vroeg, maar ik probeer heel positief te blijven (wat me niet echt goed af gaat, maar goed). Ik wil voor ons kindje een merklap borduren, maar alles wat je kunt kopen aan voorbeelden is zo vreselijk truttig. Roze met bloemetjes, kruipende baby'tjes, Nijntje (dat is niet meer cool als je ouder wordt) of Disneydingen. Allemaal stom. Dus ik heb zelf een ideetje gemaakt. Nu nog overzetten zodat het 'borduurbaar' is, maar het idee is er al. Misschien dat ik de kleuren nog wel wat ga aanpassen, maar dat kan altijd nog. De blaadjes krijgen nog een patroontje, want zo zijn ze zo gewoontjes. Maar het begin is er, en het begint er al aardig op te lijken :)

4 juli

Vandaag de eerste echo gehad! Oh, wat waren we zenuwachtig. Echt vreselijk. Wat hebben de afgelopen twee weken ongelooflijk lang geduurd. Eindelijk, vanmiddag om 3 uur waren we aan de beurt. Dokter Leny kon ook niet wachten om het te zien :) Wat een lieverd. Ze vertelde eerst waar we naar op zoek waren. Een klein zwart rondje, met een ringetje erin, met daarin aan de zijkant een kleine witte rijstkorrel en in die rijstkorrel een piepklein knipperlichtje. En ja hoor, exact zoals ze het beschreef! Ons kindje is er echt. Met een piepklein maar heel enthousiast hartje dat al stevig klopte. Ons kindje is nu 4.6 mm groot (het witte dingetje tussen de plusjes) Wat ben ik verliefd...
Door alle hormonen van de afgelopen maanden zijn mijn eierstokken nog helemaal opgezwollen en beurs en de lege eiblaasjes (een stuk of 25) zijn veranderd in cysten. Dat verklaart waarom ik eruit zie alsof ik al ruim 3 maanden zwanger ben... Ach, allemaal prima. Ik word mama!!

16 juli

Ik moest vanmorgen voor het eerst overgeven :) Haha. Vond het eigenlijk wel cool! 

18 juli

Vanmiddag hebben we de tweede echo gehad. Wat heerlijk om ons kindje te zien! En we hebben zelfs het hartje horen kloppen. Echt geweldig. Het is nu 18 mm lang en we konden al kleine armpjes herkennen en zelfs een beginnetje van de beentjes. En de navelstreng. (Op de foto: bij het linker plusje zit de kruin en bij het rechter plusje het stuitje. Het ruggengraatje loopt aan de bovenkant van links naar rechts.)

De cysten zitten er nog, en ze zijn nog goed voelbaar, maar dat gaat vanzelf weg met een week of 12.

Volgens onze arts zijn we nu al net zo 'veilig' als je vroeger bij 12 weken was. Dus het grote nieuws gaat bij deze online!